Τα πολλά τελευταία χρόνια –ακόμη και από τη δεκαετία του 1990- οι ιδιωτικοποιήσεις της Θεσσαλονίκης παραμένουν στα λόγια. Όχι μόνο δεν έχουν γίνει αποκρατικοποιήσεις, δηλαδή πωλήσεις εταιριών που ανήκουν στο κράτος, αλλά ούτε καν στρατηγικές συμμαχίες ΔΕΚΟ και ιδιωτών.
Μόλις πριν από λίγες ημέρες μπήκαν οι υπογραφές για την παραχώρηση του αεροδρομίου «Μακεδονία» -σε πακέτο με άλλα 13- για τα επόμενα 40 χρόνια, αλλά η συμφωνία θα αρχίσει να υλοποιείται από το φθινόπωρο του 2016. Έχουν καθυστερήσει χαρακτηριστικά το λιμάνι, η Έκθεση, η Εταιρία Ύδρευσης Αποχέτευσης, η Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, της Εγνατία Οδός, αλλά και η Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων, στην οποία κάποια στιγμή παραχωρήθηκε σε ιδιώτη το μάνατζμεντ, ο οποίος, όμως, μη έχοντας την πλειοψηφία δεν κατάφερε να εφαρμόσει τα σχέδια του και αποχώρησε.
Με δεδομένο, μάλιστα, ότι στη Θεσσαλονίκη οι εταιρίες του δημοσίου είναι μεγάλες και αν λειτουργούσαν πιο παραγωγικά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν πρόσθετο πλούτο η αδυναμία εκσυγχρονισμού τους συνιστά μειονέκτημα για την περιοχή με μετρήσιμες απώλειες. Η υστέρηση στις επενδύσεις και το οριοθετημένο περιθώριο του δημόσιου μάνατζμεντ έχει στερήσει δυνατότητες για ανάπτυξη, κάτι που δεν αφορά μόνο την πόλη, αλλά και την ευρύτερη Κεντρική Μακεδονία, άρα ολόκληρη τη χώρα. Επίσης, στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν πολλές ανεκμετάλλευτες δημόσιες υποδομές, ακίνητα και εκτάσεις, που είτε μαραζώνουν, είτε σχολάζουν στερώντας από την κοινωνία και την οικονομία των πλεονεκτημάτων που θα μπορούσε να προσφέρει η αξιοποίησή τους. Η Ροτόντα –το σημαντικότερο κτίριο της Θεσσαλονίκης- παραδόθηκε ολοκληρωμένα στην κοινωνία μόλις πριν από τρεις ημέρες μετά από 37 ολόκληρα χρόνια! Η αγορά Μιοδιάνο καταρρέει. Το ακίνητο των Μύλων Αλλατίνη χορταριάζει. Οι εγκαταστάσεις του Ποσειδωνίου αθλητικού κέντρου υποβαθμίζονται. Τα διάφορα στρατόπεδα που βρίσκονται μέσα στην πόλη και, πλέον, δεν χρησιμοποιούνται για τις ανάγκες των ενόπλων δυνάμεων, παραμένουν θεοσκότεινα. Στο στρατόπεδο Γκόνου, που προορίζεται για εμπορευματικό κέντρο, υπάρχουν ακόμη νάρκες, που δεν έχουν απομακρυνθεί!
Η αξιοποίηση όλων αυτών των περιπτώσεων –και πολλών άλλων- θα γινόταν με πολύ αποδοτικότερο τρόπο στα χρόνια της ανάπτυξης, δηλαδή πριν το 2009, αλλά τότε επικράτησε η μυωπική και λανθασμένη άποψη ότι η χώρα και η κοινωνία δεν είχαν τέτοιες ανάγκες. Με την κρίση και τα μνημόνια δημιουργήθηκε το Ταμείο Αξιοποίησης της Ιδιωτικής Περιουσίας του Δημοσίου, ώστε τα συγκεκριμένα ζητήματα να προχωρήσουν συντεταγμένα, αλλά και πάλι δεν έγινε τίποτα. Η άποψη περί «ασημικών» και «ξεπουλήματος» που πρόβαλαν με συστηματικό τρόπο τα κόμματα και συνδικαλιστές για ευνόητους λόγους δημιούργησε κοινωνικά αναχώματα, που οι πολιτικές δυνάμεις που κυβερνούσαν μέχρι πριν από ένα χρόνο –το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία- δεν μπόρεσαν να ξεπεράσουν. Είναι αμφίβολο αν το ήθελαν κιόλας. Ή ακόμη αν υπήρχαν πολλά στελέχη τους που θα έβαζαν τις υπογραφές τους.
Τους τελευταίους μήνες στο συγκεκριμένο πεδίο τα πράγματα δείχνουν να έχουν αλλάξει. Είτε λόγω τρίτου μνημονίου, είτε λόγω του ότι δεν γίνεται αλλιώς πολλές από αυτές τις υποθέσεις δείχνουν ότι θα προχωρήσουν με έντονους ρυθμούς τους επόμενους μήνες. «Δεν υπάρχει άλλος δρόμος» διαμήνυσε την Παρασκευή από τη Θεσσαλονίκη ο επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ Στέργιος Πιτσιόρλας, ο οποίος φάνηκε να το πιστεύει. Συναντήθηκε, μάλιστα, με τον δήμαρχο Γιάννη Μπουτάρη –και άλλους δημάρχους του πολεοδομικού συγκροτήματος-, τον μητροπολίτη Άνθιμο, αλλά και τον πρόεδρο της Ισραηλιτικής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαβίδ Σαλτιέλ και δεσμεύθηκε για κοινές ανακοινώσεις μέσα στον Ιανουάριο, αφού πρόκειται για φορείς που εμπλέκονται σε περιπτώσεις ακινήτων και υποδομών που παραμένουν εν… υπνώσει. Από… αριστερά καταφθάνουν, λοιπόν, στη Θεσσαλονίκη λύσεις αποκρατικοποιήσεων και αξιοποίησης του δημόσιου πλούτου με όρους αγοράς. Και με πολύχρονες καθυστερήσεις. Έστω κι έτσι, όμως, είναι ευπρόσδεκτες. Αρκεί να υλοποιηθούν.