Το ζήτημα της Γενοκτονίας των Ποντίων αντί να δώσει αφορμή επιθετικής πολιτικής από ελληνικής πλευράς και να έχει συνεχώς στο σκαμνί του κατηγορουμένου τους Τούρκους, όπως διδάσκεται ο πρωτοετής των διπλωματικών σχολών, έως ότου η Τουρκία αναγνωρίσει την ενοχή της, μπλέχτηκε στα γρανάζια της μικροπολιτικής. Μάλλον οι ψήφοι των Ποντίων ενδιαφέρουν, παρά η υπηρέτηση ενός τόσο σπουδαίου ζητήματος.
Παρά το ότι διαφωνώ σε πολλές ενέργειές του, αυτό δεν μ’ εμποδίζει να αποδώσω τα εύσημα στον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, διότι χάρις σ’ αυτόν είναι ακόμη ενεργό το ζήτημα της αναγνώρισης από τα διεθνή φόρα της ποντιακής Γενοκτονίας. Παρά τις αντίθετες εισηγήσεις τουρκολάγνων πολιτικών, ο Μ. Χαραλαμπίδης έπεισε τον Ανδρέα Παπανδρέου και καθιερώθηκαν επίσημα στην Ελλάδα οι εκδηλώσεις Μνήμης.
Όμως, από την πρώτη στιγμή άρχισαν οι υπόγειες προσπάθειες ακύρωσης αυτής της αναγνώρισης, που επιτάθηκαν με την ασθένεια του Α. Παπανδρέου και την αλλαγή πλεύσης του ΠΑΣΟΚ. Ανατέθηκε κατ’ αρχάς, από τη Βουλή των Ελλήνων, στους Μ. Χαραλαμπίδη και Κ. Φωτιάδη η τεκμηριωμένη ιστορική επιστημονική συγγραφή του δράματος, συνοδευόμενη φυσικά από τα απαραίτητα έγγραφα, κυρίως εκ των αρχείων των ΥΠΕΞ δυτικών χωρών, αλλά και εκ των απομνημονευμάτων των διπλωματών που υπηρέτησαν στην περιοχή.
Ομολογουμένως ο Κ. Φωτιάδης επιτέλεσε σπουδαίο έργο, και παρέδωσε -σύμφωνα με την εντολή που έλαβε- 14τομο σύγγραμμα στον τότε πρόεδρο της Βουλής Α. Κακλαμάνη, όπου καταγράφεται με απόλυτα πειστικό τρόπο το έγκλημα που διαπράχτηκε εις βάρος των Ελλήνων, αλλά ο πρόεδρος… αρνήθηκε να το παραλάβει. Και μόνο μετά τις εντονότατες διαμαρτυρίες πολιτικών και φορέων ποντιακών σωματείων, επιλέχθηκε η λύση της συμπύκνωσης του κειμένου.
Αλλά και σε τοπικό επίπεδο, το ζήτημα της Γενοκτονίας έγινε αντικείμενο μικροκομματικής πολιτικής. Στην Κομοτηνή, αποφεύγουν οι χριστιανοί αυτοδιοικητικοί τις εκδηλώσεις μνήμης, εξαρτώμενοι από τις ελεγχόμενες υπό του Προξενείου ψήφους. Σε άλλες περιπτώσεις, οι τουρκικές μυστικές υπηρεσίες με το ευρύτατο δίκτυο που διαθέτουν στην Ελλάδα, επιχειρούν να υποβαθμίσουν το θέμα, αλλά και τη σημερινή επιθετικότητα της Τουρκίας εναντίον της Ελλάδος.
Επειδή ασχολούμαι επί μακρόν με θέματα εξωτερικής πολιτικής των Βαλκανίων, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι σε κάθε διάλεξη με θέμα τον Πόντο ή την Αρμενία, υπάρχουν άνθρωποι του τουρκικού Προξενείου, οι οποίοι με άψογα ελληνικά υποβάλλουν ερωτήσεις ή ασκούν αρνητική παρελκυστική κριτική. Σήμερα με το διαδίκτυο, λόγω της ανωνυμίας, είναι ευκολότερο να εμφανίζονται κάποιοι παριστάνοντας τον Έλληνα, αμβλύνοντας τη διάθεση για άμυνα σε κάθε επιβουλή. Αυτά είναι γνωστά.
Θα περίμενα όμως να δω συντονισμένες αντιδράσεις εκ μέρους των φορέων ποντιακών σωματείων αλλά και από τους μεμονωμένους Ποντίους. Στην εκδήλωση της Αγιά Σοφιάς, οι παρευρισκόμενοι δεν θα ξεπερνούν τις 2-3.000, εκ των οποίων πολλοί μη Πόντιοι, μεταξύ των οποίων κι εγώ. Δεν θα έρθουν όμως οι 300.000 περίπου Πόντιοι που κατοικούν ή διαμένουν στο πολεοδομικό συγκρότημα. Η παρουσία σε εκδήλωση μνήμης των προγόνων τους, δεν θα έπρεπε να θεωρείται απαραίτητη;
Την συμπεριφορά του σημερινού δημάρχου Θεσσαλονίκης δεν την κρίνω πλέον. Βρίσκεται ο άνθρωπος εκτός κριτικής. Ο εγωκεντρισμός του και η έλλειψη συμπάθειας στις δημοκρατικές διαδικασίες, είναι ανασταλτικός παράγοντας οποιασδήποτε συμβουλής, αφού δεν θα την λάβει υπόψη.
Παρόμοια ήταν και η στάση του Β. Παπαγεωργόπουλου. Μετά από πολλές πιέσεις και αλλεπάλληλες αναβολές έστησε ένα μνημείο στην πλατεία της Αγιάς Σοφιάς, που υποτίθεται ότι είναι μνημείο για τη Γενοκτονία των Ποντίων. Αυτό ειπώθηκε και κατά την τελετή αποκαλυπτηρίων.
Μόνο που δεν πρόσεξαν οι Πόντιοι, ότι η επιγραφή στο μνημείο μιλά για τους μάρτυρες και ήρωες του Πόντου, άνευ χρονολογίας! Ποιας εποχής μάρτυρες; Του Μιθριδάτη; Της Αυτοκρατορίας της Τραπεζούντας; Οι πρόσφατες, τότε, κουμπαριές του Καραμανλή με τον Ερντογάν, δεν επέτρεψαν να αναγραφεί ούτε η χρονολογία 1919. Κάποιοι, το θεώρησαν εμπαιγμό.
Το λόγο έχουν τα Ποντιακά σωματεία, αν αποβάλουν τις κομματικές ταυτότητες και τις «εμφυλιοπολεμικές έριδες».