Πληθαίνουν οι φωνές στη Δύση που χαρακτηρίζουν δικτάτορα τον Ερντογάν, μετά το κύμα διωγμών που εξαπέλυσε επί δικαίων και αδίκων, με πρόσχημα το πραξικόπημα-οπερέτα που προηγήθηκε.
Ο ίδιος ο Ερντογάν, αντιλαμβανόμενος ότι δεν μπορεί πλέον να κρύψει τις προθέσεις του, εμφανίζεται άλλοτε επιθετικός προς την Δύση, άλλοτε απολογητικός. «Η Δύση, αν πράγματι υπερασπίζεται τη δημοκρατία, να μην μας καταδικάζει εκφράζοντας ενδοιασμούς» είπε, και πρόσθεσε πως το τουρκικό ΥΠΕΞ θα διοχετεύσει στο εξωτερικό τις εικόνες από τις επιθέσεις των πραξικοπηματιών. «Ελπίζω μετά από αυτό, να μη συνεχίσουν να με χαρακτηρίζουν δικτάτορα».
Μάλιστα δε, αναφερόμενος στην κατάσταση έκτακτης ανάγκης, είπε ότι αυτή αποσκοπεί «στη διασφάλιση της επιτάχυνσης του εκδημοκρατισμού». Το ζήτημα είναι πως αυτοί οι ισχυρισμοί, ως συνέχεια αντιδημοκρατικών ενεργειών του Τούρκου προέδρου, που δεν πείθουν πλέον, προβάλλονται από τον ίδιο εδώ και χρόνια, αλλά η Δύση έκανε πως δεν καταλάβαινε.
Τον Νοέμβριο του 2015, μετά τις θριαμβευτικές εκλογές του Ερντογάν, είχα γράψει στη Voria.gr: «Ως προς την στάση που θα τηρήσει από τούδε και στο εξής ο κ. Ερντογάν, η νίκη θα του επιτρέψει να σκληρύνει την στάση του έναντι όλων. Αυτή είναι η ψυχοσύνθεση ενός παρανοϊκού μεγαλομανούς, τον οποίο η Δύση διατηρεί, για πολλούς λόγους, εκ των οποίων ουδείς έχει σχέση με την ηθική.
» Υπάρχουν κάποιοι αναλυτές που θεωρούν ότι η επικράτηση πολιτικής σταθερότητας στην Τουρκία, θα ηρεμήσει τον κ. Ερντογάν. Πλανώνται πλάνην οικτρά. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν θα δεχθεί ποτέ τις απανωτές ήττες του. Ούτε θα φανεί διαλλακτικός, παρά μόνον αν βλάψει τα συμφέροντα των ΗΠΑ και τον υποχρεώσουν να αλλάξει τακτική. Όσο τους υπηρετεί πιστά, ο κ. Ερντογάν θα διατηρεί την θέση του».
Ήρθε η ώρα φαίνεται πως οι ΗΠΑ και η Δύση γενικότερα, αντιλαμβάνονται πως η Τουρκία αποτελεί πρόβλημα. Η δε ενδεχόμενη αλλαγή του Ερντογάν -με οιονδήποτε τρόπο- δεν θα μεταβάλλει την κατάσταση, επειδή δίχασε τον λαό, και κοντά στο κουρδικό ζήτημα απέκτησε και ενδοτουρκικό με τη ασύδοτη συμπεριφορά των σουνιτών εις βάρος των υπολοίπων, ώστε να παύσει οριστικώς να αποτελεί η Τουρκία σταθεροποιητικό παράγοντα στη Μέση Ανατολή.
Είναι ενδεικτικό, όταν αναλυτές και ΜΜΕ που σιωπούσαν επί χρόνια και έβλεπαν ως δικτάτορες τον Άσαντ και τον Καντάφι -ήπια μουσουλμανικά καθεστώτα, και με οικονομική ευμάρεια των λαών τους- τώρα, με την επαναπροσέγγιση στη Ρωσία, αποφάσισαν να πουν τα πράγματα με το όνομά τους, γεγονός που καταδεικνύει και την σοβαρότητα του προβλήματος που έχουν με την Τουρκία.
Το Politico σημειώνει πως αναπόφευκτα, τα γεγονότα της προηγούμενης Παρασκευής θα οδηγήσουν τον Ερντογάν σε μια ακόμη πιο σκληρή πορεία προς μια σιδηρά, ολοκληρωτική προεδρία. «Οι εκκλήσεις της Δύσης», γράφει, «για δημοκρατία και τήρηση της νομιμότητας ελάχιστο αποτέλεσμα μπορούν να έχουν. Ο φόβος για στρατιωτική χούντα θα λειτουργήσει υπέρ της πιο σκληρής ηγεμονίας στην κορυφή του κράτους».
Μετά από τις τελευταίες εξελίξεις οι ΗΠΑ πρέπει να πάρουν ξεκάθαρη θέση, αλλά κατά τους New York Times τα διλήμματα της δημοκρατικής νομιμότητας είναι δευτερεύοντα μπροστά στη μεγάλη διπλωματική και γεωστρατηγική αγωνία του επιτελείου Ομπάμα: Του κατά πόσο η Τουρκία θα είναι στο εξής ένας αξιόπιστος σύμμαχος στον πόλεμο κατά του ISIS, μία πρόθυμη βάση για τις αμερικανικές δυνάμεις κι ένας σταθερός παίχτης σε μια από τις πιο ασταθείς περιοχές του πλανήτη.
Περιττό να προσθέσω, ότι αυτά τα διλήμματα ούτε καν απασχολούσαν επί δεκαετίες τις ΗΠΑ, όσο η Τουρκία ήταν «αξιόπιστος σύμμαχος», όπως ανέφεραν οι New York Times. Τώρα, θα θυμηθούν ότι ο Ερντογάν είναι δικτάτορα, και μάλιστα παρανοϊκός, εκτός και αν ψυχρανθούν πάλι οι σχέσεις της Τουρκίας με την Ρωσία.
Είναι εντυπωσιακό, ότι η Δύση δεν έδωσε καν σημασία στα όσα έλεγε και έπραττε ο Ερντογάν. Από τα πρώτα χρόνια ακόμη της πορείας του είχε αποκαλύψει τις προθέσεις του: «Τα τζαμιά είναι οι στρατώνες μας, οι θόλοι (των τζαμιών) τα κράνη μας, οι μιναρέδες τα ξίφη μας», είχε πει με ποιητική έμπνευση.
Γνώριζαν τις σχέσεις του με τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, και δεν ενοχλούνταν. Γιατί άλλωστε να ενοχληθούν, αφού προώθησαν στην Αίγυπτο τον Μόρσι που δεν διέφερε σε δικτατορικές πρακτικές από τον Ερντογάν; Η Δύση που τον ανέδειξε, καλείται τώρα να τον αντιμετωπίσει. Έκλεισε την βάση του Ιντσιρλίκ, κατηγορώντας τις ΗΠΑ ότι εκεί σχεδιάσθηκε το πραξικόπημα. Σ’ αυτήν την αμερικανική βάση υπάρχουν πυρηνικά όπλα.
Ένα είναι βέβαιο. Πως η υποκρισία των Δυτικών δεν μπορεί, εξ ανάγκης, να συνεχιστεί. Τα γεγονότα τώρα αρχίζουν.