Εκείνο το ανέκδοτο με το αγροτικό ίντερνετ το θυμάστε; Το άλλο με το –δωρεάν- wifi παντού; Πόσες φορές έχετε ακούσει τους πολιτικούς να λένε ότι Ελλάδα δεν είναι μόνο η Αθήνα; Πόσες φορές οι κυβερνήσεις δεν έχουν εκθειάσει τη ζωή στο χωριό, την επαρχία, πόσες φορές δεν έχουν προτρέψει τους νέους να ασχοληθούν με τον πρωτογενή τομέα, να μην εγκαταλείψουν την ύπαιθρο, να ζήσουν και να προκόψουν στην περιφέρεια;
Όσοι τα έβαλαν από το ένα αυτί και τα έβγαλαν από το άλλο πρέπει να αισθάνονται δικαιωμένοι. Παίρνω το παράδειγμα της Θεσσαλονίκης. Της πρωτεύουσας –με ό,τι καλό και ό,τι κακό συνεπάγεται ο όρος στην Ελλάδα- της Μακεδονίας, που λειτουργεί σαν την Αθήνα του Βορρά.
Άλλος κόσμος το πολεοδομικό συγκρότημα και άλλος ο υπόλοιπος νομός. Διαβάστε ένα παράδειγμα. Αν θελήσεις να βάλεις ίντερνετ στα 14 χιλιόμετρα από το κέντρο της πόλης και δεν είσαι εντός πολεοδομικού συγκροτήματος αίφνης οι επιλογές σου περιορίζονται σε έναν πάροχο, ο οποίος από την πλευρά του δεν έχει ούτε καλώδια για να σε εξυπηρετήσει. Όχι μόνο για ίντερνετ, αλλά ακόμη και για σταθερό τηλέφωνο!
Πόσο πρέπει να περιμένεις; Άγνωστο, διότι κανείς δε σου λέει. Σου στέλνουν μια τυπική απάντηση του τύπου «δεν μπορούμε να εξυπηρετήσουμε την παρούσα χρονική στιγμή το αίτημά σας», με κάτι δικαιολογίες του τύπου «μας λείπουν καλώδια χαλκού», «δεν υπάρχει διαθέσιμος τεχνικός» και άλλα τέτοια. Και δεν προσδιορίζουν αν και πότε θα δεήσουν να σου βάλουν τηλέφωνο και ίντερνετ. Κι όλα αυτά μόλις 14 χιλιόμετρα από το κέντρο –επαναλαμβάνω- της πόλης...
Και μετά σου λένε η νεολαία να πάει στην περιφέρεια για να βρει δουλειά και να ζήσει με όλες τις ανέσεις. Ό,τι είχε πάντα έχει και σήμερα η ελληνική περιφέρεια. Καθαρό αέρα και δροσιά, φύση και ησυχία. Και μπόλικο κάματο για τα προς το ζην και χωρίς ανέσεις, χωρίς αυτονόητα για τον σύγχρονο τρόπο ζωής.
Για να ξαναμπείς στον κόσμο της επικοινωνίας πρέπει να περιμένεις. Για να περάσει το αστικό λεωφορείο πρέπει να περιμένεις (πολύ). Για να κάνεις μια σειρά από συναλλαγές πρέπει να μην περιμένεις, αλλά να τρέξεις στη Θεσσαλονίκη. Ακόμη και για εξαιρετικά απλές.
Η πιο σημαντική αλλαγή που έρχεται το επόμενο διάστημα στην εκτός πολεοδομικού συγκροτήματος Θεσσαλονίκη είναι το φυσικό αέριο. Κι ο κόσμος, από όσα με πληροφορούν, σπεύδει να καταθέσει αιτήσεις σε όλες τις περιοχές, όπου έχει ανακοινωθεί η επέκταση του φυσικού αερίου εντός της επόμενης πενταετίας, όπως έσπευδαν οι... αστοί πριν από πολλά χρόνια. Ειδικά μετά τον φετινό δύσκολο και εξαιρετικά δαπανηρό χειμώνα σε πετρέλαιο θέρμανσης, ηλεκτρικό ρεύμα και ξύλα, αν μιλήσεις με κάτοικο περιοχών στις οποίες έχει ανοίξει η διαδικασία υποβολής αιτήσεων σύνδεσης με το δίκτυο του φυσικού αερίου, θα σου πει είτε ότι έχει καταθέσει ήδη αίτηση, είτε ότι είναι θέμα ημερών να το κάνει.
Περιμένουν σαν σωτηρία το φυσικό αέριο, την ώρα που οι περιοχές τους έχουν τεράστια πλεονεκτήματα στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, όπως η αξιοποίηση της γεωθερμίας, που ακόμη αποτελεί ζητούμενο, η αιολική ενέργεια κτλ. Ξέχασα όμως. Όλα τα προηγούμενα χρόνια κάναμε μελέτες, διαπιστώναμε τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της πατρίδας μας, βρίσκαμε τρόπους αξιοποίησής τους, ανακαλύπταμε καινοτόμες μεθόδους. Μέχρι εκεί. Από εκεί και μετά; Τίποτα. Δεκαετίες ξέρουμε τις ενεργειακές δυνατότητες, αλλά καμιά δεν έχουμε αξιοποιήσει. Μα καμιά... Θεωρίες μόνο.
Συνεπώς, όποιος θελήσει να αλλάξει τον τρόπο ζωής του και να κατοικήσει στην επαρχία καλό είναι να μην το κάνει επειδή άκουσε όλους αυτούς τους άσχετους πολιτικούς που του τάζουν μια ζωή στον παράδεισο, αλλά να είναι προετοιμασμένος για την απώλεια ακόμη και στοιχειωδών αγαθών και ανέσεων ή έστω για την μακροπρόθεσμη επάνοδό τους στην καθημερινότητά του.
Επίσης, να μην πιστεύει όσα βλέπει και ακούει στην τηλεόραση και στις διαφημίσεις περί καλύψεων της χώρας σε ποσοστό 98%, περί πατήματος ενός κουμπιού ή ενός κλικ για να ανάψει το φως, να έρθει το νερό, να ηχήσει το τηλέφωνο ή να συνδεθεί στο μαγικό κόσμο του διαδικτύου. Φούμαρα... Ακόμη και στα 14 χλμ. από το Βαρδάρι.