Τους τελευταίους μήνες, λόγω της αναταραχής στην παράταξη του δημάρχου Γιάννη Μπουτάρη, ο οποίος αφενός δεν έχει ιδιαίτερη ανοχή από τον Σταύρο Καλαφάτη και αφετέρου τα έσπασε με τους δικούς του - αρχικά με τον Κώστα Ζέρβα, στη συνέχεια με τον Ανδρέα Κουράκη και πρόσφατα με τον Παναγιώτη Αβραμόπουλο-, το Δημοτικό Συμβούλιο θυμίζει ελληνικό κοινοβούλιο. Στις ψηφοφορίες τα «όχι» και τα «λευκά» ακούγονται από αντιπολιτευτική διάθεση για μικροπολιτικά οφέλη. Μία ακόμη απόδειξη ότι στην Ελλάδα ο διχασμός είναι ευκολότερος από την σύμπνοια.
Ειδικά, όμως, οι αντιδράσεις στο θέμα των Δημητρίων το καλοκαίρι και του χριστουγεννιάτικου εορτασμού τις τελευταίες ημέρες, μοιάζουν παράξενες για προφανείς λόγους. Η διαφωνία επί ενός καλλιτεχνικού προγράμματος είναι, μεν, κάτι σημαντικό, αλλά στις μέρες μας συνιστά πολυτέλεια. Όσο για τον στολισμό της Αριστοτέλους και τις χριστουγεννιάτικες εκδηλώσεις, η αντίδραση δείχνει ότι αυτοί που λένε «όχι» δεν καταλαβαίνουν καθόλου την αγορά του κέντρου της πόλης. Ούτε τον καημό των εμπόρων. Φυσικά για κάθε πολιτικό πρόσωπο το ιδανικό σενάριο είναι να μπορεί να εφαρμόσει τις ιδέες του για κάθε θέμα, στηριζόμενο στους συνεργάτες του. Όταν, όμως, οι συσχετισμοί δεν βολεύουν, τότε το «όχι» είναι η εύκολη λύση. Το ίδιο γίνεται διαχρονικά σχεδόν σε όλα τα θέματα που φτάνουν στο ελληνικό Κοινοβούλιο. Η αλήθεια είναι ότι η τυφλή αντιπολίτευση δεν έβλαψε ποτέ κανέναν, αφού με δεδομένο ότι πολλοί Έλληνες ψηφίζουν με αρνητική διάθεση –δηλαδή καταψηφίζουν- συνεπείς αντιρρησίες βγαίνουν κερδισμένοι. Παράδειγμα όλοι –ή σχεδόν όλοι- οι τελευταίοι πρωθυπουργοί…
Στη Θεσσαλονίκη –και γενικότερα στην αυτοδιοίκηση- τα πράγματα (πρέπει να) είναι διαφορετικά. Κατ’ αρχήν ελάχιστοι πολίτες ενδιαφέρονται για τη συνεπή, μαξιμαλιστική ή οποιαδήποτε άλλη αντιπολίτευση στο δήμο. Ούτε, φυσικά, για να εσωτερικά ξεκαθαρίσματα μιας «Πρωτοβουλίας», που δημιουργήθηκε για να κάνει την υπέρβαση και δείχνει να «βουλιάζει» την ώρα που μπορεί να κάνει πράξη τις ιδέες της. Εάν, όμως, ματαιώνονταν τα φετινά Δημήτρια και πολύ περισσότερο εάν η Αριστοτέλους παρέμενε τις γιορτές των Χριστουγέννων σκοτεινή, το πρόβλημα θα ήταν μεγάλο. Για όσους εκεί στο Δημοτικό Συμβούλιο δεν αντιλαμβάνονται τι σημαίνει για τα καταστήματα της πόλης ο Δεκέμβριος, μια συζήτηση με τον εμπορικό κόσμο είναι απαραίτητη.
Για όσους δεν καταλαβαίνουν ότι η καθυστερημένη και περιορισμένης εμβέλειας χριστουγεννιάτικη πρωτοβουλία του Δήμου είναι καλύτερη από το τίποτα και πάλι μια συζήτηση με εμπόρους θα βοηθήσει. Για όσους δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι στα χρόνια που διανύουμε δεν υπάρχει περιθώριο ούτε για μία χαμένη ημέρα ή δυνατότητα πώλησης –ακόμη και η σκόνη από το πανωφόρι του πελάτη έχει αξία, έλεγαν οι παλαιότεροι-, επίσης η επαφή με τους ανθρώπους της αγοράς θα ήταν χρήσιμη.
Η κατάσταση στο εμπόριο της Θεσσαλονίκης –κυρίως στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις- παραμένει οριακή, παρά την αιμοδοσία από τους ξένους επισκέπτες, οι οποίοι τα τελευταία χρόνια έχουν πολλαπλασιαστεί στη Θεσσαλονίκη. Μπορεί να μην έχουμε, πλέον, τα «λουκέτα» των πρώτων χρόνων της ύφεσης, αλλά η πλειοψηφία των κλειστών μαγαζιών παραμένουν ανοίκιαστα, το σκοτάδι σε πολλούς δρόμους κυριαρχεί του φωτός, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις καταστήματα παραμένουν εν λειτουργία για ασφαλιστικούς λόγους, δηλαδή μέχρι οι ιδιοκτήτες τους να συμπληρώσουν τα χρόνια για τη σύνταξη. Η αντιπολίτευση εις βάρος της αγοράς καταλήγει εις βάρος της Θεσσαλονίκης.
Προφανώς η διοίκηση Μπουτάρη έχει αδυναμίες, αλλά ούτε τα Δημήτρια ούτε τα Χριστούγεννα είναι προνομιακά πεδία αντιπαράθεσης. Στο κάτω κάτω η μονίμως καθυστερημένη αντίδραση του δήμου Θεσσαλονίκης σε ό,τι αφορά την εορταστική προετοιμασία για το Δεκέμβριο είναι προβλέψιμη και παρέχει τη δυνατότητα έγκαιρης δημιουργικής πίεσης προς έναν δήμαρχο, ο οποίος δεν είναι… ερωτευμένος με τη Φάτνη, τους Τρεις Μάγους και τα φωτάκια στις πλατείες. Αντ’ αυτού κάποιοι μοιάζουν να τον περιμένουν στη γωνία, για δικούς τους απολύτως προσωπικούς λόγους. Η αντιπολίτευση για να γίνει δημοτική αρχή και οι πρώην συνοδοιπόροι για να πάρουν το πάνω χέρι. Καθείς και τα όνειρα του…