Εδώ και δυο αιώνες τουλάχιστον, οι ηγέτες των Μεγάλων χωρών της Δύσης προσπαθούν να βρουν τρόπους να ηρεμήσουν τους λαούς της Βαλκανικής, των οποίων τα τοπικά συμφέροντα των φυλάρχων οδηγούσαν σε συνεχείς αναταραχές. Παροιμιακή έμεινε η φράση του Βίσμαρκ, «τι θα γίνει με τους κλεφτοκοτάδες των Βαλκανίων»;
Είναι λογικό αυτό να συμβαίνει, αφού στις βόρειές μας χώρες δεν υπάρχει εθνοτική ομοιογένεια, ούτε οι λαοί που τους απαρτίζουν έχουν πολυετή θητεία σε δημοκρατικούς θεσμούς, οιασδήποτε μορφής. Έζησαν με τοπικούς φυλάρχους, συγκείμενοι από διάφορες ομάδες εκμουσουλμανισθέντων υπηκόων της οθωμανικής αυτοκρατορίας, και μόλις περί τα τέλη του 1800 άρχισαν να αποκτούν εθνική συνείδηση, που με τεχνητό τρόπο καλλιέργησαν οι Δυτικές δυνάμεις, κάθε μια για δικό της λόγο.
Με τον Βουλγαρικό λαό μάλιστα να αποτελεί παγκόσμια πρωτοτυπία, όπου ένας μικρός αριθμός Μπουργκάρων (φυλάκων στους Πύργους των συνόρων του Βυζαντίου - burg=πύργος), αποτελούμενος από πανσπερμία σλαβικών φύλων, επικράτησε των Θρακών και των νοτιοελλαδιτών αποίκων (απόλεμων αστών), δίνοντας μάλιστα και την ονομασία στην χώρα.
Οι βόρειές μας χώρες είχαν την ατυχία, τρεις μόνον δεκαετίες από την απελευθέρωσή τους από την οθωμανική αυτοκρατορία, να ζαναζήσουν πάλι σε δικτατορικά κομμουνιστικά καθεστώτα, και επομένως δεν είναι τυχαίο ότι η μόλις προσφάτως ένταξή τους στον δυτικό κόσμο, δεν μετρά πολύ χρόνο ώστε να ενσωματωθούν πολιτιστικά στις δυτικές κοινωνίες. Τούτ’ αυτό συμβαίνει και με την Τουρκία, της οποίας ο λαός δεν έζησε ποτέ σε δημοκρατικό καθεστώς, παρά το ψευδεπίγραφο πολίτευμά τους της τελευταίας 90ετίας.
Είναι, λοιπόν, λογικό, οι ηγέτες τους να αδιαφορούν για την άνοδο του πολιτιστικού επιπέδου των λαών τους, ώστε να αποτελούν εύπλαστο υλικό για ποδηγέτηση. Είναι χαρακτηριστικά δύο παραδείγματα: Στις αρχές του 1900 οι Βούλγαροι προέβησαν σε μαζικό αφελληνισμό, ακόμη και του λεξιλογίου της που έβριθε -και εξακολουθεί παρά ταύτα- από ελληνικές λέξεις. Και έτσι κανείς Βούλγαρος που φέρει το επώνυμο Δασκάλωφ, φερ’ ειπείν, δεν γνωρίζει πώς προήλθε το όνομά του.
Χειρότερα ακόμη με τους Σκοπιανούς, που τους έπεισαν ότι ο προσδιορισμός «Σλάβος» σημαίνει τον δοξασμένο. Καμιά εγκυκλοπαιδεία τους δεν γράφει ότι προέρχεται από το slavus - sclavus, δηλαδή σκλάβος, χαρακτηρισμό που επέδιδαν οι Βυζαντινοί σ’ αυτούς τους λαούς. Για τους Σέρβους, ο προσδιορισμός ήταν επιεικέστερος, προερχόμενος από το servus = υπηρέτης (παρέμεινε έως σήμερα, «σερβίρω», «σέρβις» κ.ά.)
Θέλουν μεν οι γείτονες να αποκτήσουν δυτική ταυτότητα, αλλά δεν προσπαθούν επ’ αυτού, υποκλέπτοντες ξένες ιστορίες και πρότυπα, οι Αλβανοί ως… Ιλλυριοί, οι Σκοπιανοί ως Μακεδόνες, οι Βούλγαροι ως Θράκες, αλλά και οι Τούρκοι ομνύουν ότι είναι αυτόχθονες (δεν έχουν πολύ άδικο επ’ αυτού, αφού ο πληθυσμός τους αποτελείται από εκμουσουλμανισθέντες χριστιανούς - 50.000 ήσαν οι Σελτζούκοι, ενώ ο χριστιανικός πληθυσμός του Βυζαντίου ανερχόταν σε 35 εκατομμύρια - πού πήγαν όλοι αυτοί;)
Σήμερα, ο κ. Έντι Ράμα στην Αλβανία, ο κ. Γκρούεφσκι στα Σκόπια και ο κ. Ερντογάν στην Τουρκία, την αδυναμία υπηρέτησης των λαών τους την καλύπτουν με άκρως σοβινιστικές ενέργειες. Αν ήσαν απλώς εθνικιστικές, όπως τις αποκαλούν κάποιοι, δεν θα υπήρχε πρόβλημα, δεδομένου ότι ο εθνικισμός είναι η έμπρακτη αγάπη προς την πατρίδα. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με σοβινισμό, δηλαδή με ιμπεριαλιστική, ρατσιστική πολιτική, που επιβουλεύεται εδάφη και της χώρας μας.
Πρόκειται για άκρως επικίνδυνη πολιτική, που δεν αντιμετωπίζεται με μεθόδους συνεννόησης και διαλόγου, αλλά μόνον με την επίδειξη ισχύος (αρκεί φερ’ ειπείν αυστηρός έλεγχος στους Αλβανούς που επισκέπτονται την χώρα τους μεταφέροντας παρανόμως «μαύρα» κατά κανόνα εισοδήματα που απέκτησαν εδώ).
Ως κατακλείδα, να πω μόνο για την μεταμόρφωση του κ. Έντι Ράμα, που από «εκσυγχρονιστής» σοσιαλιστής, διακηρύσσοντας «ειρήνη», «σταθερότητα» και «κοινωνική δικαιοσύνη», κοσμοπολίτης, πρώην διεθνής μπασκετμπολίστας, ζωγράφος στο Παρίσι, συγγραφέας, κατέληξε ένα κακέκτυπο του κ. Ερντογάν, στον οποίο φαίνεται ότι μαθητεύει.
Ο Μακεδών