Skip to main content

Η Αθήνα αντιδρά στην πρόθεση Τσίπρα για αναβάθμιση του ΣΒΒΕ

Η τακτική του ΣΕΒ έχει να κάνει με περιχαράκωση ορίων, αρμοδιοτήτων και άλλα γραφειοκρατικά, που στο βάθος δείχνουν τα εσωτερικά του αδιέξοδα...

Ανεξάρτητα από το ποιος ακριβώς ήταν ο στόχος του Αλέξη Τσίπρα όταν την περασμένη εβδομάδα από το βήμα του Thessaloniki Summit ανακοίνωνε την πρόθεση της κυβέρνησης να αναβαθμίσει τον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος (ΣΒΒΕ) σε επίσημο κοινωνικό εταίρο και να «ανακηρύξει» τη Θεσσαλονίκη ως πρωτεύουσα της βιομηχανίας, το βέβαιον είναι ότι κατάφερε να ταράξει τα νερά του εργοδοτικού συνδικαλισμού.

Σε απλά ελληνικά, κατάφερε να δημιουργήσει τέτοια αναταραχή στον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (ΣΕΒ), ώστε να ξεκινήσει… επικοινωνιακή αντεπίθεση, αλλά με λάθος στόχευση.

Αντί –λοιπόν- η συζήτηση να γίνεται για συνένωση δυνάμεων –ευχής έργον θα ήταν ένας φορέας να εκπροσωπεί όλους τους εργοδότες, πραγματικά όλους όμως- η τακτική του ΣΕΒ έχει να κάνει με περιχαράκωση ορίων, αρμοδιοτήτων και άλλα γραφειοκρατικά, που στο βάθος δείχνουν τα εσωτερικά του αδιέξοδα. Δεν εξηγείται αλλιώς μια αντίδραση, δοκιμασμένη σε άλλες περιόδους, που συνδέεται με τις εντυπώσεις -την κινδυνολογία και την απαξίωση- και αδιαφορεί για την ουσία. Είναι η τακτική των non papers ή της εσωτερικής ενημέρωσης, που στην προκειμένη περίπτωση μένει να αποδειχθεί εάν απηχεί την θέση της διοίκησης του ΣΕΒ ή εκφράζει μόνο το συντάκτη του.

Σημειώστε τις θέσεις που αναφέρονται στο συγκεκριμένο σημείωμα:  

1.    Επίκληση της ευρωπαϊκής εμπειρίας, σύμφωνα με την οποία οι κοινωνικοί εταίροι –δηλαδή όσοι διαπραγματεύονται και τελικώς υπογράφουν τις εθνικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας- έχουν συγκεκριμένα εθνικά και κλαδικά χαρακτηριστικά. Κάτι που –κατά τον ΣΕΒ- στην Ελλάδα καλύπτουν η ΓΣΕΕ (εκπροσώπηση εργαζομένων), ο Σύνδεσμος Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών (εκπροσώπηση οργανωμένων επιχειρήσεων και βιομηχανίας), η Γενική Συνομοσπονδία Επαγγελματιών Βιοτεχνών Εμπόρων Ελλάδος (εκπροσώπηση μικρομεσαίων επιχειρήσεων), η Εθνική Συνομοσπονδία Ελληνικού Εμπορίου (εκπροσώπηση εμπορίου) και ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (εκπροσώπηση τουριστικού κλάδου). Επομένως η προσθήκη τους ΣΒΒΕ στους κοινωνικούς εταίρους είναι –κατά τον ΣΕΒ- ακατανόητη. Και γιατί η ΓΣΕΒΕΕ δεν μπορεί να καλύψει τα μέλη της ΕΣΕΕ και του ΣΕΤΕ ή γιατί ο ΣΕΒ, που όπως ο ίδιος υποστηρίζει εκπροσωπεί οργανωμένες επιχειρήσεις, δεν μπορεί να καλύψει τα μέλη της ΓΣΕΒΒΕ, της ΕΣΕΕ και του ΣΕΤΕ; Εκτός κι αν όλες αυτές οι εκατοντάδες χιλιάδες επιχειρήσεις που εκπροσωπούν οι τρεις φορείς παραμένουν στη λειτουργία τους… ανοργάνωτες κι επομένως ανάξιες να εκπροσωπηθούν από τον ΣΕΒ. Μήπως το ερώτημα που στην πραγματικότητα υποκρύπτει αυτή η επιχειρηματολογία είναι τι ακριβώς θα εκπροσωπεί ο ΣΕΒ σε περίπτωση που στο τραπέζι του διαλόγου η βιομηχανία του βορειοελλαδικού τόξου αποκτήσει τη δική της, αυτόνομη φωνή;  

Πέραν αυτών, η επίκληση των ευρωπαϊκών πρακτικών γίνεται επιλεκτικά και α λα καρτ, όπως συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Διότι –για παράδειγμα- σε ποια χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι εργοδότες καταδέχονται να συμφωνήσουν εν κρυπτώ και χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων για αύξηση των ασφαλιστικών εισφορών και των δύο πλευρών, μόνο και μόνο για να κάνουν το χατίρι της κυβέρνησης; Ή –δεύτερο παράδειγμα- σε ποια άλλη σοβαρή χώρα της ΕΕ οι εργοδότες δεν ασχολούνται καν με τα ειδικότερα σοβαρά θέματα που προκύπτουν από τη γεωγραφία και την ιστορία, όπως η εγγύτητα μιας μεγάλης παραγωγικής περιφέρειας με «νέες» χώρες χαμηλού εργατικού κόστους και πολύ χαμηλών φορολογικών συντελεστών; Ή με χώρες – «νέα» μέλη της ΕΕ, για τις οποίες τα σύνορα του νόμιμου εμπορίου, αλλά και του λαθρεμπορίου προς την Βόρεια Ελλάδα είναι ορθάνοιχτα;

Σε ποια ακριβώς χώρα της ΕΕ υπάρχουν τόσες περιφερειακές ανισότητες, ανάμεσα στο κέντρο και όλες τις υπόλοιπες περιοχές της χώρας; Κάποιοι δείχνουν να ξεχνούν ότι στο σύνολο τους οι ανεπτυγμένες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης που επικαλούνται έχουν ομοσπονδιακή κρατική οργάνωση, αναγνωρίζοντας και τις χωροταξικές ιδιαιτερότητες, κάτι που στην Ελλάδα δε συμβαίνει επισήμως, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν ισχύει στην πράξη;

2.    Δημοσιοποίηση στοιχείων που –κατά τον ΣΕΒ- δείχνουν ότι η σημασία του βορειοελλαδικού τόξου είναι ήσσονος σημασίας για την εθνική οικονομία, την ελληνική παραγωγή και την απασχόληση. Φυσικά ούτε κουβέντα για άλλα στοιχεία, τα οποία ίσως δείχνουν περισσότερα. Για παράδειγμα θα είχε ενδιαφέρον να βλέπαμε διαχρονικά το ποσοστό των καταθέσεων της Μακεδονίας, της Θράκης και της Ηπείρου στις ελληνικές τράπεζες, σε συνδυασμό αφενός με τις χρηματοδοτήσεις και τις χορηγήσεις σε αυτές τις περιοχές και αφετέρου με το ποσοστό που εισφέρουν αυτές οι περιοχές στο ΑΕΠ. Διότι με αυτό τον τρόπο θα φωτιστεί μία ακόμη πλευρά της προσφοράς κάθε περιοχής στην ανάπτυξη του τόπου. Για όποιον θέλει να ψάξει στα σοβαρά το θέμα υπάρχουν πολλές ακόμη παράμετροι (κρατικές προμήθειες κ.λπ.) που συμπληρώνουν την πραγματική εικόνα της επί μέρους πραγματικής δυναμικής κάθε περιφέρειας της χώρας.

3.    Πολιτική εκτίμηση ότι η υλοποίηση της απόφασης για θεσμική αναβάθμιση του ΣΒΒΕ εκθέτει πολιτικά την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό. Είναι εντυπωσιακό –και σίγουρα πρωτόγνωρο στην ευρωπαϊκή πρακτική- το ενδιαφέρον του βασικού εκπροσώπου των εργοδοτών για την εικόνα και την τύχη μιας κυβέρνησης, που μάλλον δεν θεωρείται η πιο φιλική στην επιχειρηματικότητα που γνώρισε ο τόπος. Πρόκειται για την κυβέρνηση των capital controls, που –για όσους ξεχνούν- εξακολουθούν να ισχύουν. Για την κυβέρνηση που αμέσως ή εμμέσως «μάχεται» αρκετών μεγάλων επενδύσεων, για τις οποίες ενδιαφέρονται σφόδρα μέλη του ΣΕΒ. Και για έναν πρωθυπουργό, ο οποίος δεν έκρυψε ποτέ ότι θεωρεί μεγάλο κομμάτι της κατεστημένης επιχειρηματικότητας που εκπροσωπεί ο ΣΕΒ κρατικοδίαιτο, χρεοκοπημένο και διαπλεκόμενο!

Συμπέρασμα: τα επιχειρήματα είναι πολλά, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Η Ελλάδα, η επιχειρηματικότητα και η βιομηχανία χρειάζονται το σύνολο των δημιουργικών τους δυνάμεων για να αντεπεξέλθουν στη δύσκολη και πολύπλοκη συγκυρία, αλλά και να προετοιμάσουν την επόμενη ημέρα, που μετά βεβαιότητος θα είναι πολύ διαφορετική για όλους. Όλα τα υπόλοιπα συνιστούν κακοπαιγμένο κατενάτσιο, που έχει βέβαιο αποτέλεσμα την ήττα, ενδεχομένως με λίγα γκολ. Ε, και;     

Υ.Γ. Πριν από λίγες ημέρες, μόλις την περασμένη Κυριακή, η Voria.gr δημοσίευσε συνέντευξη του καθηγητή της Σορβόννης Γιώργου Πρεβελάκη, ο οποίος χαρακτήρισε ως «βαρίδι» για τη Θεσσαλονίκη το γεγονός ότι η τύχη της εδώ και 100 χρόνια κρέμεται από αποφάσεις που λαμβάνονται αποκλειστικά στην Αθήνα. Όπως είπε χαρακτηριστικά: «Αφενός διότι το ελληνικό κράτος έχει όλες τις παθογένειες που ξέρουμε και μας βασανίζουν και αφετέρου, διότι αυτό το ελληνικό κράτος είναι δημιούργημα της Αθήνας. Είναι αθηνοκεντρικό και βλέπει την κόσμο μέσα από την αθηναϊκή οπτική. Υπάρχει θέμα νοοτροπίας και φυσικά συμφερόντων. Υπάρχουν, όμως, και οι εμπειρίες του παρελθόντος, που αναζωογονούνται με κάθε ευκαιρία, όπως για παράδειγμα συμβαίνει σήμερα με τις εξελίξεις στην Καταλονία. Κανείς δεν θα το ομολογήσει επίσημα και δημόσια, αλλά η σκέψη και ο φόβος υπάρχουν στην Αθήνα: αν παρααναπτυχθούν η Θεσσαλονίκη και η Βόρεια Ελλάδα κι αρχίσουν να συνδέονται ουσιαστικά με τις γύρω περιοχές, μήπως κάποια στιγμή σηκώσουν κεφάλι και γυρίσουν την πλάτη στην Αθήνα; Μήπως δε 20 χρόνια έχουμε μια κατάσταση επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα; Αυτή είναι μια ουσιαστική συζήτηση, την οποία δεν μπορεί κανείς ούτε να την παρακάμψει, ούτε να την αγνοήσει. Θεωρώ ότι ζούμε σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Σε 20 – 30 χρόνια η Ελλάδα θα είναι πολύ διαφορετική απ’ ότι τη ζούμε σήμερα». Πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις έρχεται η επιβεβαίωση των εκτιμήσεων του κ. Πρεβελάκη.