Για πρώτη φορά σε κινητοποιήσεις δεν υπάρχει κομματικό «καπέλο». Είναι κι αυτή μια από τις καινοτομίες της εποχής. Ας πάρουμε για παράδειγμα τους αγρότες. Η κυβέρνηση αν θέλει να συνομιλήσει μαζί τους θα συναντήσει εκπροσώπους που δεν ομαδοποιούνται κομματικά.
Είναι καλό ή κακό τελικά να είναι ακομμάτιστες ή τέλος πάντων να μην έχουν τη δημόσια στήριξη κάποιου ή κάποιων κομμάτων οι κινητοποιήσεις; Σαφή απάντηση στο ερώτημα δεν πήρα και ρώτησα πολλούς. Καλό ή κακό δεν ξέρω αν είναι. Ξέρω όμως ότι είναι επικίνδυνο.
Όχι για μένα, τους αγρότες ή τους πολίτες, αλλά για το σύστημα, για την Πολιτεία, για το κράτος. Και κυριολεκτώ σ' αυτό. Η γοητεία της αναρχίας, η έλξη της αυτοδιάθεσης και αυτοδιαχείρισης, η ακηδεμόνευτη διαμαρτυρία, η ανυπαρξία «καπέλων» και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες αποτελούν έναν από τους μη διαχειρίσιμους κινδύνους για το σύστημα. Κάτι καινούργιο και άρα επικίνδυνο. Το σύστημα αποδεικνύει ότι δεν είναι έτοιμο να αντιμετωπίσει κάτι τέτοιο.
Ανεξαρτήτως εάν το σύστημα διοικείται από αριστερά, κέντρο ή δεξιά. Καμία σημασία δεν έχει. Σήμερα αγροτοπατέρας μπορεί να χαρακτηριστεί μόνον ο Μπούτας, ως γνήσιος εκπρόσωπος της παλιάς σχολής του ΚΚΕ, που υποστηρίζει με συνέπεια όσα υποστήριζε και πριν από δέκα και είκοσι χρόνια. Οι υπόλοιποι όμως;
Κάτι στελέχη «γαλάζια», «πράσινα» και «ροζ» στα μπλόκα που βρήκαμε δεν ενδιαφέρονται καν να ηγηθούν των κινητοποιήσεων των αγροτών, δε δίνουν καμιά σημασία στο αν το κόμμα στο οποίο ανήκουν στηρίζει ή όχι τις κινητοποιήσεις και τι εντολές δίνει στο παρασκήνιο. Λειτουργούν αυτόνομα και δεν επιχειρούν καν να προβάλουν την κομματική τους ιδιότητα.
Περισσότερη υγεία από αυτό υπάρχει; Κατά τη γνώμη μου στο εξευτελισμένο συνδικαλιστικό σύστημα της χώρας όχι. Σε όλη τους τη ζωή στελέχη της αριστεράς ζούσαν γι' αυτή τη μέρα, που ακηδεμόνευτα ο λαός θα έβγαινε στους δρόμους, θα τα έκανε μπάχαλο, για να ρίξει το φαύλο σύστημα και να διεκδικήσει τα δίκια του.
Να που το... όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Ατυχώς, το σύστημα είναι αυτοί που έκαναν το όνειρο... Χαίρομαι όταν βλέπω ανθρώπους που πλήττονται από πολιτικές να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν το δίκιο τους. Να μάχονται για να αποτρέψουν καταδικαστικές πολιτικές για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και τη χώρα τους. Είναι η κρυφή χαρά ενός επαγγελματία, που δεν μπορεί να το κάνει. Να βλέπει άλλους να το κάνουν και για τον ίδιο.
Η χαρά μου είναι ακόμη μεγαλύτερη επειδή ακούω τους συνήθεις ύποπτους, δηλαδή τα περισσότερα κόμματα της αντιπολίτευσης να μη συμμετέχουν –επισήμως- στις διεκδικήσεις, άρα και να μην μπορούν μελλοντικά να καρπωθούν ενδεχόμενες επιτυχίες ή αποτυχίες. Για να φτάσουμε σε αυτό το υγιές σημείο έπρεπε να φάμε στο κεφάλι τρία μνημόνια;
Προφανώς όχι. Απλώς τα μνημόνια δίνουν και στους ιδρυματοποιημένους του συστήματος να καταλάβουν ότι οι εποχές της κουτοπονηριάς και της κρυψίνοιας τελειώνουν σιγά σιγά και πλέον η συμμετοχή σε ένα σύστημα δε σημαίνει και πολλά πράγματα. Διασφαλίζει τα προς το ζην. Για όλους εμάς αυτό μπορεί να είναι αρκετό. Για τα λαμόγια του συστήματος όμως σίγουρα δεν είναι. Ήρθε λοιπόν η ώρα τους; Βιάζεται όποιος το πιστεύει. Το σύστημα, αυτό που μάθαμε να αποκαλούμε έτσι και όλοι το ξέρουμε, αλλά για νομικούς λόγους δεν προσωποποιούμε, θα αντιδράσει σθεναρά για να μην αλλάξουν τα πράγματα.
Ωστόσο, οι συνθήκες είναι ώριμες πια για όλους τους πολίτες να αποκτήσουν την αγωνιστική συνείδηση πέρα και πάνω από κόμματα, επικεφαλής και «καπέλα», να ξεπεράσουν τις φοβίες τους και να αντιδράσουν σε ό,τι τους πλήττει μέσα από ένα λαϊκό και ακομμάτιστο μέτωπο.
Η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη απέχει από τα μπλόκα και τις κινητοποιήσεις των αγροτών επισήμως. «Γαλάζια» στελέχη και βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δήμαρχοι της ΝΔ και κομματικοί μπορεί να βρίσκονται στα μπλόκα, μπορεί να συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις ενάντια στις κυβερνητικές πολιτικές, αλλά το βλέπουν όλοι ότι είναι μακριά από τις κάμερες, μακριά από τη δημοσιότητα. Για να είμαστε δίκαιοι, μια χαρά θα ηγείτο η ΝΔ των κινητοποιήσεων εάν προσδοκούσε να κυβερνήσει, αλλά αυτό είναι απευκταίο στις παρούσες συνθήκες... Το ίδιο γίνεται και στα άλλα κόμματα, εξαιρουμένου του ΚΚΕ και της Χρυσής Αυγής. ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ ας διαχειριστούν τώρα την «καυτή πατάτα» και μετά βλέπουμε.
Η κατάσταση αυτή είναι ακόμη πιο δύσκολη στο χειρισμό από μια κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν ξέρει με ποιον να μιλήσει για να φύγουν από τους δρόμους οι αγρότες. Το ίδιο ισχύει και με τους ελεύθερους επαγγελματίες. Και θα ισχύσει και για τις επόμενες ομάδες επαγγελματιών που θα πληγούν από τις μνημονιακές πολιτικές.
Αντιπολιτευτικά λοιπόν δεν υπάρχει έκφραση, αντίπαλον δέος, για τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και λύση δε φαίνεται στον ορίζοντα δια της συνεννόησης. Η εξίσωση πλέον είναι δύσκολη. Άρα, ας πρόσεχαν τι εύχονταν οι νυν κι ας πρόσεχαν τι έκαναν οι επόμενοι....