Φυγή προς τα εμπρός. Αλλά πραγματική, ρεαλιστική και με όρους που να παραπέμπουν σε κανονικό κράτος, με όρους, προϋποθέσεις και κανόνες. Αυτό είναι που έχει ανάγκη η Ελλάδα, σε αυτή τη φάση. Για να απαλλαγεί από το όνειδος των μνημονίων, των ελέγχων για της εποπτείας από μεσαίας κλίμακας στελέχη της ΕΕ και του ΔΝΤ.
Όμως, για να συμβεί αυτό, θα πρέπει το πολιτικό της προσωπικό να αρθεί, επιτέλους, στο ύψος των περιστάσεων. Και να πάρει εκείνες τις αποφάσεις που θα οδηγήσουν την χώρα στην έξοδο από το τούνελ. Ηδη αργήσαμε και αργήσαμε πολύ.
Η Κύπρος χρειάστηκε μόλις ένα μνημόνιο για να καταλάβει ότι κάτι δεν κάνει καλά. Υπέστη το «κούρεμα» των καταθέσεων, αποδέχθηκε τα capital controls, εφάρμοσε σκληρά μέτρα, αλλά σήμερα μπορεί να υπερηφανεύεται ότι όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν παρά ένα κακό όνειρο.
Πώς το πέτυχε; Είναι απλό, οι πολιτικοί της δεν χωρίστηκαν σε νενέκους, γερμανοτσολιάδες και προσκυνημένους, αλλά όλοι μαζί, ομονοημένοι, ανεξαρτήτως πολιτικής και κομματικής προέλευσης, βάζοντας πάνω απ όλα το εθνικό καλό.
Η Βουλή τους ψήφισε, όλη μαζί, σκληρά μέτρα και τα εφάρμοσε κιόλας. Και όταν αντιλήφθηκε ότι όσο πιο γρήγορα τα ψηφίσει τόσο γρηγορότερα θα βγει από το τούνελ, άρχισε να ζητά από την τρόικα να επιταχύνει!!!
Και η κοινή γνώμη, μετά το πρώτο σοκ, αφού κατάλαβε ότι το κακό δεν μπορεί να αποφευχθεί, σήκωσε τα μανίκια και είπε «ας δουλέψουμε, για να ξαναστήσουμε ό,τι χάσαμε». Κι αυτό έγινε, εν τέλει.
Κάπως έτσι, λοιπόν, η Λευκωσία θυμάται τα μνημόνια μόνο ως κακό, μακρινό όνειρο. Και δυστυχώς, έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι η Ελλάδα έφτασε να μετρά τρία – κατ' άλλους τέσσερα – μνημόνια και ακόμα δεν έχει δει φως στην άκρη του τούνελ. Και ούτε πρόκειται να δει, όσο η σημερινή κατάσταση, σε όλα τα επίπεδα (πολιτικά, οικονομικά, κοινωνικά και άλλα), διαιωνίζεται...