Γνωρίζω πως πολλοί Έλληνες διακατέχονται από αγωνία σχετικά με το αποτέλεσμα των εκλογών της 20ής Σεπτεμβρίου. Η δική μου αγωνία συνίσταται στο τι θα συμβεί την 21η Σεπτεμβρίου, την επομένη των εκλογών, και ανεξαρτήτως αποτελέσματος.
Και δεν θα μπορούσα να μη αγωνιώ, αφού η τύχη η δική μου, της οικογένειάς μου, του ελληνικού λαού, εξαρτάται από τη βούληση και τις ικανότητες των πολιτικών αυτών, που επί δεκαετίες είτε δεν μπορούσαν είτε δεν ήθελαν, οδήγησαν την χώρα σε αυτήν την τραγική κατάσταση.
Οι ίδιοι, επομένως, θα αναλάβουν τώρα την διάσωση της χώρας από την καταστροφή στην οποία την οδήγησαν, χωρίς όμως να μού δώσουν απτά δείγματα, ότι τα παθήματα μας έγιναν μαθήματά τους. Να σημειώσω, ότι με τους πολιτικούς ισχύει το εξής παράδοξο: Δεν φέρουν καμιά ευθύνη για τις πολιτικές αποφάσεις τους, όταν τα αποτελέσματα είναι καταστρεπτικά. Θα διανοούνταν κάποια ιδιωτική επιχείρηση να εξακολουθεί να εμπιστεύεται την τύχη της στα χέρια στελέχους που την ζημίωσε, είτε από ανικανότητα, είτε από αδιαφορία;
Και όλα τα ανωτέρω δεν είναι θεωρητικοί διαλογισμοί, αλλά εδράζονται τόσο στην εμπειρία των παρελθόντων, όσο και στην γνώση των προσώπων. Και δεν πρόκειται για επτασφράγιστα μυστικά, αλλά είναι σε κοινή γνώση. Πώς επομένως να έχω εμπιστοσύνη στα πρόσωπα και στις αποφάσεις τους, ακόμη και αν δεν λαμβάνονται αυτές από υστεροβουλία;
Ο κ. Ντάισελμπλουμ, μιλώντας στην ολλανδική τηλεόραση άσκησε κριτική κατά του τρόπου με τον οποίο οι κυβερνήσεις στην Ελλάδα επί δεκαετίες ήταν βουτηγμένες στη διαφθορά, την ανειλικρινή διακυβέρνηση, με έναν απολύτως δυσλειτουργικό δημόσιο τομέα. Είπε κάτι άγνωστο;
Το εντυπωσιακό είναι ότι τα ίδια λέμε κι εμείς όλοι εδώ και δεκαετίες, αλλ’ ουδέν πράξαμε να μεταβάλλουμε την κατάσταση. Προφανώς, ισχύει αυτό που έγραψε ο Πλάτων, πριν από 2.500 χρόνια, ότι κάθε λαός είναι άξιος της ηγεσίας του. Δεν μπορούμε να προβάλλουμε συνεχώς το επιχείρημα ότι κάναμε λάθος, ή ότι μας παραπλάνησαν. Όταν το δις εξαμαρτείν αποτελεί αμάρτημα, το πολλάκις εξαμαρτείν τι είναι;
Αναρωτιέμαι, πώς είναι δυνατόν να πίστεψε κάποιος ότι ο κ. Τσίπρας θα πραγματοποιήσει αυτά που υποσχέθηκε; Κατέχει μαγικό ραβδάκι; Και με ποια εχέγγυα θα το επιτύγχανε αυτό; Χωρίς ποτέ να εργασθεί, για να γνωρίζει από πρώτο χέρι τι σημαίνει αυτό, και μεγαλωμένος σε μεγαλοαστική οικογένεια (αποτελεί μόδα στην Ελλάδα η ύπαρξη των σοσιαλιστών του χαβιαριού, και όχι μόνο της ιντελιγκέντσιας) με ποιες περγαμηνές τού ανατέθηκε η διακυβέρνηση της χώρας; Με τους αγώνες στις μαθητικές καταλήψεις, και με την ηγετική θέση στο Αυτόνομο Φοιτητικό Κίνημα;
Προφανώς, ο ελληνικός λαός, όλοι μας δηλαδή, πρέπει να έχουμε φτάσει είτε σε οριακή απόγνωση, είτε αποκτήσαμε αυτοκαταστροφικές τάσεις, ώστε από εκδίκηση σε όσους μας απογοήτευσαν, αναδεικνύουμε τους χειρότερους. Μπορεί, άραγε, να εξηγήσει κάποιος με την λογική, το γεγονός ότι ο μισός περίπου ελληνικός λαός ανέθεσε την διακυβέρνηση της χώρας στον κ. Γ. Παπανδρέου; Καθ’ όλα τα προηγούμενα χρόνια υπήρξε έστω και μία (1) θετική κριτική για την παρουσία του στην πολιτική σκηνή; Μπορεί κάποιος να αναφέρει ένα (1) έργο, μία (1) απόφαση, που εισέπραξε τα εύσημα; Και όμως. Του αναγνωρίσαμε προσόντα ηγέτη.
Τι να περιμένω λοιπόν την 21η Σεπτεμβρίου; Να γίνει πρωθυπουργός ο κ. Μεϊμαράκης και αντιπολίτευση ο κ. Τσίπρας; Θα στοιχημάτιζα, πως ο πρώην πρωθυπουργός θα είναι περισσότερο αντιμνημονιακός και από την κα. Κωνσταντοπούλου. Είναι πλέον στερεότυπο, ότι η Αριστερά θεριεύει με την άρνηση. Είναι η μόνη που μπορεί την «κωλοτούμπα» να την παρουσιάσει ως επιτυχία. Έχει καταφέρει τις ολοκληρωτικές αντικοινοβουλευτικές θέσεις της, να της παρουσιάσει ως δημοκρατικές. Όπου δε επιχείρησε παραγωγή έργου, απέτυχε.
Κι αν γίνει πρωθυπουργός ο κ. Τσίπρας; Πολλοί λένε (και το επιθυμούν εξωθεσμικά κέντρα, αλλά ες αύριον αυτό το θέμα), ότι θα προσαρμοστεί στα δυτικά δεδομένα και όχι στην μαρξιστική ουτοπία, άλλοι είναι βέβαιοι πως θα συμβεί το δεύτερο, απομακρύνοντας την Ελλάδα από την Ευρωζώνη.
Εγώ βλέπω, ότι επέλεξε πάλι για στενούς συνεργάτες του, τοποθετώντας τους σε εκλόγιμες θέσεις, όλους τους αποτυχημένους μαρξιστές υπουργούς, που σημαίνει ότι θα ακολουθήσουν την ίδια σοβιετική πολιτική του επταμήνου. Άλλους δεν έχει η μαρξιστική Αριστερά. Αν είχε θα τους χρησιμοποιούσε. Αυτές είναι οι κατασκευασμένες «προσωπικότητες» που όταν έρθει η ώρα από τα λόγια να μεταφερθούν στα έργα, βλέπουμε την κενότητά τους.
Θα κλείσω με μια ακόμη αποστροφή της ομιλίας του κ. Ντάισελμπλουμ: «Εναπόκειται στους Έλληνες αν θα γίνουν Βόρεια ή Νότια Κορέα», είπε. «Καθαρή φτώχεια, ή μια από τις πλουσιότερες χώρες του κόσμου».