Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει, λέει το εμβατήριο, κάτι που ισχύει όχι μόνο σε ότι αφορά τα πεδία των μαχών εκ καιρώ πολέμου, αλλά και την καθημερινότητα στα χρόνια της ειρήνης. Μια χώρα με ρυθμίσεις, που ισχύουν διαφορετικά για τον καθένα. Με απίθανες εξαιρέσεις σχεδόν σε κάθε νόμο. Με κρυφές χρεώσεις και ολοφάνερες ανακολουθίες. Εάν η Ελλάδα ήταν γραπτό –έτσι για να μπούμε στο πνεύμα των ημερών και των Πανελλαδικών- θα ήταν κατακοκκινισμένο από την επισήμανση των ανορθογραφιών, που συχνά πυκνά βγάζουν… μάτια. Ότι ισχύει στην Αθήνα δεν ισχύει στη Θεσσαλονίκη ή αλλού. Ακόμη και οι ίδιες αριθμητικές πράξεις τείνουν να καταλήγουν σε διαφορετικά αποτελέσματα, αναλόγως το γεωγραφικό μήκος και πλάτος που γίνονται ή αναλόγως των υπηρεσιών και των παραγόντων που τις επιμελούνται.
Ένα ακόμη παράδειγμα της γενικότερης ακαταστασίας που επικρατεί στο κανονιστικό πλαίσιο της αγοράς των εμπορικών καταστημάτων είναι αυτό που συμβαίνει με αφορμή τον τελευταίο νόμο για τις Κυριακές, που ψηφίστηκε προ ολίγων εβδομάδων. Πρόκειται για μνημονιακό νόμο, που προβλέπει το άνοιγμα 30 έως 32 Κυριακών το χρόνο σε περιοχές που με τον έναν, τον άλλο, τον τρίτο ή τον τέταρτο τρόπο συνδέονται με τον τουρισμό. Ενώ, λοιπόν, ο νόμος ισχύει στο δήμο της Αθήνας από την ημέρα που δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, για τις άλλες περιοχές της Αττικής και για τη Θεσσαλονίκη θα ισχύσει μετά την έκδοση σχετικών υπουργικών αποφάσεων και διαταγμάτων, όπου θα καθορίζονται με σαφήνεια τα γεωγραφικά όρια. Προφανώς ο νομοθέτης είτε γνωρίζει, είτε πιστεύει ότι μόνο ο δήμος Αθηναίων έχει τουρισμό και –κυρίως- καθορισμένα σύνορα! Η Θεσσαλονίκη, ο Πειραιάς, η περιοχή γύρω από το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» μπορούν να περιμένουν τα υπουργεία Εσωτερικών, Οικονομικών, Ανάπτυξης, ίσως και το Μέγαρο Μαξίμου να διευθετήσουν τις εκκρεμότητες. Να λύσουν αυτά τα πολύ δύσκολα προβλήματα, για τα οποία χρειάζεται χρόνος, γνώσεις, περισυλλογή και… διαβουλεύσεις.
Προφανώς το πρόβλημα δεν είναι η συγκεκριμένη ρύθμιση. Τα μεγάλα καταστήματα στο κέντρο της Αθήνας μέχρι στιγμής δε δείχνουν να ενδιαφέρονται. Πιθανόν στη Θεσσαλονίκη θα συμβεί το ίδιο. Ο Πειραιάς λόγω της κρουαζιέρας είναι μια διαφορετική φάση από μόνος του. Στο τέλος θα μείνουν τα εμπορικά κέντρα κοντά στο αεροδρόμιο της Αθήνας και στα ανατολικά και δυτικά του ιστορικού κέντρου και του πολεοδομικού συγκροτήματος της Θεσσαλονίκης να ενδιαφέρονται. Εκείνο που αυτή τη στιγμή συνιστά πρόβλημα –αν όχι πρόβλημα, σίγουρα προκαλεί εντύπωση- είναι η πρόβλεψη ενός νόμου για την αγορά που χωρίζει την Ελλάδα στα δύο. Στο δήμο Αθηναίων και τους… υπόλοιπους. Δεν υπάρχει λογική, διότι ακόμη κι αν χρειάζεται να χαραχθούν όρια στις επίμαχες περιοχές αυτό έπρεπε να γίνει ταυτόχρονα με την ψήφιση των προβλέψεων του νόμου. Διότι παράταση τη εκκρεμότητας σημαίνει πιέσεις και πιέσεις σημαίνει αλισβερίσι.
Για τη Θεσσαλονίκη ο συγκεκριμένος νόμος αναμένεται να ισχύσει για το ιστορικό και το εμπορικό κέντρο –τα όρια διαφέρουν κατά τι- και οι αντεγκλήσεις θα επανέλθουν. Γιατί τόσες Κυριακές; Γιατί εκείνη η περιοχή και όχι η άλλη; Γιατί θα εξαιρεθούν κάποιες και όχι κάποιες άλλες; Ο Εμπορικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης έχει έτοιμη την προσφυγή στο Συμβούλιο της Επικρατείας, μόλις εκδοθούν οι υπουργικές πράξεις, ίσως σε λίγες ημέρες, ίσως το φθινόπωρο. Το Ανώτατο Δικαστήριο θα αποφανθεί κάποια στιγμή, όταν η κατάσταση θα έχει παγιωθεί, δημιουργώντας –πιθανόν- νέα αναστάτωση. Συνηθισμένα πράγματα, στην Ελλάδα βρισκόμαστε, θα σκεφτεί κανείς. Και δεν θα έχει άδικο.