Skip to main content

Κυπριακό: Τα εύσημα στον Κοτζιά και τα ερωτηματικά για τον Τσίπρα

Το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων που συμφωνήθηκε στην Ζυρίχη το 1959, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο το 1974.

Είναι γεγονός, πως ασκώ αυστηρή κριτική στον Έλληνα ΥΠΕΞ, Ν. Κοτζιά, για τις ανεδαφικές συναντήσεις που έχει με τους Βαλκάνιους γείτονες, στο όνομα της οικοδόμησης μέτρων εμπιστοσύνης. (Η εμπιστοσύνη έχει και υποκειμενική - συναισθηματική διάσταση, έχει όμως και αντικειμενική, με τις αποδείξεις εκ των έργων που παράγει κάποιος για να θεωρηθεί έμπιστος).

Ως προς τον χειρισμό του όμως στο Κυπριακό του απονέμει η στήλη τα εύσημα. Επισημαίνοντας ότι δεν εισακούονται συνήθως οι εισηγήσεις του από τον πρωθυπουργό, επειδή οι σύμβουλοί του, για λόγους αντιπάθειας και προσπάθειας παραμερισμού των ΠΑΣΟΚογενών, αλλά και εξαιτίας των ιδεολογημάτων τους, τον οδηγούν συνήθως σε λανθασμένους δρόμους.

Η συνάντηση του Α. Τσίπρα, που αιτήθηκε ο ίδιος από τον Ερντογάν, δεν έχει κανέναν αντικειμενικό λόγο να διεξαχθεί, επειδή είναι άνευ αντικειμένου, με δεδομένη την θέση της ελληνικής κυβέρνησης ότι καμία συμφωνία δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή από την ελληνική πλευρά (ελλαδική και κυπριακή) αν δεν παύσει υφιστάμενο το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων και δεν αποσυρθούν από την Κύπρο όλα τα ξένα στρατεύματα (προφανώς δεν εννοούνται και τα βρετανικά, όπου οι βρετανικές βάσεις ουσιαστικώς αποτελούν ξεχωριστό κράτος εντός της Κυπριακής Δημοκρατίας - αποικία, δηλαδή).

Το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων που συμφωνήθηκε στην Ζυρίχη το 1959, έδωσε το πρόσχημα στην Τουρκία να επέμβει στην Κύπρο το 1974, υπό την παρότρυνση και του Μακαρίου, που στην ομιλία του στον ΟΗΕ υποστήριξε πως με το πραξικόπημα εναντίον του βλάπτονται και οι Τουρκοκύπριοι, ενώ μέχρι τότε οι Τούρκοι το θεωρούσαν εσωτερική υπόθεση των Ελληνοκυπρίων.

Στην παρούσα φάση, η Βρετανία δήλωσε πως δεν θέλει να εξακολουθήσει να παριστάνει την εγγυήτρια δύναμη. Και η Ελλάδα δεν θέλει, επομένως το καθεστώς αυτό πρέπει να καταργηθεί, όχι μόνον ως αναχρονιστικό, αλλά και δεν νοείται η διατήρησή του σε ένα ανεξάρτητο κράτος, ισότιμο μέλος με τα άλλα στην Ε.Ε.

Επομένως, επί ποίου αντικειμένου θα συζητήσουν Ερντογάν και Τσίπρας; Θα πείσει ο δικός μας τον παράφρονα σουλτάνο να υποχωρήσει; Θα του δώσει κάτι άλλο αντ’ αυτού; Τι συζήτηση μπορεί να γίνει;

Υπάρχει και κάτι άλλο σημαντικό. Φαίνεται ότι μας παραπλανά η κυβέρνηση όταν κάνει λόγο για πολυμερή διάσκεψη, ενώ οι Τούρκοι μιλούν για πενταμερή. Ο Μουσταφά Ακιντζί δήλωσε εχθές ότι «Για να προχωρήσουμε προς ένα αποτέλεσμα αυτό που πρέπει να γίνει είναι να καθοριστεί η ημερομηνία για την πενταμερή διάσκεψη». Το περίεργο είναι ότι ενώ η ελληνική πλευρά μιλούσε μέχρι τώρα για πολυμερή, που εκλαμβάνεται ως διεύρυνση του αριθμού των χωρών που θα συμμετείχαν, με αναγκαία και την συμμετοχή της Ε.Ε., μάλλον μάς έκρυβαν ότι με το πολυμερές, εννοούσαν πενταμερές.

Και τούτο διεφάνη από την δήλωση του Κύπριου ΥΠΕΞ, κ. Κασουλίδη ο οποίος δήλωσε (και δημοσίευσε εχθές η voria.gr) ότι «Η θέση της τουρκοκυπριακής πλευράς δεν επέτρεψε να δοθεί ημερομηνία για το τελευταίο στάδιο, που θα ήταν μια πολυμερής διάσκεψη…» και διευκρίνισε τι εννοεί πολυμερή, λέγοντας «μεταξύ των δύο κοινοτήτων και τουλάχιστον των τριών εγγυητριών δυνάμεων».  Άρα, πενταμερή. Και πώς μπορεί να γίνει πενταμερής διάσκεψη, την ώρα που αρνούμαστε το καθεστώς των εγγυητριών δυνάμεων;

Κλείνω, με μια παράγραφο εξ όσων είπε επ’ αυτού εχθές στην Κομοτηνή ο κ. Τσίπρας: Αναφέρθηκε, μεταξύ άλλων, στις συνομιλίες για επίλυση του Κυπριακού, όπου και επανέλαβε ότι «η Κύπρος δεν χρειάζεται ξένους στρατούς και εγγυητές». Και τόνισε παράλληλα, πως η Ελλάδα συνεχίζει να στηρίζει τις συνομιλίες και τον Πρόεδρο Αναστασιάδη, χωρίς όμως να παρεμβαίνει σε αυτές. «Θα παρέμβουμε όμως, στο κρίσιμο θέμα των εγγυήσεων», δήλωσε. Ίδομεν.