Χώρα στον... πάγο θυμίζει η Ελλάδα γι' ακόμη μια φορά, με τις εξελίξεις στις διαπραγματεύσεις προκειμένου να κλείσει η αξιολόγηση. Όλοι περιμένουν πού θα καθίσει η μπίλια, ώστε να κάνουν την παραμικρή έστω κίνηση και η οικονομική ζωή του τόπου έχει μπει σε γύψο.
Το νέο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο τρομάζουν. Πολύ περισσότερο τρομάζει η ενδεχόμενη επανεκτίμησή τους από τους δανειστές και οι προσθήκες που πιθανώς θα κληθεί να κάνει η κυβέρνηση, ώστε να τελειώσουμε με αυτό το βάσανο της αξιολόγησης. Λες και το πακέτο που παρουσιάζει η κυβέρνηση είναι μικρό...
Δε με αφορά καθόλου αν το νέο πρόγραμμα, οι νέες απαιτήσεις των δανειστών, λέγονται νέο μνημόνιο, τέταρτο μνημόνιο ή απλώς προληπτικό πακέτο και όπως θέλει να το βαφτίσει οποιοσδήποτε. Με ανησυχεί όμως ο νομοτελειακός συμβιβασμός της ελληνικής κοινωνίας. Διότι ας μη γελιόμαστε, το πολιτικό σύστημα σχεδόν στο σύνολό του ή αν θέλετε οι πολιτικές δυνάμεις που έχουν ελπίδα να αναλάβουν τη διακυβέρνηση της χώρας είναι συμβιβασμένες να αποδεχτούν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο τις απαιτήσεις των δανειστών.
Η κοινωνία όμως; Υπενθυμίζω ότι δεν αρκεί να τις αποδεχτεί, θα πρέπει να τις πληρώσει κιόλας. Κι ο λογαριασμός είναι άμεσος. Αν όχι για τα προληπτικά μέτρα, που καλούμαστε να νομοθετήσουμε ως χώρα, το μαξιλαράκι ασφάλειας των δανειστών ότι δε θα... ξανακυλήσουμε στις παλιές κακές μας συνήθειες, έστω για τα δεδομένα μέτρα του πακέτου των 5,6 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Οι «κόκκινες γραμμές» κι αυτής της κυβέρνησης έχουν ξεπεραστεί προ πολλού και έχουν γίνει αποδεκτές όλες οι απαιτήσεις για διάλυση κάθε κοινωνικής προστασίας. Από τα κόκκινα δάνεια και την πρώτη κατοικία, μέχρι τις αυξήσεις στο ΦΠΑ, τη μείωση του αφορολόγητου και τις μειώσεις στις συντάξεις και τους νέους έμμεσους και άμεσους φόρους.
Παρά τους κυβερνητικούς τακτικισμούς και τη στάχτη στα μάτια από την κυβερνητική εκπροσώπηση, που μόνο με κόκκινη πανηγυρική αμφίεση δε μας ανακοίνωσε τις ραγδαίες... ευτυχείς εξελίξεις, είναι σαφές ότι η κυβέρνηση θα δυσκολευτεί και πάλι να περάσει το νέο πακέτο επιβάρυνσης των πολιτών. Και θεωρώ πλέον αισχρά παραπλανητικό το διαχωρισμό ανάμεσα σε υψηλά και χαμηλά εισοδήματα κι όλες αυτές τις δικαιολογίες που χρησιμοποιούνται για να μας βάλουν τον έναν απέναντι στον άλλο. Όλοι στο ίδιο ζουμί βράζουμε. Κάποιοι βρίσκονται ψηλά και παίρνουν ανάσες, κάποιοι έχουν βουλιάξει στον πάτο και κρατούν την ανάσα τους όσο αντέχουν, χάνοντας κάθε ελπίδα να ανανεώσουν τον αέρα στα πνευμόνια τους. Η σούπα πλέον παράβρασε και είναι για πέταμα...
Η κοινωνία αποδέχεται αδύναμη να αντιδράσει ό,τι της επιβάλλουν. Είναι όμως αλήθεια αδύναμη να αντιδράσει; Αλήθεια είναι ότι κινηματικού χαρακτήρα αντιδράσεις, οι οποίες έχουν αντίκτυπο τόσο σε επίπεδο εικόνας και συμβολισμών, όσο και σε επίπεδο ουσιαστικής πίεσης, δεν υπάρχουν. «Ξέμπαρκες» και αναποτελεσματικές απεργιακές κινητοποιήσεις για την τιμή των όπλων μόνο. Και;
Καλώς ή κακώς, η Αριστερά έχει το μονοπώλιο στην κινηματική προσέγγιση των πραγμάτων. Ο κεντροδεξιός χώρος δεν έχει μάθει από διαμαρτυρίες, συγκρούσεις, αντίδραση στην πράξη. Έτσι είναι στην Ελλάδα τα πράγματα. Διαχρονικά. Από τη στιγμή που η σημερινή κυβέρνηση είναι –έστω κατ' όνομα- αριστερή, δεν υπάρχει οργανωμένη αντίδραση στις πολιτικές της. Τουλάχιστον με τον τρόπο που οι ίδιοι αντιδρούσαν στις πολιτικές των προηγούμενων κυβερνήσεων. Και το υπόλοιπο πολιτικό προσωπικό δεν μπορεί ούτε να οργανώσει, ούτε να ηγηθεί τέτοιων πρωτοβουλιών.
Ούτε αγανακτισμένοι, ούτε κινήματα «δεν πληρώνω» πλέον... Μόνο κάποιες αποσπασματικές κινητοποιήσεις και πάλι προερχόμενες από τα αριστερά. Κι αυτή είναι η μεγάλη σανίδα σωτηρίας αυτής της κυβέρνησης. Και η αποδοχή ότι όλα για τους πολίτες τελείωσαν... Η απομυθοποίηση των αγώνων, η καταδίκη στη μοιρολατρική αποδοχή κάθε κακού.
Δυστυχώς, οι Έλληνες έχουμε χάσει κάθε περηφάνεια. Έχουμε χάσει και τη διάθεση να το παλέψουμε. Κι αφού καθυστερεί να έρθει το μοιραίο για τη χώρα, αποδεχόμαστε ένας ένας τη δική του μοίρα. Έτσι απλά, με σκυφτό το κεφάλι, χωρίς κουβέντα. Ένας περίεργος «αξιοπρεπής» συμβιβασμός, μια γενικευμένη δουλοπρέπεια, σε κάθε ταπείνωση.
Δε γνωρίζω πόσοι ακόμη ελπίζουν ότι μπορεί να έρθουν καλύτερες μέρες. Ξέρω μόνο ότι είναι μειοψηφία εκείνοι που έχουν τη διάθεση να παλέψουν για να έρθουν τέτοιες μέρες με έναν πιο δυναμικό τρόπο. Κι αυτοί, πάλι από αριστερά...
Βλέπω μόνο είτε έναν αβάσταχτο λογαριασμό, είτε και πάλι εκλογές, δημοψηφίσματα και άδηλο μέλλον για όλους. Αν ψάχνετε για ελπίδα, έρχεται η Ανάσταση. Μόνο η θρησκευτική...