Η Θεσσαλονίκη δεν έχει πάρει τυχαία το προσωνύμιο «φραπεδούπολη». Τυπικά ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός οφείλεται στον χάρτη που είχε εκδώσει το 2003 το τότε υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, ενόψει της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ στο Πόρτο Καρράς, στον οποίο τα σημεία που προσφέρουν καφέ δεν ήταν σημειωμένα με το γνωστό ανά τον κόσμο σκίτσο με το φλιτζάνι που αχνίζει, αλλά με ένα ποτήρι με φραπέ και καλαμάκι. Στην ουσία, όμως, με τον όρο «φραπεδούπολη» εννοούμε την «πρωτεύουσα του καφέ και των καφέ». Την πόλη στην οποία ο αριθμός των επιχειρήσεων εστίασης –έτσι λέγονται επισήμως τα εστιατόρια, τα φαστ φουντ, οι ταβέρνες, τα σουβλατζίδικα, τα μπαρ και τα καφέ- είναι πολύ μεγάλος κατά κεφαλήν. Ίσως ο μεγαλύτερος στην Ελλάδα κι ένας από τους υψηλότερους στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Με αυτό το δεδομένο η άποψη να δημιουργηθούν κι άλλα καφέ στη Νέα Παραλία σκοντάφτει τόσο στην απλή λογική, όσο και στην οικονομική και επιχειρηματική ορθότητα. Στην απλή λογική, διότι η Θεσσαλονίκη –και κάθε πολεοδομικό συγκρότημα- χρειάζεται τους ελεύθερους ανοιχτούς χώρους, την ηρεμία των οποίων θα ταράζει μόνο η ανθρώπινη παρουσία. Ούτε τραπεζοκαθίσματα, ούτε ηχεία, ούτε επαγγελματικά σούρτα φέρτα. Δοκιμάστηκε αυτό το σχήμα στην ανάπλαση της Α΄ προβλήτας του λιμανιού με απόλυτη επιτυχία, αφού το συγκεκριμένο σημείο είναι, πλέον, από τα πιο πολυσύχναστα σημεία της πόλης από την Άνοιξη μέχρι το Φθινόπωρο. Η έλλειψη επαγγελματικών υπηρεσιών στο συγκεκριμένο σημείο –αν και τελευταία έχουν δημιουργηθεί κάποιες ρωγμές- δε δείχνει να ενοχλεί κανέναν απ’ όσους απολαμβάνουν τη βόλτα τους «παρά θιν’ αλός», έχοντας στο νου τους στίχους του Νίκου Καββαδία «Της Σαλονίκης μοναχά της πρέπει το καράβι / να την τολμήσεις να τη δεις ποτέ απ’ τη στεριά».
Σε ότι αφορά την οικονομική και επιχειρηματική ορθότητα είναι σαφές ότι ο υπερεπαγγελματισμός δεν συμφέρει κανέναν. Στο παρελθόν πολλές δουλειές «πλήρωσαν» την πληθώρα των επιχειρήσεων και των επαγγελματιών, όταν σε κάθε γωνιά και σε κάθε στενό υπήρχε κάποια χρόνια κι από ένα δισκάδικο, κάποια άλλα από ένα βίντεοκλαμπ και μέχρι πρόσφατα από μία, δύο ή τρεις μπουτίκ γυναικείων ρούχων. Ήδη ο κλάδος των καφέ μπαρ πληρώνει αυτή την υπερπροσφορά, κάτι που αποδεικνύεται από τη συχνή αλλαγή χρήσης, διακόσμησης και ονόματος διαφόρων καταστημάτων, τα οποία αλλάζουν επειδή προφανώς δεν μπορούν να σταθούν.
Η Θεσσαλονίκη δεν έχει τόσο μεγάλο αριθμό επισκεπτών, ώστε να δικαιολογεί αυτή την έκρηξη. Ούτε ο αριθμός των φοιτητών μπορεί να καλύψει την προσφορά, σε συνθήκες οικονομικής κρίσης. Η παραλία που αποτελεί το συγκριτικό πλεονέκτημα της Θεσσαλονίκης και αναβαθμίζει τον τρόπο ζωής των Θεσσαλονικέων και των επισκεπτών μπορεί να μείνει μακριά απ’ όλο αυτό το επαγγελματικό και άρα αγοραίο σκηνικό. Εάν ο δήμος δεν ανοίξει την κερκόπορτα ουδείς θα διαμαρτυρηθεί. Αντίθετα, εάν ανοίξει το παιχνίδι, εκείνο που ενδεχομένως θα υποστεί η πόλη είναι ένα ακόμη κύμα αθλιοτήτων. Ένα ακόμη κρυφτούλι πάνω και κάτω από το τραπέζι, με υπερβάσεις τετραγωνικών, μπόμπες ποτά, γκρίζα οικονομία και μαύρη εργασία. Στο κάτω κάτω είναι δείγμα πολιτισμού ο δήμος να σεβαστεί το έργο του αρχιτέκτονα που σχεδίασε ένα κομψοτέχνημα, όπως είναι η Νέα Παραλία.