Για ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας και πολιτικής ηθικής κάνει λόγο η δημοτική παράταξη «Θεσσαλονίκη Ανοιχτή Πόλη», σχετικά με την παραίτηση της Λίνας Λιάκου από αντιδήμαρχος και την αποδοχή της νέας θέσης ως Περιφερειακή Διευθύντρια για την Ευρώπη και Μ. Ανατολή στον Οργανισμό των 100 Ανθεκτικών Πόλεων.
«Η περίπτωση της κ. Λιάκου με την απόφασή της να εγκαταλείψει την Αντιδημαρχία Ανθεκτικότητας στο δήμο Θεσσαλονίκης για να αποδεχτεί τη νέα θέση ως Περιφερειακή Διευθύντρια για την Ευρώπη και Μ. Ανατολή στον Οργανισμό των 100 Ανθεκτικών Πόλεων εγείρει ένα ζήτημα πολιτικής αξιοπιστίας και πολιτικής ηθικής», υπογραμμίζεται στην ανακοίνωση.
«Ο καθένας νομιμοποιείται να εξασφαλίσει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την επιβίωσή του, αλλά τι συμβαίνει όταν αυτός ο κάποιος είναι πολιτικό πρόσωπο; Όταν έχει εκλεγεί για να υπερασπίσει τα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών και στην πρώτη καλή ευκαιρία αυτό που τελικά επιδιώκει είναι η προσωπική ανέλιξη, επιδεικνύοντας ιδιοτέλεια και αδιαφορία για τις ανάγκες των πόλης και των δημοτών; Άραγε πόση απογοήτευση αισθάνονται οι πολίτες όταν βλέπουν ότι η θεσμική θέση της Αντιδημαρχίας ουσιαστικά λειτούργησε ως περιστρεφόμενη πόρτα που οδήγησε την κ. Λιάκου από τον δήμο Θεσσαλονίκης στο 'Ιδρυμα Ροκφέλερ; Και πόσο συμβατά είναι άραγε τα νέα της καθήκοντα με τις πολιτικές θέσεις που προάσπιζε ως Αντιδήμαρχος;», διερωτάται η δημοτική παράταξη.
Όπως σημειώνεται στην ανακοίνωση, «το θέμα όμως που προέκυψε με την παραίτηση της κ. Λιάκου ξεπερνά το ίδιο το πρόσωπο και αντανακλά στη λειτουργία της Πρωτοβουλίας, μιας αυτοδιοικητικής παράταξης που καταγραφεί συνεχώς απώλειες. Τίθεται το ερώτημα σε ποιο βαθμό η η πολιτική προσέγγιση των ζητημάτων του δήμου από την Πρωτοβουλία, που εν πολλοίς σήμερα διαμορφώνεται από διαφορετικούς ανθρώπους από αυτούς που αρχικά συγκροτήθηκε, παραμένει η ίδια».
«Προκύπτει όμως και ένα ακόμη θέμα που έχει και τη μεγαλύτερη πολιτική βαρύτητα. Η απασχόληση σε πολιτικές θέσεις «τεχνοκρατών» που διατείνονται ότι μπορεί να υπάρξει «ουδέτερη πολιτική», μια πολιτική που νομιμοποιείται από την «κοινή λογική». Όσο η κυρίαρχη άποψη είναι ότι κάτι τέτοιο μπορεί να ισχύει, προτάσσοντας τεχνοκρατικές αποφάσεις για την επίλυση πολιτικών ζητημάτων, οι περιπτώσεις σαν αυτή της κ. Λιάκου θα αποτελούν τον κανόνα», καταλήγει.