Υπάρχει μια μεγάλη αντίφαση -όχι η μόνη- στην ελληνική πολιτική ως προς την στάση έναντι της Τουρκίας. Γίνεται λόγος ότι πρέπει να κρατηθούν χαμηλοί τόνοι στο θέμα της φυλάκισης των στρατιωτικών μας, και την ίδια στιγμή ο μεν υπουργός ΓΕΕΘΑ εκφέρει πολεμικές κραυγές, ο δε πρωθυπουργός ζητά δημοσίως και εναγωνίως ισχυρούς που θα μπορούσαν να πείσουν τον Ερντογάν να απελευθερώσει τους κρατουμένους.
Όμως, ο πρωθυπουργός εν αρχή, ορθώς, είχε αποφασίσει να μη πάρει το θέμα έκταση και να μη θεωρηθεί ως διπλωματικό επεισόδιο, αλλά σύνηθες συνοριακό συμβάν. Όταν έγινε αντιληπτό ότι σκοπός του Ερντογάν ήταν ακριβώς η σύλληψη Ελλήνων στρατιωτικών για να του χρησιμεύσουν σε κάποια ανταλλαγή, ανέβηκαν οι τόνοι και πήρε διεθνή διάσταση. Και το ερώτημα που τίθεται είναι, ότι είτε η πίεση είτε η πειθώ θα οδηγήσει τον Ερντογάν σε απελευθέρωση των στρατιωτικών μας, και να φανεί στα μάτια Τούρκων και διεθνούς κοινού ότι υπέκυψε; Έτσι ψυχανάλυσαν τον Τούρκο πρόεδρο;
Δεν υπεχώρησε ούτε στους Αμερικανούς, ούτε στους Γερμανούς, παρά μόνο με ανταλλάγματα προέβη σε κάποια καλή χειρονομία. Ο δε Αμερικανός πάστορας βρίσκεται ένα χρόνο τώρα στις φυλακές. Δεν ξέρω τι άραγε πιστεύει ο πρωθυπουργός της Ελλάδας ότι μπορεί να πράξει ο Τραμπ για την αποφυλάκιση των στρατιωτικών μας, όταν δεν κατόρθωσε μέχρι τώρα να αποφυλακιστεί ο Αμερικανός υπήκοος;
Από την άλλη, εξακολουθούν ακόμη οι αρμόδιοι να πιστεύουν πως οι πράξεις του Ερντογάν εις βάρος μας, κατευθύνονται προς το εσωτερικό της χώρας του; Ότι γίνονται δηλαδή για εσωτερική κατανάλωση, όπως γράφεται; Ο καθηγητής Ι. Μάζης, υποστηρίζει ότι και στην περίπτωση του εμβολισμού του πλοίου μας στα Ίμια, σκοπό είχαν να το βυθίσουν και ως διασώστες να συλλάβουν αιχμαλώτους τους Έλληνες. Δεν πέτυχε εκείνο το σχέδιο, πέτυχε στον Έβρο, όταν έστειλαν για κατόπτευση τους στρατιωτικούς μας, χωρίς καμιά υπόνοια ότι μπορεί να συμβεί το κακό. Οι δε Κουβέλης και Τζανακόπουλος μας διαβεβαίωναν ότι είναι θέμα ωρών να απελευθερωθούν. Με τέτοιου είδους εκτίμηση της καταστάσεως, αρχίζω και ανησυχώ για την έλλειψη ικανοτήτων των αρμοδίων να αντιληφθούν τι συμβαίνει και να προετοιμαστούν κατάλληλα.
Η αδυναμία πολιτικής αντίληψης, φαίνεται και από άλλο γεγονός. Ότι η κυβέρνηση, στηρίζει την πολιτική της επιβίωση στην έξοδο από το Μνημόνιο, χωρίς να εξηγεί βεβαίως στον λαό ότι οι επιβαρύνσεις δεν θα παύσουν. Απλώς, το κυβερνητικό κόμμα θα μπορεί να προσλάβει, όσους τυχόν ψηφοφόρους του είναι αδιόριστοι, και να γεμίσει τις τσέπες των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, που αποτελούν δεξαμενή οπαδών του.
Για να το πετύχει αυτό, έχει στραγγίσει την αγορά, συνειδητώς καταστρέφει την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, παίρνοντας από τα πορτοφόλια των Ελλήνων και τα ελάχιστα που έχουν απομείνει, προκειμένου να υπάρχει το απόθεμα που χρειάζεται, σε περίπτωση που βγει η χώρα στις αγορές, με πολλαπλάσιο βεβαίως επιτόκιο από το μνημονιακό.
Όμως, το δημόσιο Ταμείο γεμίζει -όσο γεμίζει- με έσοδα κυρίως από τον τουρισμό. Τι θα συμβεί άραγε εάν εν αρχή, ή και μεσούντος του θέρους ο Ερντογάν αποφασίσει να πρωταγωνιστήσει σε θερμό επεισόδιο στο Αιγαίο; Θα υπάρξουν τουρίστες, τόσοι όσοι χρειαζόμαστε; Και από πού θα βρεθούν τα χρήματα για τη λειτουργία του κράτους, έστω αυτήν την τωρινή αναιμική;
Πώς είναι βέβαιοι, ότι θα κυλίσουν όλα ήρεμα, παρά τα όσο διακηρύσσει και πράττει ο Ερντογάν; Δεν θα έπρεπε οι συνεχείς εμπρηστικές δηλώσεις και απειλές του εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου, να προβληματίσουν και να ληφθούν μέτρα; Και γιατί κάνουν σχέδια υπερφίαλα στην οικονομία, ενώ είναι τόσο εύθραυστη; Ο Τούρκος, δεν χρειάζεται ολοκληρωτικό πόλεμο για να μας διαλύσει. Κτυπώντας τον τουρισμό μας, είναι αρκετό.
Ο Μιχάλης Ιγνατίου, σε παλαιότερο άρθρο του είχε προειδοποιήσει: «Στην Αθήνα δεν αναλύσαμε ποτέ σωστά τον τουρκικό κίνδυνο. Ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Άλλωστε έχουμε και στα ψηλά δώματα ανθρώπους που κυριαρχούνται από …"Ερντογολαγνεία".