Skip to main content

Η αποτυχία της ΕΥΑΘ υπήρξε τόσο μεγάλη που ζητά επειγόντως κάθαρση

Σε οποιοδήποτε πολιτισμένο μέρος του κόσμου εάν μία πόλη του 1 εκατ. έμενε για πέντε ημέρες χωρίς νερό, θα υπήρχε τουλάχιστον μία υποβολή παραίτησης.

Την ώρα της μάχης οι στρατηγοί δεν αλλάζουν. Είναι λανθασμένη τακτική, ιδίως όταν τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά. Η αποτίμηση της ήττας έρχεται μετά. Γίνεται, όμως! Διαφορετικά ο κύκλος δεν κλείνει, η εκκρεμότητα παραμένει, τίποτε θετικό δεν παράγεται και μόνο η ιστορία με την απόσταση του χρόνου βγάζει την τελική ετυμηγορία.

Λίγες ημέρες μετά την επίλυση του προβλήματος που δημιουργήθηκε με την πολυήμερη έλλειψη υδροδότησης της Θεσσαλονίκης τα πράγματα σιγά σιγά αποκαθίστανται στην πόλη. Το νερό ήρθε στις βρύσες μέσα στο Σαββατοκύριακο και τη Δευτέρα. Μαζί του επέστρεψε η ηρεμία. Η καθημερινότητα των ανθρώπων ομαλοποιήθηκε και βοηθούντων των ημερών της Μεγάλης Εβδομάδας το πράγμα πάει να ξεχαστεί.

Ευτυχώς υπήρξε η συγγνώμη εκ μέρους της διοίκησης της ΕΥΑΘ, που σημαίνει ότι πραγματικά κάτι έγινε. Ευτυχώς, το ότι κάτι έγινε αναγνώρισε και η αρμόδια υφυπουργός Εσωτερικών, που ως πολιτική προϊσταμένη από το περασμένο Σάββατο δήλωσε ότι «από Δευτέρα έχουμε να συζητήσουμε πολλά». Ευτυχώς, που ο Περιφερειάρχης και οι δήμαρχοι κινήθηκαν νομικά, ενώ ο εισαγγελέας διέταξε προκαταρκτική εξέταση. Επίσης, ευτυχώς που δεν άργησε να ξεσπάσει η συνήθης κομματική –και συνακόλουθα μιντιακή- κόντρα για το ποιος φταίει και –κυρίως- για το ποιος δε φταίει. Για το αν σωστά η ΕΥΑΘ είναι δημόσια ή θα ήταν καλύτερα να έχει ιδιωτικοποιηθεί. Για το αν η μελέτη για την επέκταση του διυλιστηρίου νερού που κατατέθηκε, αποσύρθηκε και επανακατατέθηκε, ορθώς κατατέθηκε, κακώς αποσύρθηκε και ορθώς επανακατατέθηκε.  Για το αν, δηλαδή, το πρόβλημα της ΕΥΑΘ είναι δεξιό, αριστερό ή κεντρώο. Όλα αυτά πιστοποιούν μετά βεβαιότητος ότι κάτι συνέβη στη Θεσσαλονίκη ανάμεσα στην Τρίτη 27 Μαρτίου και στη Δευτέρα 2 Απριλίου 2018.

Η υπόθεση με τη βλάβη στον αγωγό της Αραβησσού, οι συνέπειες της και όλη η πορεία μέχρι την επούλωση σε αυτή τη φάση της πληγής, είναι τυπική του ελληνικού τρόπου με τον οποίο γίνονται τα πράγματα. Ένας τρόπος που στη Θεσσαλονίκη –ειδικά στην υπόθεση της ΕΥΑΘ- τεντώθηκε στα όρια του, μέχρι που… έσπασε. Κατ’ αρχήν σε οποιοδήποτε πολιτισμένο μέρος του κόσμου εάν μία πόλη του ενός εκατομμυρίου έμενε για πέντε ημέρες χωρίς νερό, όπως συνέβη στη Θεσσαλονίκη, θα υπήρχε τουλάχιστον η υποβολή μίας παραίτησης. Ανεξαρτήτως άμεσης ευθύνης. Και ανεξαρτήτως του αν θα γινόταν τελικά αποδεκτή. Όταν γίνεται μια μεγάλη ζημιά κάποιος την πληρώνει. Προφανώς τα μέλη της διοίκησης της ΕΥΑΘ δεν μπαίνουν αυτοπροσώπως μέσα στους αγωγούς για να ελέγξουν την κατάστασή τους. Όπως ακριβώς ένας προπονητής δεν εκτελεί το πέναλτι, αλλά φεύγει επειδή χάθηκε ο τίτλος. Διότι η λογική είναι απλή: Όταν το κακό είναι μεγάλο και η ζημιά ανυπολόγιστη μια παραίτηση σηματοδοτεί ότι τουλάχιστον υπάρχει αντίληψη και συναίσθηση του προβλήματος.

Και η συγγνώμη είναι καλή –απολύτως απαραίτητη, αλλά και εξαιρετικά τιμητική- αλλά στην πραγματικότητα κλείνει το μάτι στην υπεκφυγή. Ο καθηγητής Γιάννης Κρεστενίτης είπε στη συνέντευξη Τύπου της Δευτέρας ότι αν η παραίτησή του από τη θέση του προέδρου και του διευθύνοντος συμβούλου της ΕΥΑΘ θα συνέβαλε στη γρήγορη αποκατάσταση του προβλήματος θα την υπέβαλε από την πρώτη στιγμή. Αν και ακαδημαϊκός δάσκαλος ξεχνάει ότι στη ζωή δεν εξαργυρώνονται όλα τοις μετρητοίς. Υπάρχουν και οι παρακαταθήκες για μελλοντική χρήση.

Στην προκειμένη περίπτωση δεν έχει σημασία αν η ΕΥΑΘ είναι δημόσια ή ιδιωτική. Ούτε αν βγάζει κέρδη ή παράγει ελλείματα. Ούτε αν οι διοικήσεις επιλέγονται αξιοκρατικά ή κομματικά. Ούτε αν τα στελέχη της ξενυχτούν ή τεμπελιάζουν. Ούτε καν το αν οι εργαζόμενοι είναι ήρωες  ή δημόσιοι υπάλληλοι έχει σημασία. Όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα ξεπερνούν αυτές τις λεπτομέρειες. Η ΕΥΑΘ σε οποιαδήποτε μορφή, με οποιαδήποτε διοίκηση και με οποιουσδήποτε εργαζομένους το Μάρτιο του 2018 δεν ανταποκρίθηκε στην αποστολή της, που είναι να υδροδοτεί τη Θεσσαλονίκη. Η προφανής αποτυχία του συστήματος είναι τόσο παταγώδης, που συμπαρασύρει τα πρόσωπα. Εξίσου προφανής είναι και η ασέβεια έναντι των πολιτών, αφού το αλαλούμ που επικράτησε λειτούργησε διαλυτικά. Όλα αυτά συνέβησαν, είναι σοβαρά και πολύ δυσάρεστα. Χωρίς ενδεχομένως να αποτελούν το τέλος του κόσμου για κανέναν εκ των εμπλεκομένων, επιζητούν κάθαρση. Έστω προσχηματική…