Η εβδομάδα που μόλις ξεκίνησε είναι πολύ κρίσιμη για την επένδυση της Ελληνικός Χρυσός στη Χαλκιδική. Ο διευθύνων σύμβουλος της καναδικής Eldorado Πολ Ράιτ θα βρεθεί για μία ακόμη φορά στην Ελλάδα για επαφές με την κυβέρνηση, σε μια προσπάθεια συνεννόησης, ώστε το πρότζεκτ να προχωρήσει. Στο πλαίσιο αυτό η εταιρία αφήνει να διαρρεύσουν πληροφορίες ότι αν δεν βρεθεί άκρη μέχρι τον Μάρτιο η επένδυση θα σταματήσει. Κάτι που αντικειμενικά είναι δύσκολο, αλλά αν συμβεί θα είναι καταστροφικό. Πολύ περισσότερο αν οι Καναδοί αποφασίσουν να τα μαζέψουν και να φύγουν από την Ελλάδα.
Σημειώστε τις συνέπειες, όχι απαραίτητα με αξιολογική σειρά:
Πρώτον, πρέπει να βρεθεί ο φορέας που θα διαχειριστεί τα υφιστάμενα μεταλλεία, καθώς -όπως λένε οι επιστήμονες- στη μεταλλευτική δραστηριότητα ο περιβαλλοντικός κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος όταν ένα μεταλλείο εγκαταλείπεται ανενεργό στην τύχη του. Με δεδομένο ότι το κόστος αποκατάστασης είναι σημαντικό πρόκειται για δυσεπίλυτο πρόβλημα.
Δεύτερον, η Ελλάδα θα εκτεθεί διεθνώς ως επενδυτικός προορισμός. Κι αυτό μπορεί να μην ενδιαφέρει όσους πολεμούν την επένδυση στη Χαλκιδική, αλλά δεν αφήνει αδιάφορους –το αντίθετο μάλιστα- όσους ενδιαφέρονται για την ανάπτυξη της χώρας, κάτι που δεν μπορεί να γίνει χωρίς άμεσες ξένες επενδύσεις. Εάν συνυπολογίσει κανείς ότι στο μετοχικό κεφάλαιο της Eldorado συμμετέχουν με σημαντικά ποσοστά μεγάλες παγκόσμιες επενδυτικές εταιρίες, όπως η Blackrock και η Fidelity, οι οποίες –σημειωτέον- έχουν κι άλλα συμφέροντα στη χώρα μας, αντιλαμβάνεται το μέγεθος του αντίκτυπου.
Τρίτον, η κυβέρνηση μας θα έχει διώξει τη μεγαλύτερη ιδιωτική επένδυση που έγινε ποτέ, την ώρα που (υποτίθεται ότι) προσδοκά στα ξένα κεφάλαια για την ανάπτυξη και την καταπολέμηση της ανεργίας. Η Eldorado έχει δαπανήσει μέχρι στιγμής 700 εκατ. δολ. και το συνολικό πλάνο φτάνει στο 1,5 δισ. δολ., ενώ η απασχόληση που προσφέρει αφορά άμεσα ή έμμεσα πάνω από 5.000 ανθρώπους.
Τέταρτον, η Ελλάδα θα δυσφημιστεί για έναν πρόσθετο λόγο. Θα καταδείξει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν λειτουργεί σαν ανεπτυγμένη οικονομία και κοινωνία, αφού μέχρι σήμερα η Ελληνικός Χρυσός κινείται με βάση άδειες που της έχει παραχωρήσει το ελληνικό κράτος και αποφάσεις που έχει εκδώσει υπέρ της η ελληνική δικαιοσύνη στο ανώτατο δυνατό επίπεδο.
Πέμπτον, η περιοχή στα Μεδεμοχώρια θα μαραζώσει, αφού στην ουσία δεν υπάρχει άλλη πηγή πλούτου και απασχόλησης. Η ανεργία θα πάρει σχεδόν καθολικό χαρακτήρα και μια δραστηριότητα πολλών χρόνων θα σταματήσει.
Η υπόθεση της μεταλλουργίας χρυσού στη Β. Χαλκιδική θα μπορούσε να είναι απλή, αλλά έχει καταστεί πολύπλοκη. Όπως ακριβώς συμβαίνει κάθε φορά που η πολιτική –δηλαδή τα συμφέροντα προσώπων ή κοινωνικών ομάδων- υπερισχύουν των θεσμοθετημένων διαδικασιών. Εννοείται ότι δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος που να επιθυμεί την καταστροφή του περιβάλλοντος, οπουδήποτε στη Γη. Το ζήτημα είναι ποιος ή ποιοι αναλαμβάνουν κάθε φορά την ευθύνη. Στην προκειμένη περίπτωση, όλοι όσοι παρακολουθούμε τα πράγματα από απόσταση, είμαστε υποχρεωμένοι να λάβουμε υπόψη μας τους υπεύθυνους θεσμούς και τις προβλεπόμενες διαδικασίες. Στο κάτω κάτω της γραφής η Ελλάδα είναι χώρα μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επομένως μπορεί να αντλήσει γνώσεις και εμπειρία από τους εταίρους της. Όσο για τους αρμόδιους (επιστήμονες, τεχνικούς, πολιτικούς, αυτοδιοικητικούς, όχι επαγγελματίες ακτιβιστές) εάν είναι διχασμένοι, οφείλουν να καθίσουν και να συζητήσουν το θέμα, ώστε να καταλήξουν σε κοινό συμπέρασμα, λαμβάνοντας προφανώς υπόψιν τους τη διεθνή εμπειρία.
Με αυτά τα δεδομένα είναι φανερό ότι το πρόβλημα δεν λύνεται με διαδικασίες μπρα ντε φερ. Ούτε ο κυβερνητικός τσαμπουκάς, ούτε ο εκβιασμός της Eldorado είναι δυνατόν να οδηγήσουν σε παραγωγικό αποτέλεσμα. Αντίθετα απ’ ότι συμβαίνει στους πολέμους, στις δουλειές δεν υπάρχουν νικητές και ηττημένοι. Ακόμη κι όταν υπάρχουν μεγάλα αντικρουόμενα συμφέροντα, κάτι που είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ισχύει στην περίπτωση της Χαλκιδικής, πάντα είναι εφικτή μια αποδεκτή απ’ όλες τις πλευρές λύση, που θα βασίζεται στην απλή λογική και την κοινή αίσθηση.