Σε μια πόλη με αδιάλειπτη ιστορική πορεία 2330 χρόνων είναι δεδομένο ότι υπάρχουν πολλά σημάδια από το παρελθόν. Επάνω και κυρίως κάτω από τη γη, αφού ως γνωστόν οι πόλεις με συνέχεια κτίζονται η μία πάνω από την άλλη.
Στην Τροία υπάρχουν εφτά, στη Θεσσαλονίκη επίσης αρκετές. Επομένως τα ευρήματα που ήρθαν στο φως με αφορμή τα έργα του μετρό δεν αποτελούν έκπληξη, αλλά αναμενόμενη εξέλιξη. Το αντίθετο, αν δηλαδή οι μετροπόντικες δεν έβρισκαν τίποτα, θα ήταν θέμα άξιο συζήτησης. Επομένως, το εμφανιζόμενο ως πρόβλημα στο σταθμό της Βενιζέλου, στο οποίο εμπλέκονται ο δήμος Θεσσαλονίκης, οι αρχαιολόγοι και η Αττικό Μετρό δεν θα έπρεπε να συζητείται καν ως πρόβλημα, αφού εάν δε γινόταν το μετρό οι συγκεκριμένες αρχαιότητες θα παρέμεναν θαμμένες εις τους αιώνες των αιώνων. Αμήν!
Εννοείται πως στην Ελλάδα, που εξακολουθεί να εισπράττει σε υπερδόσεις την υπεραξία που παρήγαγαν οι αρχαίοι πρόγονοι κανείς δεν μπορεί να είναι κατά των αρχαιοτήτων. Και κατ’ επέκταση κατά των αρχαιολόγων, οι οποίοι φροντίζουν την κληρονομιά αυτή. Μόνο που στις πονηρές ημέρες που ζούμε, φαίνεται πως όλοι πριν από την δουλειά και την αποστολή τους υπέρ του κοινωνικού συνόλου θέλουν να φροντίζουν τον εαυτό τους, τα δικαιώματά τους, τα κεκτημένα τους.
Αυτό κάνουν και οι αρχαιολόγοι, αφού δικαιώνονται μέσα από την ανακάλυψη ευρημάτων, με τα οποία θα ασχολούνται τις επόμενες δεκαετίες, προκειμένου να απαντήσουν σε ερωτήσεις και απορίες που οι ίδιοι θέτουν στην ιστορία. Μόνο που πάντα και παντού υπάρχουν προτεραιότητες και διαβαθμίσεις. Αν τα αρχαία της Βενιζέλου έχουν τη μοναδικότητα και τη σπουδαιότητα του Παρθενώνα να μη γίνει ο σταθμός. Να μη γίνει καν το ίδιο το μετρό. Αν, όμως, σε μια δύσκολη επιλογή καταλήξουμε ότι τελικά η σημασία τους είναι τέτοια που μπορούμε να ζήσουμε με την κατά 80% - 85% ανάδειξή τους, όπως είναι το σχέδιο που υπάρχει, τότε ας προχωρήσουμε, βάζοντας λίγο νερό στο κρασί μας.
Όσο για τον Γιάννη Μπουτάρη -έναν κατά γενική ομολογία πολιτισμένο άνθρωπο- η επιμονή του είναι ακατανόητη. Διότι το θέμα –αγαπητέ δήμαρχε- δεν είναι μόνο το παρελθόν που θα αναδείξουμε, αλλά και το παρόν που διαρκώς υποβαθμίζουμε. Καλή, χρυσή και άγια η ιστορία, αλλά το ενδιαφέρον μας οφείλει να στραφεί και στο πόσο καλύτερη, ποιοτικότερη κι εν τέλει πιο πολιτισμένη θα κάνουμε την καθημερινότητά μας.
Ίσως το μετρό να μην ήταν η καταλληλότερη λύση για τη Θεσσαλονίκη, αλλά ξεκίνησε και το έργο έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο, που δε γίνεται να σταματήσει. Οτιδήποτε από εδώ και πέρα συμβάλει στην καθυστέρηση της προόδους του είναι έγκλημα.
Κατ’ αρχήν διότι η εύκολη πρόσβαση και η ευέλικτη κίνηση θα αναζωογονήσει το κέντρο της Θεσσαλονίκης, κάτι που οφείλει να αποτελεί προτεραιότητα της δημοτικής αρχής. Υπάρχει, όμως, και κάτι άλλο: η θυσία δεκάδων –μάλλον εκατοντάδων- μικρών και μικρομεσαίων επιχειρήσεων και επαγγελματιών που καταστράφηκαν στη Μοναστηρίου, στην Εγνατία, στη Δελφών, στη Μακεδονίας και σε όλους τους δρόμους που ακολουθεί η βασική διαδρομή του μετρό και οι προεκτάσεις του. Ας μη πάει χαμένη.