Skip to main content

Για σουβλάκια στην Αριστοτέλους, για σούπερ μάρκετ στην Αγ. Σοφίας

Τα τρόφιμα παίρνουν τη ρεβάνς από τα ρούχα και τα παπούτσια στα πάλαι ποτέ ακριβά σημεία του ιστορικού εμπορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης.

«Βασιλόπουλος – Και του πουλιού το γάλα» στην Αγίας Σοφίας, εκεί που ήταν κάποτε η Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, απέναντι από τη Μητρόπολη. «Μασούτης – Φτιάχνουμε τη μέρα μας οικονομικά», στη γωνία Βενιζέλου με Ερμού, εκεί που για δεκαετίες βρισκόταν ο «Φωκάς». «Carrefour – Μαρινόπουλος» στην Καρόλου Ντηλ. Κρεοπωλείο στη Λασάνη. Μανάβικο στη Μητροπόλεως.

Τα τρόφιμα παίρνουν τη ρεβάνς από τα ρούχα και τα παπούτσια στα πάλαι ποτέ ακριβά σημεία του ιστορικού εμπορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης, όπου κάποτε οι μόνιμοι κάτοικοι ψώνιζαν τα απαραίτητα ή από κάποια μισοκρυμμένα υπόγεια που βρίσκονταν σε «μικρά κι ανήλιαγα στενά» ή τα Σάββατα από τα σούπερ μάρκετ περιφερειακά του κέντρου. Οι περίπου 100.000 μόνιμοι κάτοικοι του κέντρου της Θεσσαλονίκης δεν έχουν, πλέον, τέτοια προβλήματα. Λόγω της κρίσης η περιοχή αποκτά και πάλι «μικτά» χαρακτηριστικά. Κάτι που γίνεται χωρίς κάποιον κεντρικό σχεδιασμό και αποδεικνύει ότι η αγορά αποτελεί αυθεντικό και απόλυτα αξιόπιστο αποτύπωμα για τις οικονομικές και συνακόλουθα κοινωνικές εξελίξεις.

Η πτώση στα ενοίκια, ως αποτέλεσμα αφενός της πολύ μεγαλύτερης προσφοράς από τη ζήτηση και αφετέρου της δραματικής πτώσης της κατανάλωσης, έχει ως αποτέλεσμα την αλλαγή της εμπορικής φυσιογνωμίας του κέντρου της Θεσσαλονίκης.  Μέχρι πριν από λίγα χρόνια κανείς δε φανταζόταν ότι στην άπλα της Αριστοτέλους θα λειτουργούν σουβλατζίδικα, ούτε ότι τα καφέ, τα φαστ φουντ, τα ντελίβερι και οι ξηροί καρποί θα εκτόπιζαν από την Τσιμισκή τις μπουτίκ. Είναι εμφανές ότι στα χρόνια της κρίσης και της ύφεσης «η φτήνια τρώει τον παρά».

Η αλλαγή της φυσιογνωμίας δεν επηρεάζει, ούτε βελτιώνει το μεγάλο πρόβλημα  της αγοράς του κέντρου της Θεσσαλονίκης, που παραμένει η πρόσβαση. Δυστυχώς δεν υπάρχει οικονομικό μοντέλο για να μετρήσει τις απώλειες τζίρου που οφείλονται στην αδυναμία ή στη δυσκολία να φτάσει κάποιος στο κέντρο του κέντρου της πόλης. Αν υπήρχε το πιθανότερο είναι ότι θα κατέγραψε εφιαλτικά νούμερα, σε μια αγορά που έχει ανάγκη και το τελευταίο ευρώ. Και τη σκόνη ακόμη από το σακάκι του πελάτη.

Εδώ και καιρό τις κρισιμότερες ώρες της ημέρας και του απογεύματος η Τσιμισκή έχει λόγω των παράνομα διπλο-τριπλοπαρκαρισμένων και των ταξί μετά βίας δύο λωρίδες. Στην Εγνατία τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα, η Ερμού παραμένει αδιάβατη και η Μητροπόλεως κανονική... έρημος. Μπαίνεις το πρωί και βγαίνεις το... βραδάκι. Οι λεωφορειολωρίδες δεν είναι ούτε σαν τα φαντάσματα, αφού δεν εμφανίζονται ούτε μετά τα μεσάνυχτά, όταν λεωφορεία δεν υπάρχουν!  
Το προφίλ του εμπορικού κέντρου της Θεσσαλονίκης αλλάζει, αλλά τα βασικά προβλήματα παραμένουν. Αυτό συμβαίνει διότι κανένας αρμόδιος φορέας δεν παρακολουθεί  -και δεν ακολουθεί- με δυναμικό τρόπο τα βήματα της αγοράς.

Ο δήμος προχωράει σε επιλεκτικές πεζοδρομήσεις, αλλά είναι προφανές ότι συνολικό σχέδιο δεν υπάρχει. Το βέβαιο είναι ότι επειδή η αγορά του κέντρου αποτελεί βασικό οικονομικό πνεύμονα της πόλης κι επειδή το μετρό, που αναμφίβολα θα εξυπηρετήσει και θα διευκολύνει, έχει μετατεθεί στις ελληνικές καλένδες, ίσως η διαρρύθμιση του κέντρου ακόμη και με πεζοδρομήσεις που δεν μπορούμε εύκολα να φανταστούμε σήμερα να πρέπει να εξελιχθεί σε απόλυτη προτεραιότητα για όλους του υπεύθυνους και συναρμόδιους (sic) παράγοντες.