Skip to main content

Το μισό... Κούγκι: Μας εμπαίζουν ή είναι ερασιτέχνες;

Ζούμε στην πιο παρανοϊκή μεταπολεμική εποχή. Είναι αδύνατο να μαντέψεις αν ο κ. Τσίπρας μας εμπαίζει, ή είναι αθεράπευτα ερασιτέχνης.

Ζούμε στην πιο παρανοϊκή μεταπολεμική εποχή. Είναι αδύνατο να αναλύσεις τα τρέχοντα και να προβλέψεις τα μέλλοντα, είναι αδύνατο να γνωρίζεις ποιος παίρνει τις αποφάσεις στην κυβέρνηση, είναι αδύνατο να μαντέψεις αν ο κ. Τσίπρας μας εμπαίζει, ή είναι αθεράπευτα ερασιτέχνης.

Είναι αλήθεια, όπως πολύ εύστοχα έγραψε ο Ηλίας Μαγκλίνης στην «Καθημερινή», ότι οι αριστεροί είναι καλύτεροι στον πόλεμο παρά στην ειρήνη. Είναι επίσης καλύτεροι στη δικτατορία παρά στη δημοκρατία. Ως προς την τελευταία, αισθάνονται πολύ πιο βολικά όταν βρίσκονται στην αντιπολίτευση: Κριτική εκ του ασφαλούς, πολεμική ανέξοδη, ρητορική του ανέφικτου και πάει λέγοντας.

Πράγματι, ο αριστερός εκπαιδεύεται από νεαράς ηλικίας στην ρήξη και την σύγκρουση. Είναι άλλωστε ίδιο του νέου η επιθετικότητα, η άρνηση, η αμφισβήτηση. Γι’ αυτό και ο Ουίνστον Τσόρτσιλ είχε πει ότι είναι λογικό ένας νέος μέχρι τα 25 του χρόνια να είναι αριστερός, αλλά αλίμονο αν συνεχίσει να είναι αριστερός και μετά τα 25.

Εν πάση περιπτώσει, παρά το ότι διαβιούμε σε δημοκρατικό καθεστώς, η Αριστερά εφεύρε πόλεμο κατά των πάντων, αρνούμενη να αποδεχθεί όχι μόνο τις δικές της ευθύνες για την σημερινή κατάσταση, αλλά και τις ευθύνες των αστών πολιτικών. Υπάρχει ένας κανόνας στην προπαγάνδα. Ο «εχθρός» πρέπει να είναι πολύ ισχυρός, όχι μόνον προκειμένου να έχει διάρκεια ο «επαναστατικός αγώνας», αλλά αν είναι του χεριού μας πρέπει και να τον νικήσουμε. Αν όμως επιτευχθεί αυτό, τότε πρέπει να εφεύρουμε άλλον εχθρό, που δεν είναι πάντα τόσο πιστευτό.

Αυτό άλλωστε συνέβη και με τις ΗΠΑ, όπου η κατάρρευση των κομμουνιστικών κρατών επέβαλε την εμφάνιση άλλου ισχυρού εχθρού: των τρομοκρατών. Μόνον που πολύ σύντομα έγινε αντιληπτό, ότι ο νέος εχθρός ήταν απλώς δημιούργημα του ίδιου του Συστήματος, και δεν βρίσκει το εγχείρημα θερμούς υποστηρικτές στην παγκόσμια κοινή γνώμη. Επομένως, ο «εχθρός» της Αριστεράς στην Ελλάδα πρέπει να είναι ισχυρότερος του κ. Σταύρου Θεοδωράκη, ή της κας Φώφης Γεννηματά.

Αυτός είναι και ο λόγος, που όλα τα δεινά τα φορτώνουμε στους ξένους. Δεν είναι τωρινό το φαινόμενο. Ο Τσαρούχης είχε πει «Κανένας κατακτητής δεν έχει επιφέρει σ' αυτόν τον τόπο τις καταστροφές που έχουν επιφέρει οι κάτοικοι». Δεν θέλουμε να το αναγνωρίσουμε αυτό. Ούτε όσοι απεκδύονται των ευθυνών τους σκέφτονται το απλό, που διατύπωσε ο Θουκυδίδης: «Στον ισχυρό δεν αμύνεσαι αφού σού έχει επιτεθεί, αλλά παίρνεις από νωρίς τα κατάλληλα μέτρα ώστε να μη μπορέσει να επιτεθεί». Εδώ κρίνεται η ικανότητα των πολιτικών.

Και τι έπραξε η κυβέρνηση της Αριστεράς; Αυτό που έμαθε από τους ινστρούχτορες, αλλά που δεν είχε σχέση με την πραγματικότητα. Ακολούθησε σκληρή διαπραγματευτική γραμμή με τους εταίρους -μέσα στο πνεύμα της ρήξης- με όπλο έναν εκβιασμό απέναντι στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, που έχει όμως και την ευφυΐα και την εμπειρία και το χρήμα. Αποτέλεσμα: Μισό Κούγκι. Καταστραφήκαμε μόνον εμείς.

Η Αριστερά όμως κατάφερε μέχρι στιγμής να διατηρεί μεγάλες διαφορές στις δημοσκοπήσεις με τα αστικά κόμματα. Φυσιολογικό. Όπως απέδειξε πρόσφατη έρευνα του Ινστιτούτου Γερμανικής Οικονομίας (IW), οι πολίτες των χωρών που επλήγησαν από την οικονομική κρίση δεν εμπιστεύονται τους κρατικούς θεσμούς, ενώ σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης μειώνεται σημαντικά η πίστη στο πολιτικό και το οικονομικό σύστημα δείχνει έρευνα Η Ελλάδα βρίσκεται στην τελευταία θέση σε ό,τι αφορά την πίστη στο πολιτικό σύστημα (3,1%), με τους Δανούς να εμπιστεύονται τους πολιτικούς τους σε ποσοστό άνω του 90%.

Εκτός τούτου, ο κ. Τσίπρας φέρει το φωτοστέφανο του θύματος, που παλεύει πότε με τον κ. Βαρουφάκη, τον κ. Λαφαζάνη ή την κα. Κωνσταντοπούλου, πότε με τους κακούς δανειστές. Είναι νέος, ο λαός δεν του καταλογίζει ευθύνη για τα προηγούμενα (ενώ είναι συνυπεύθυνος αφού τίποτε δεν άφηνε ως αντιπολίτευση να προχωρήσει, με τους συνδικαλιστές και τους γνωστούς-άγνωστους στους δρόμους), αλλά υπάρχει ακόμη και η περίοδος χάριτος στη νέα κυβέρνηση.

Η πραγματική εικόνα του πρωθυπουργού θα αποκαλυφθεί σύντομα. Είθε να είναι θετική, προς όφελος του ελληνικού λαού. Προσωπικώς, φοβάμαι πως ο κ. Τσίπρας είτε είναι ερασιτέχνης, είτε έχει κατά νου άλλα από αυτά που φαίνονται, δεν διαθέτει τις ηγετικές ικανότητες που απαιτούνται για επωφελή διακυβέρνηση. Ελπίζω να διαψευστώ.

Ο Μακεδών