Skip to main content

Αφού δεν έχει αστικά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, πάρε το μετρό!

Πρώτο και καλύτερο το υπουργείο Μεταφορών οφείλει να αντιληφθεί ότι η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να μείνει χωρίς λεωφορεία ούτε μία ημέρα.

Η Θεσσαλονίκη δεν είναι απλώς η δεύτερη πόλη στην Ελλάδα. Αυτό σε πολλές περιπτώσεις –σε άλλες χώρες- μπορεί να αξιοποιηθεί ως πλεονέκτημα. Είναι μια πόλη σε δεύτερη ταχύτητα και αυτό δεν είναι καλό. Καθόλου καλό. Όπως εξελίσσεται και όπως προβλέπεται μελλοντικά η υπόθεση του ΟΑΣΘ πάει να γίνει η «ταφόπετρα» στην οικονομική και κοινωνική ζωή ενός συνόλου που αριθμεί ένα εκατομμύριο ανθρώπους. Μια «μαύρη τρύπα» στην καθημερινότητα. Η πόλη έζησε με πολλές και αρνητικές συνέπειες την έλλειψη αστικής συγκοινωνίας το περασμένο καλοκαίρι και το φθινόπωρο. Οι μνήμες είναι νωπές.

Κατ’ αρχήν δεν υπάρχει καμία πόλη στον κόσμο –πρώτο, δεύτερο ή τρίτο κόσμο- που να λειτουργεί μόνο με ταξί και ΙΧ. Χωρίς, δηλαδή, μέσα μαζικής μεταφοράς. Επίσης, ελάχιστες είναι οι πόλεις του μεγέθους και του πληθυσμού της Θεσσαλονίκης που δεν διαθέτουν κάποιο δεύτερο μέσο συγκοινωνίας –για παράδειγμα τραμ ή μετρό-, το οποίο να καλύπτει έστω μερικώς την απουσία λεωφορείων από τους δρόμους. Όπως έχει αποδειχθεί πολλές φορές το «καλύτερο» μονοπώλιο –δημόσιο ή ιδιωτικό- συχνά πυκνά εξελίσσεται αρνητικά για την κοινωνία. Πάντα πρέπει να υπάρχει κάποια εναλλακτική, έστω κι αν δεν καλύπτει ένα κενό κατά 100%. Και όπου υπάρχει μονοπώλιο η πολιτεία οφείλει να βάζει ασφαλιστικές δικλείδες υπέρ του κοινωνικού συνόλου.

Μία απλή αναφορά της χρησιμότητας των μέσων μαζικής μεταφοράς αποκαλύπτει το δράμα που ζουν από χθες οι Θεσσαλονικείς και οι επισκέπτες της πόλης για μία ακόμη φορά: Με τα λεωφορεία πηγαίνουν οι εργαζόμενοι στις δουλειές τους, αλλά με τον ίδιο τρόπο προσεγγίζουν και οι πελάτες τις πιάτσες των αγορών, στο κέντρο και στην περιφέρεια. Φυσικά με τα λεωφορεία πηγαίνουν εν πολλοίς στους γιατρούς όσοι έχουν κάποιο πρόβλημα σχετικά ήπιο, ώστε να μην καλέσουν ασθενοφόρο. Επίσης, με τα λεωφορεία μετακινούνται όσοι θέλουν να κάνουν μια βόλτα έξω από τη γειτονιά τους ή να επισκεφθούν συγγενείς και φίλους που μένουν μακρύτερα. Και φυσικά με τα λεωφορεία κινούνται αρκετοί από τους επισκέπτες της πόλης. Όσοι βρέθηκαν κάποια στιγμή στο λεωφορείο που εκτελεί το δρομολόγιο του αεροδρομίου ξέρουν ότι πολλοί είναι οι ξένοι επισκέπτες που το χρησιμοποιούν είτε για να προλάβουν την πτήση τους, είτε για να φτάσουν στο κέντρο της πόλης.

Όλα αυτά που ακυρώνει η έλλειψη αστικής συγκοινωνίας είναι η ζωή της πόλης. Είτε αρέσει αυτό σε κάποιους, είτε όχι. Επομένως δεν μπορεί να γίνει ανεκτή αυτή η κατάσταση, ανεξαρτήτως ευθυνών. Πρώτο και καλύτερο πάντως το υπουργείο Μεταφορών οφείλει να αντιληφθεί ότι η Θεσσαλονίκη δεν μπορεί να μείνει χωρίς λεωφορεία ούτε μία ημέρα. Το ίδιο ισχύει και για τους τοπικούς παράγοντες του προβλήματος. Η ζωή μιας πόλης που (υποτίθεται ότι) αγωνίζεται να βγει από την οικονομική δυσπραγία που την έχει οδηγήσει στην κορυφή της λίστας της ανεργίας, με βασικά όπλα την κινητικότητα στην αγορά και την εξωστρέφεια δεν μπορεί να ακυρώνεται από την έλλειψη μέσων μαζικής μεταφοράς.

ΥΓ. Ο διάλογος είναι απολύτως αυθεντικός. Μία εργαζόμενη σε μεγάλο οργανισμό με παραρτήματα σε όλη την Ελλάδα μιλάει χθες με συνάδελφό της στην Αθήνα. Πάνω στη συζήτηση του αναφέρει ότι δεν κυκλοφορούν αστικά στους δρόμους της Θεσσαλονίκης. Κι εκείνος με την άνεση της Αθήνας –ίσως και λόγω των πολλών αναφορών που γίνονται για το μετρό- της απαντάει στα σοβαρά: καλά πως κάνει έτσι, πάρε το μετρό!