Πόσο καιρό έχει που προειδοποιεί ο «Τειρεσίας» για τη μεγάλη ζημία που μπορεί να υποστεί η ελληνική οικονομία αν δεν γίνει προσεκτική πολιτική διαχείριση της μεταμνημονιακής περιόδου; Αν δεν υπάρξει έλεγχος στο τι λέγεται και κυρίως στο τι υπονοείται ως προς την εφαρμογή των συμφωνηθέντων με τους δανειστές, που μας οδήγησαν – τυπικά έστω – στην πόρτα της εξόδου από τα μνημόνια;
Τις τελευταίες είκοσι μέρες αυτό που παρακολουθεί κανείς είναι μια πραγματική «απόπειρα αυτοκτονίας». Η κυβέρνηση και πιο συγκεκριμένα οι υπουργοί, οι υφυπουργοί και οι κάθε λογής παρατρεχάμενοι της, τριγυρνούν δεξιά κι αριστερά και υποστηρίζουν ελαφρά τη καρδία ότι «δεν θα κοπούν οι συντάξεις», «θα δοθούν αυξήσεις στους μισθούς», «θα αποκατασταθούν οι αδικίες» κι άλλα τέτοια συναφή, που μπορεί – ενδεχομένως – να φτιάξουν κάπως το κλίμα για την κυβέρνηση στην κοινή γνώμη, αλλά θα βάλουν ταφόπλακα πάνω από το εγχείρημα της επιστροφής της χώρας μας σε μια κανονικότητα, που είναι – ή θα έπρεπε να είναι - το βασικό ζητούμενο μετά από δέκα χρόνια μεγάλης κρίσης.
Στο οικονομικό επιτελείο, που βλέπουν τις εξελίξεις, ξέρουν τα δεδομένα και μιλούν (γι αυτό) ελάχιστα, ελπίζουν ότι κάποια στιγμή αυτό το πανηγύρι θα τελειώσει. Όμως θα πρέπει να καταλάβουν κι εκείνοι ότι δια της αποσιώπησης δεν χαράσσεται πολιτική αλλά διασφαλίζει συνενοχή. Αν τα speads επανήλθαν στις ένδοξες μνημονιακές περιόδου και τα επιτόκια δανεισμού της χώρας κατέστησαν απαγορευτικά, αυτό πρακτικά συνεπάγεται ότι η Ελλάδα, τυπικά και ουσιαστικά, είναι αποκλεισμένη από τις αγορές. Κι αφού αυτό ισχύει στην πραγματικότητα, τότε για ποια έξοδο από τα μνημόνια μιλάμε;
Και κάτι ακόμα: Ας καταλάβουν όλοι, ότι για το νέο κακό που έρχεται στο κεφάλι μας, δεν φταίνε οι άλλοι. Δεν φταίει δηλαδή η κρίση στην Ιταλία, ούτε ο πανικός στην Τουρκία. Φταίμε εμείς. Κι αν δεν σταματήσει άμεσα αυτός ο διαγωνισμός παροχολογίας στην ελληνική πολιτική σκηνή – πάλι – δεν θα έχουμε καλό τέλος.