Πάγια τακτική στην πολιτική σκηνή της χώρας είναι να μετατίθεται η λύση των προβλημάτων στο μέλλον, όπως η κακή νοικοκυρά σκουπίζοντας κρύβει τις σκόνες κάτω από το χαλί, διότι είναι μακριά το δοχείο απορριμμάτων. Κάποια στιγμή φυσικά τα σκουπίδια γίνονται «βουναλάκι» και σκοντάφτεις επάνω του.
Κάθε ένας σκεπτόμενος το πολιτικό (προσωπικό του) κόστος, σε οποιαδήποτε θέση κι αν βρίσκεται, αποφεύγει τη λήψη μέτρων που μπορεί να του προξενήσουν βλάβη -έστω και πρόσκαιρη- αφήνοντας τη λύση τους στον επόμενο. Μου έλεγε παλαιός πολιτικός ότι στην Ελλάδα τα προβλήματα δεν λύνονται από τους πολιτικούς, αλλά… λύνονται μόνα τους. Όταν δηλαδή η κατάσταση φτάσει στο όριό της.
Σήμερα στη χώρα μας, ζούμε σε κατάσταση παραλογισμού. Όχι μόνο γιατί εξακολουθούμε τον διάλογο επιπέδου «εσύ φταις… όχι εγώ, εσύ…», την ώρα που το σπίτι μας καίγεται, αλλά δεν ξέρουμε και τι θέλουμε.
Το ποιος μας έβαλε στο Μνημόνιο, αν έπρεπε να μπούμε ή μπορούσαμε να πράξουμε κάτι άλλο, είναι πολύ σοβαρό θέμα, αλλά ας το αφήσουμε προς στιγμή στην άκρη. Είτε μας αρέσει είτε όχι (και πλην αυτών που στοιχημάτισαν στην πτώχευσή μας, δεν πιστεύω να υπάρχει πολίτης που να είναι ευχαριστημένος), υπογράφηκε, και υποχρεούμαστε να αποφασίσουμε τι κάνουμε από δω και πέρα.
Να διώξουμε την Τρόικα και να πούμε δεν πληρώνουμε το χρέος μας; Το ακούω από πολλούς αγανακτισμένους (όχι επαγγελματίες της αγανάκτησης), το λέγω κι εγώ κάποιες φορές, αλλά αναρωτιέμαι πόσοι Έλληνες ήμαστε αποφασισμένοι να ζήσουμε για μεγάλο διάστημα, όχι με μείωση των εισοδημάτων μας, αλλά να επιστρέψουμε στις δεκαετίες που οι μανάδες έραβαν τα ρούχα μας και οι πατεράδες έκοβαν ξύλα από το δάσος για θέρμανση και μαγείρεμα. Εκτός κι αν δανειστούμε από την ελεύθερη αγορά με επιτόκια που θα ξεπερνούν το 20% συν τις ενυπόθηκες εγγυήσεις.
Να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους του Μνημονίου; Μακάρι να μπορούσε να γίνει, αλλά επιχειρώντας το ο κ. Βενιζέλος εισέπραξε την αποχώρηση των εκπροσώπων των δανειστών μας. Ο κ. Α. Σαμαράς αναλαμβάνει μεγάλο βάρος, υποσχόμενος ότι εκείνος θα το επιτύχει. Αν σχηματίσει κυβέρνηση, και δεν κατορθώσει την επαναδιαπραγμάτευση που ευαγγελίζεται, θα θεωρηθεί ο κύριος υπεύθυνος πτώχευσης της χώρας. Εκτός κι αν υπάρχει σικέ παιχνίδι (που ούτε θέλω να το σκέπτομαι) να πέσουν όλα τα βάρη στον «κακό» Γιώργο, κι όταν έρθει ο «καλός» Αντώνης να έχει το άλλοθι, ότι είναι υποχρεωμένος να εφαρμόσει αυτά που οι προηγούμενοι «κακοί» υπέγραψαν.
Αφού επομένως η κυβέρνηση συνειδητά συμφώνησε να εφαρμόσει αυτά που υπέγραψε, έχει δυο επιλογές. Ή να πει στον ελληνικό λαό ότι έκανε λάθος και αλλάζει πολιτική ή να εφαρμόσει αυτά που υπέγραψε. Ένα από τα δύο. Εκείνο που γίνεται τώρα, είναι να κοροϊδεύει εαυτόν και τους άλλους.
Όλοι συμφωνούμε, ότι ανεξάρτητα από την ύπαρξη ή όχι του Μνημονίου, υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να γίνουν. Και που δεν γίνονται. Είτε διότι προσκρούουν στην παλαιοκομματική αντίληψη κυβερνητικών στελεχών, είτε οφείλονται στην ανυπαρξία ικανοτήτων προσώπων που τοποθετήθηκαν σε επιτελικές θέσεις, απλώς και μόνον διότι βρέθηκαν στο ίδιο γυμναστήριο με τον πρωθυπουργό ή ισχυρούς υπουργούς.
Από την άλλη, ας σκεφθούν ότι πέρασαν περισσότερα από 60 χρόνια από τη λήξη του πολέμου, κι ακόμη από πλευράς πολιτικής νοοτροπίας βρισκόμαστε ακόμη σ’ εκείνη την εποχή. Με προσλήψεις από παράθυρα προς ικανοποίηση της εκλογικής πελατείας, δεν κοροϊδεύουμε την Τρόικα. Τους εαυτούς μας κοροϊδεύουμε.
Καιι δεν πρόκειται να υπάρξει ανοχή της κοινωνίας, όσο εξακολουθούν οι εκπρόσωποί μας να σκέπτονται μόνον τον εαυτό τους. Είναι δε απορίας άξιον, πώς τα κατάφεραν οι άλλες χώρες που έχουν τα ίδια προβλήματα μ’ εμάς, να προχωρήσουν με συναίνεση και να έχουν επιτυχίες με το ίδιο επιβαρυντικό πρόγραμμα;
Και γιατί εκπλησσόμαστε που δεν μπορούν να συμφωνήσουν οι Ευρωπαίοι, ποια μέτρα πρέπει να ληφθούν, την ώρα που οι δικοί μας πολιτικοί δεν μπορούν να συμφωνήσουν σ’ ένα μίνιμουμ πρόγραμμα;
Στα εγχειρίδια της στρατιωτικής προπαγάνδας, γράφεται ότι καλύτερα να υπάρχει ένα κακό σχέδιο, παρά να μη υπάρχει σχέδιο και να βαδίζουμε στα «κουτουρού». Δυστυχώς, αυτό κάνουμε.
Ο Μακεδών