Οι αγρότες είναι συνεπείς και φέτος στο ραντεβού τους με τις κινητοποιήσεις. Μπορεί όλοι να έχουν εστιάσει την προσοχή τους στους απαράδεκτους αποκλεισμούς δρόμων, θέμα το οποίο έχει απαντηθεί εδώ και χρόνια και θα είχε λυθεί κιόλας αν ορισμένοι πολιτικάντηδες δεν ανέβαιναν κάθε τόσο παριστάνοντας τους αγροτοπατέρες και τους τρακτεραρχηγούς στην πρώτη καρότσα που τους έβαζαν μπροστά, ωστόσο κανείς δεν έχει καθίσει σοβαρά να συζητήσει τα δομικά προβλήματα του αγροτικού κόσμου της χώρας.
Είναι προφανές ότι κανείς σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο δεν ενδιαφέρεται με σοβαρότητα να δει την ανάπτυξη της πρωτογενούς παραγωγής στη χώρα μας. Κι ας είναι ο βασικός πυλώνας της οικονομίας κι ας αναγνωρίζουν όλοι στα λόγια πως είναι ο μόνος παραγωγικός τομέας που διαθέτουμε πια.
Οι αγρότες έχουν χρονίζοντα και μείζονα προβλήματα κι ας επιχειρούν ορισμένοι αστοί να αποδομήσουν το δίκαιο των αιτημάτων τους. Ο Έλληνας αγρότης μπορεί να βρέθηκε πρωταγωνιστής της επίπλαστης ευημερίας που έζησε η χώρα, ωστόσο η παρακμή του αγροτικού κόσμου είναι πολυετής και τα προβλήματα έχουν διογκωθεί σε τέτοιο βαθμό, που πλέον τίθεται ζήτημα επιβίωσης.
Η ανεκμετάλλευτη γεωργική γη, ο μαρασμός της κτηνοτροφίας και η διαρκής φτωχοποίηση του μέσου αγρότη δεν είναι σημερινά φαινόμενα. Οι επιδοτήσεις τελειώνουν, τα... κόλπα με τα οποία ξεγελούσαμε ως χώρα τους Ευρωπαίους μάς τελείωσαν, οπότε πλέον μπήκαμε στη φάση της ελλιπούς –αν όχι ανύπαρκτης- ανταγωνιστικότητας της ελληνικής γεωργίας και κτηνοτροφίας.
Εδώ λοιπόν εμφανίστηκαν τα μεγάλα προβλήματα της αγροτιάς. Με αυτά πρέπει να ασχοληθούν όλοι. Ασχολείται όμως κανείς; Η ελληνική αγροτική οικονομία δεν είναι ανταγωνιστική. Και δεν μπορεί το πρώτο βήμα προς την ανταγωνιστικότητα να είναι η εισαγωγή της καινοτομίας (που είναι αναγκαία και ευκταία), η οποία με τις σημερινές συνθήκες απευθύνεται σε λίγους. Υπάρχουν άλλα προαπαιτούμενα.
Ο Έλληνας αγρότης δεν μπορεί να ανταγωνιστεί τους αγρότες άλλων χωρών ούτε εντός έδρας. Τα εισαγόμενα προϊόντα κοστίζουν στο ράφι λιγότερο από τα ελληνικά. Μιλάμε για προϊόντα που έρχονται από την άλλη άκρη της Γης στην Ελλάδα και κοστίζουν λιγότερο από τα εγχώρια.
Την εύκολη δικαιολογία γι' αυτό το παράδοξο τη βρήκαμε στην ποιοτική σύγκριση των προϊόντων μας με τα εισαγόμενα. Όχι ότι δεν ισχύει σε πολλές περιπτώσεις, αλλά σίγουρα κανόνας δεν είναι, όπως δεν είναι και αιτία. Ναι, στην Ελλάδα δεν μπορούμε να ανταγωνιστούμε τα ξένα προϊόντα στις ποσότητες διότι δεν έχουμε τέτοια δυνατότητα. Για να γίνουμε ανταγωνιστικοί πρέπει να επενδύσουμε στην ποιότητα. Δεν πωλούνται όμως μόνο τα ποιοτικά προϊόντα μας πιο ακριβά από τα ξένα, αλλά και τα προϊόντα της σειράς...
Ο αγροτικός κόσμος δυστυχώς δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστικός και άρα μαθηματικά δε θα μπορέσει να επιβιώσει, διότι το κόστος παραγωγής είναι τεράστιο, η καθετοποίηση της παραγωγής ανύπαρκτη, το μάνατζμεντ και ο εκσυγχρονισμός της παραγωγής πολλές δεκαετίες πίσω από εκείνον των ανταγωνιστών μας και επειδή πλέον οι φορολογικές και ασφαλιστικές επιβαρύνσεις έπεσαν πάνω σε έναν πολυτραυματία και τον αποτελειώνουν.
Βλέποντας το πρόγραμμα για τους νέους αγρότες, που τους επιδοτεί με μέσο όσο 19.000 ευρώ για να μπολιάσουν ηλικιακά τον γερασμένο αγροτικό πληθυσμό και να δοθεί διέξοδος σε χιλιάδες άνεργους συμπολίτες μας, διαπιστώνει κάποιος όλες τις αδυναμίες ενός κράτους κατά βάση αγροτικού, χωρίς αγροτική πολιτική.
Αγροτική πολιτική σημαίνει εξυγίανση του αγροτικού χώρου και στη συνέχεια κίνητρα για τους πραγματικούς αγρότες. Τους ανθρώπους που βιοπορίζονται από την καλλιέργεια της γης και την εκτροφή ζώων και πτηνών. Η αγροτική πολιτική, στην οποία δε χωρούν υπό κανονικές συνθήκες κομματικές διαφοροποιήσεις, μπορεί να αποτελέσει ένα πεδίο συναίνεσης και συμφωνίας ανάμεσα στις περισσότερες και μεγαλύτερες πολιτικές δυνάμεις του τόπου. Μόνον μέσα από μια τέτοια διαδικασία θα εξυγιανθεί ο αγροτικός κόσμος και θα αρχίσουν να λύνονται τα συσσωρευμένα προβλήματα, που βγάζουν κάθε χρόνο τους αγρότες στους δρόμους.
Αυτό θα πρέπει να είναι και το κοινό αίτημα των ίδιων των αγροτών. Η σημαία τους, για να βγουν από το αδιέξοδο. Το να τους χαριστούν χρέη, όταν συσσωρεύονται νέα δεν είναι η λύση. Το πρόβλημα είναι στο θεμέλιο κι όχι στους τοίχους. Συμφέρει σήμερα να καλλιεργείς με διαφανείς διαδικασίες και όρους; Βγάζεις τα προς το ζην ή μπαίνεις μέσα; Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα δείχνουν και τη λύση. Αν η δραστηριότητα μπορούσε να είναι υγιής, τότε ένα ένα θα λύνονταν και τα άλλα προβλήματα. Δεν είναι όμως...
Κι ας σκεφτούν και οι αγρότες μήπως το ετήσιο ραντεβού τους δεν είναι τελικά αποτελεσματικό. Το κλείσιμο των δρόμων, εκτός από παράνομο, τους στερεί κι από το όποιο δίκιο τους. Από την άλλη, αν δεν προβάλλουν ένα πάγιο βασικό αίτημα, όπως αυτό που προανέφερα και κάθε χρόνο βγαίνουν στους δρόμους με αφορμή τις τελευταίες μαχαιριές στην πλάτη τους, δεν πρόκειται να πετύχουν κάτι ουσιαστικό. Με μια παροχούλα πάλι θα τους ξεγελάσουν, με μια υπόσχεση και την επόμενη χρονιά το έργο θα επαναληφθεί.