Ακούγοντας τη χτεσινή τοποθέτηση του πρωθυπουργού στη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ οφείλω να ομολογήσω ότι για πρώτη φορά άκουσα κάτι τόσο συγκροτημένο, που πλησιάζει και σε σχέδιο για το αύριο της χώρας. Δεν ξέρω αν παρασύρομαι, όπως παρασύρθηκαν όσοι πίστεψαν στο παρελθόν στην «ελπίδα» που ακόμη έρχεται, ωστόσο είναι η πρώτη φορά που ακούω τον πρωθυπουργό να ασχολείται με τα κρισιμότερα ζητήματα που απασχολούν την ελληνική κοινωνία και να δίνει κάποιες απαντήσεις.
Θεωρώ πως οι απαντήσεις του, που φαντάζομαι θα εξελιχθούν εν όψει της ΔΕΘ σε ένα σχέδιο για το υπόλοιπο της θητείας του (ή και προεκλογικό αν έχει αποφασίσει να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες εκλογές), δεν είναι τόσο πειστικές ή σωστότερα έχουν πολλά προαπαιτούμενα, που υπό τις παρούσες συνθήκες είναι δύσκολο να υλοποιηθούν, δεν παύουν όμως να είναι απαντήσεις.
Ο κ. Τσίπρας σταμάτησε τα ευχολόγια και σταμάτησε να πετάει το μπαλάκι στις γενικότητες και στις θεωρίες ενός αιθεροβάμονος αριστερού. Μίλησε πρακτικά. Και είναι πρακτικό να λες ότι το πάω για συλλογικές συμβάσεις, είναι πρακτικό να μιλάς για απλή αναλογική.
Πόσο απλό είναι να μπορέσεις έστω κάποια στιγμή να τα εφαρμόσεις αυτά τα πρακτικά ζητήματα και να πάψουν να είναι εξαγγελίες; Αυτό πρέπει να απαντήσει ο κ. Τσίπρας, με ένα νέο σχέδιο που θα είναι ολοκληρωμένο, θα λαμβάνει υπόψη όλες τις παραμέτρους που διαμορφώθηκαν από τους προκατόχους του και τον ίδιο και θα είναι και πειστικό, δηλαδή εφαρμόσιμο και αποδεκτό κι από τρίτους, τους δανειστές μας.
Εκεί ακόμη χωλαίνει ο κ. Τσίπρας. Αναγνωρίζει ότι ανάπτυξη με μισθούς πείνας και με ξεχαρβαλωμένες εργασιακές σχέσεις δεν υπάρχει. Κι αν υπάρχει τότε είναι ανάπτυξη για λίγους κι όχι για τον απλό πολίτη ή για τη χώρα.
Η λύση για τον κ. Τσίπρα είναι να παρουσιάσει αυτό που ο ίδιος λέει την αριστερά του 21ου αιώνα. Θέλει πολλά ακόμη για να μπορέσει να το κάνει. Έκανε χτες ένα βήμα, μας έδωσε μια γεύση και περιμένουμε πράξεις. Πράξεις για παράδειγμα στην κατεύθυνση της καταπολέμησης της ανεργίας με ουσιαστικό τρόπο, με πραγματικές συμβάσεις εργασίες, που περιλαμβάνουν και κάποια μίνιμουμ δικαιώματα για τους εργαζόμενους. Σε μια αγορά εργασίας, όπου οι συμβάσεις είναι υποαπασχόλησης, χωρίς δικαιώματα για τους εργαζόμενους και με πλήρη εκμετάλλευσή τους από όλους τους εργοδότες.
Μα αυτό ακριβώς ήθελαν να πετύχουν τα μνημόνια και το πέτυχαν. Και ο κ. Τσίπρας ξεχνά ότι και ο ίδιος υπέγραψε μνημόνιο κι ας προσπαθεί να το παρουσιάσει ως κάτι άλλο. Τώρα πρέπει για να μην αθετήσει τις υποσχέσεις που έδινε ως ο πρώτος αριστερός πρωθυπουργός της χώρας στο λαό που τον ψήφισε, να αθετήσει τις υπογραφές του προς τους δανειστές.
Διαλέγεις και παίρνεις. Αν ο κ. Τσίπρας θεωρεί ότι το πείραμα της Ελλάδας θα σταματήσει με πολιτικό τρόπο ή με συγκυριακά γεγονότα εντός ΕΕ ή διεθνώς μάλλον κάνει λάθος. Που θα βρουν οι δανειστές άλλη χώρα πειραματόζωο να κάθεται να δέχεται με τον τρόπο που δέχεται η Ελλάδα τους πειραματισμούς τους;
Επειδή μεγάλη κουβέντα γίνεται για το Brexit και πολλοί είναι εκείνοι που επιχειρούν να βρουν συσχετισμούς με το ελληνικό ζήτημα, μεταξύ αυτών και ο κ. Τσίπρας αναφερόμενος στη διεθνή συγκυρία και στους τριγμούς εντός ΕΕ, λυπάμαι που χαλάω το πάρτι, αλλά η Βρετανία δεν είναι Ελλάδα και η Ελλάδα δεν είναι και δε θα γίνει Βρετανία. Καλό, κακό, έτσι είναι.
Και να επισημάνω και κάτι, που έχει την πολιτική του σημασία: Μήπως εκεί στη ΝΔ να έβλεπαν λίγο ότι οι αντίπαλοί τους το... τρέχουν το πράγμα, την ώρα που οι ίδιοι παίζουν καθυστέρηση; Σχέδιο χρειάζονται κι αυτοί και μάλιστα αναλόγως αξιόπιστο και υλοποιήσιμο. Αν δεν σταματήσουν τις γενικότητες περί μεταρρυθμίσεων και δεν υιοθετήσουν μια εφαρμόσιμη φιλολαϊκή ατζέντα, όταν θα παρουσιάσουν το κυβερνητικό τους πρόγραμμα στην επόμενη ΔΕΘ, υπάρχει ο κίνδυνος να τους έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις. Λέω τώρα εγώ...