Skip to main content

Γιατί η Β. Ελλάδα πληρώνει πιο βαρύ τίμημα στην πραγματική οικονομία

Όσοι προσπαθούν να επιβάλλουν την ανάπτυξη της οικονομίας αποκλειστικά με γεωστρατηγικούς και δημοσιονομικούς όρους δεν θα καταφέρουν τίποτα...

του Γιώργου Δώρα

Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ήταν η ιδέα του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος να οργανώσει στο πλαίσιο του ανοιχτού μέρους της ετήσιας τακτικής γενικής συνέλευσης μία επιχειρηματική συζήτηση. Το γεγονός, μάλιστα, ότι στο επίκεντρο αυτής της συζήτησης βρέθηκαν δύο μεγάλοι σε οικονομικό μέγεθος και απόλυτα μάχιμοι επιχειρηματίες, ο κ. Γιώργος Μυλωνάς της Αλουμύλ και ο κ. Ευτύχης Βσιλάκης της Aegean, προσέδωσε ιδιαίτερη δυναμική στον διάλογο.

Υπό την έννοια ότι ο λόγος δύο ανθρώπων, οι οποίοι έχουν επιτύχει επί πολλά χρόνια να διευθύνουν σημαντικές εξωστρεφείς επιχειρήσεις, στις οποίες υπάρχουν χιλιάδες θέσεις εργασίας, έχει αυτονόητο ενδιαφέρον. Δύο άνθρωποι για τους οποίους οι έννοιες ρίσκο, ανάπτυξη, εξαγωγές, παραγωγικότητα, ανταγωνιστικότητα, επενδύσεις δεν συνιστούν θεωρητικά σχήματα, αλλά καθημερινή πράξη. Τις έχουν μετουσιώσει από κάτι αφηρημένο, σε κάτι απολύτως συγκεκριμένο. Άρα ξέρουν τι λένε, εφόσον το έχουν εφαρμόσει.

Το γενικό συμπέρασμα της συζήτησης ήταν ότι δεν αρκεί η γεωστρατηγική θέση της χώρας –και ειδικότερα της Βορείου Ελλάδος- για την προώθηση της επιχειρηματικότητας στη χώρα. Ούτε αρκεί η επιτυχής ολοκλήρωσης της αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος χρηματοδότησης για να γίνουν επενδύσεις. Εκείνο που πρωτίστως απαιτείται είναι φιλικό επιχειρηματικό περιβάλλον. Με σταθερότητα, όσο το δυνατόν περιορισμένη γραφειοκρατία, γρήγορες διαδικασίες στον κρατικό μηχανισμό και τη δικαιοσύνη, λογικές φορολογικές επιβαρύνσεις. Χωρίς αντιπαλότητα ανάμεσα στον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, που εν πολλοίς τρέφεται και τροφοδοτείται από το πολιτικό σύστημα. Όπως απαιτείται εθνική στρατηγική, καθώς μία οργανωμένη και σοβαρή πολιτεία οφείλει μεν να αφήσει «όλα τα επιχειρηματικά λουλούδια να ανθίσουν», αλλά δεν μπορεί να μην έχει σαφείς προτεραιότητες σε τομείς και κλάδους της οικονομίας. Προτεραιότητες που να καθορίζονται που καθορίζονται από το συνδυασμό όλων των δεδομένων μιας οικονομίας –από την παράδοση μέχρι τη θέση της χώρας στο νέο παγκοσμιοποιημένο κόσμος.

Όσοι προσπαθούν να επιβάλουν την ανάπτυξη της οικονομίας αποκλειστικά με γεωστρατηγικούς και δημοσιονομικούς όρους  δεν θα καταφέρουν τίποτα. Οι ίδιοι βέβαια σε πρώτη φάση βολεύονται: η μεν γεωστρατηγική είναι ζήτημα χωρών, ιστορίας και μεγάλων διακρατικών συμφερόντων, οπότε υπάρχει αίγλη, αλλά και εύκολοι, μακρινοί στόχοι στην περίπτωση της αποτυχίας. Τα δε δημοσιονομικά αφορούν το 50% της ελληνικής οικονομίας, που αν και συνιστά το πιο αντιπαραγωγικό κομμάτι της έχει αντανάκλαση τουλάχιστον στους μισούς ψηφοφόρους. Εν πάσει περιπτώσει και τα δύο εφάπτονται απλώς της πραγματικής οικονομίας, η οποία για να δουλέψει χρειάζεται άλλες πιο πρακτικές αποφάσεις και ρυθμίσεις, άρα και ειδικούς ανθρώπους. Αυτό λείπει σήμερα περισσότερο από ποτέ.

Η ανεπάρκεια και η έλλειψη επαφής με την πραγματικότητα ξεχειλίζουν. Παρά το γεγονός ότι στην αρχή της διακυβέρνησης Τσίπρα είχε διαφανεί ότι λόγω απειρίας και έλλειψης εμπειριών τα στελέχη του ίσως να άκουγαν καλύτερα τους φορείς του ιδιωτικού τομέα από τους προηγούμενους. Κάτι που αποδείχθηκε ότι ίσχυσε μερικώς και μάλλον σε επιπόλαια βάση. Διότι μόλις ήρθαν τα δύσκολα –και κυρίως το 3ο Μνημόνιο, στο οποίο οδηγηθήκαμε μετά την περσινή καταστροφική διαπραγμάτευση που στηρίχθηκε σε αυταπάτες, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, και κόστισε 86 δισ. ευρώ, σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος- ο ιδιωτικός τομέας οδηγήθηκε και πάλι στο… σφαγείο.

Η απουσία εγχώριων και ξένων ιδιωτικών επενδύσεων και επομένως η αδυναμία ανάκαμψης της πραγματικής οικονομίας –από τη βιομηχανία μέχρι το εμπόριο και τις υπηρεσίες- έχει βαρύτερες επιπτώσεις στην Β. Ελλάδα. Διότι η περιοχή ούτε σοβαρού μεγέθους δημόσιο τομέα διαθέτει, ούτε το «σωσίβιο» του τουρισμού φοράει . Αντίθετα βασίζεται στις δικές της δυνάμεις. Στις ιδέες, στις πράξεις και στη δραστηριότητα των δικών της ανθρώπων και των δικών της επιχειρήσεων, που όμως επηρεάζονται από το μακρύ -πολιτικό και κανονιστικό- χέρι του επίσημου κράτους, το οποίο στην παρούσα φάση έχει άλλες, εντελώς διαφορετικές στα όρια της φαντασίωσης, προτεραιότητες.