Το σκηνικό κλασικό και χωρίς εκπλήξεις. Λιγάκι απόκοσμο για να είναι αληθινό, αλλά οι χυμοί, οι καφέδες και τα κουλουράκια συνιστούν αποδείξεις ότι όλα αυτά συμβαίνουν στ’ αλήθεια. Ένα μεγάλο σκούρο τραπέζι, σαν κι αυτά που υπάρχουν σχεδόν σε όλα τα δημόσια κτίρια και τα υπουργεία. Ένα τραπέζι συσκέψεων, με εξίσου μεγάλες και εξίσου σκουρόχρωμες καρέκλες. Στο κέντρο ο υπουργός. Δίπλα του, από δεξιά κι αριστερά οι συνεργάτες του. Κάποιος υφυπουργός, ίσως κάποιος γενικός γραμματέας, ίσως μία προϊσταμένη. Στην απέναντι πλευρά του τραπεζιού οι εκπρόσωποι των φορέων –παραγωγικών και μη- φύρδην μίγδιν. Με ντοσιέ και υπομνήματα στο χέρι.
Η διαδικασία επίσης κλασική και χωρίς εκπλήξεις. Η προϊσταμένη σε ρόλο συντονίστριας να ευχαριστεί κατ’ αρχήν τους παρευρισκόμενους και να δίνει σε έναν έναν το λόγο. Εκείνοι –ο καθένας ξεχωριστά- να λέει τον καημό του και ο υπουργός να σημειώνει, χωρίς να απαντά, αφού τα θέματα είναι πολλά, είναι μεγάλα και παραμένουν άλυτα επί δεκαετίες. Δύο περίπου ώρες μετά η συνάντηση – σύσκεψη ολοκληρώνεται με ορισμένες χειραψίες και μερικές σέλφι με τον υπουργό, ο οποίος κλείνει το σημειωματάριο του και αποσύρεται στο μέσα γραφείο. Κι επειδή κατά κανόνα οι υπουργοί διαθέτουν σοβαρότητα να αναρωτιέται τι ακριβώς συνέβη το περασμένο δίωρο. Όπως άλλωστε το ίδιο αναρωτιούνται σιωπηλά ή ψιθυριστά και οι περισσότεροι εκπρόσωποι των φορέων, αφού ανάμεσά τους υπάρχουν όχι μόνο σοβαροί, αλλά και έμπειροι παράγοντες, οι οποίοι συχνά πυκνά καλούνται να συμμετάσχουν σε ανάλογες διαδικασίες.
Αυτή είναι μια μονότονη ιστορία που τα τελευταία χρόνια –για να μην πάμε πολύ πιο πίσω- συμβαίνει είτε στη Θεσσαλονίκη με παρόντα πολιτικά πρόσωπα (πρωθυπουργούς, υπουργούς, εκπροσώπους της αντιπολίτευσης), είτε στην Αθήνα, όπου μεταβαίνουν συντεταγμένα μία, δύο ή περισσότερες φορές το χρόνο οι εκπρόσωποι των Επιμελητηρίων, των Συνδέσμων, των Ομοσπονδιών της Θεσσαλονίκης και της Β. Ελλάδος, οι οποίοι μεταφέρουν αλέ ρε τουρ τα υπομνήματα με τα αιτήματα των κλάδων, των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών που εκπροσωπούν. Οι εξυπνότεροι –και πολλοί ανάμεσά τους είναι έξυπνοι άνθρωποι- καταλαβαίνουν ότι τίποτε παραγωγικό δε βγαίνει από τέτοιου είδους συσκέψεις, όπου συναντώνται οι καημοί των βιομηχάνων, των εξαγωγέων, των εμπόρων, των εστιατόρων, των ασφαλιστών, των καπνοπωλών, των γεωπόνων, των μηχανικών, των μεγάλων, των μικρομεσαίων και των μικρο-μικρών της επιχειρηματικότητας. Ανταποκρίνονται, όμως, για λόγους θεσμικής συνέπειας και ευγένειας, ώστε σε κάποιο Διοικητικό Συμβούλιο του φορέα τους το επόμενο διάστημα να μεταφέρουν τις εντυπώσεις τους. Μετά επιστρέφουν στην καθημερινότητα, γνωρίζοντας ότι το μόνο που συνήθως μένει είναι ένα δελτίο τύπου του πολιτικού που οργάνωσε τη συνάντηση για να δείξει –με πρωτόλειο και πρωτόγονο τρόπο είναι η αλήθεια- ότι ενδιαφέρεται για να προβλήματα του οικονομικού, κοινωνικού και γεωγραφικού χώρου που εποπτεύει. Ένα ενδιαφέρον που μπορεί να είναι πραγματικό, αλλά στη πράξη αυτό αποδεικνύεται μόνο όταν επιλυθούν τα προβλήματα, που –όπως σημειώσαμε νωρίτερα- παραμένουν άλυτα. Τα τελευταία χρόνια κάποιες σέλφι που βγάζουν ορισμένοι συμμετέχοντες σε τέτοιες συσκέψεις αναρτώνται στα κοινωνικά δίκτυα, ως απόδειξη της επαφής τους με την εξουσία. Δεν είμαστε παίξε γέλασε!
Ο υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης Δημήτρης Παπαδημητρίου είναι ο τελευταίος χρονικά Έλληνας υπουργός που βίωσε αυτή την εμπειρία της σύσκεψης με τους φορείς της Θεσσαλονίκης. Ούτε ο πρώτος και προφανώς ούτε ο τελευταίος. Το περασμένο Σάββατο, από τις 6 μέχρι τις 7.30 το απόγευμα, στο κτίριο του πρώην υπουργείου Μακεδονίας Θράκης, όπου στεγάζεται το Γραφείο Πρωθυπουργού, το οποίο εκτός από τον Αλέξη Τσίπρα χρησιμοποιούν και οι υπουργοί του που ανεβαίνουν στη Θεσσαλονίκη.
Ας μη προτρέχουμε: Ενδέχεται η συγκεκριμένη σύσκεψη να έχει πιο ουσιαστικά αποτελέσματα απ’ όλες όσες προηγήθηκαν στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη τα τελευταία 20 χρόνια. Αν και κανείς από τους εκπροσώπους των φορέων που συμμετείχαν δεν το πιστεύει, πάντα υπάρχει η πιθανότητα μιας εκπλήξεως ή ενός θαύματος. Είπαμε είναι έξυπνοι και έμπειροι άνθρωποι, που γνωρίζουν ότι τα προβλήματα λύνονται με συστηματική δουλειά και προετοιμασία και όχι με συσκέψεις παράλληλων μονολόγων, τους οποίους δεν ακούνε ούτε αυτοί που τους εκφέρουν.
ΥΓ. Για την ιστορία: Ήταν μάλλον ο Κώστας Σημίτης, που ως πρωθυπουργός ξεκίνησε τη φάμπρικα των διευρυμένων συσκέψεων με τους φορείς της Θεσσαλονίκης (επιμελητήρια, δήμοι, πανεπιστήμια κ.λπ.) την ημέρα των εγκαινίων της ΔΕΘ, προκειμένου να απαντήσει στις γκρίνιες περί ελλείψεως ενδιαφέροντος για τα προβλήματα της Β. Ελλάδος. Η εποχή που η επικοινωνία θα σκέπαζε την ουσία στο δημόσιο βίο της χώρας είχε ξεκινήσει…
ΥΓ2. Οι παλιότεροι –αυτοί που σήμερα θεωρούνται εκτός εποχής- επέμεναν ότι αν δεν θέλεις ή δεν μπορείς να λύσεις ένα πρόβλημα κάνε μια σύσκεψη ή –ακόμη καλύτερα- σύστησε μια επιτροπή.