Είναι της μόδας τελευταία ο όρος "Κεντροδεξιά", και ευτυχώς έχει λησμονηθεί ο όρος "μεσαίος χώρος" που επέβαλε ο κ. Λούλης, επικοινωνιακός σύμβουλος του Κώστα Καραμανλή, με την υποστήριξη του Άρη Σπηλιωτόπουλου, και διασκέδαζε τους πάντες. Ο όρος αυτός είχε απονευρώσει ιδεολογικά τη Ν.Δ. η οποία και επανήλθε στον όρο "Κεντροδεξιά".
Αυτός άραγε ο όρος, θα δώσει ιδεολογική ταυτότητα στη ΝΔ; Θα πει κάποιος, ότι ελάχιστοι τα προσέχουν αυτά, από τη στιγμή που και ο κ. Γ. Παπανδρέου δήλωνε "σοσιαλιστής", ο Σημίτης "εκσυγχρονιστής" και ο αυταρχικός Τσίπρας "προοδευτικός". Πράγματι, στην εποχή του ωφελιμισμού, η πλειονότητα των ψηφοφόρων φροντίζει για το "βόλεμα" και όλα τα άλλα είναι ψιλά γράμματα.
Ευελπιστώ όμως, ότι κάποτε θα καταλάβει ο αστικός κόσμος ότι υπάρχει μια κυριαρχία της προλεταριακής Αριστεράς, η οποία οφείλεται στη μεθοδική ιδεολογική δουλειά που γίνεται, σε αντίθεση με την ανυπαρξία συγκεκριμένης ιδεολογίας στον αστικό κόσμο. Πόσο σημαντικό ρόλο παίζει η ιδεολογική επικράτηση, το διατύπωσε ο Γκράμσι, θεωρητικός του μαρξισμού και ιδρυτής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας.
Αναλύοντας τις θέσεις του για την "ηγεμονία της εργατικής τάξης", διαπιστώνει ότι η τάξη που κυριαρχεί είναι αυτή «που μπορεί να ακτινοβολήσει την ιδεολογία της προς όλα τα κοινωνικά στρώματα», ακόμη και προς εκείνα, που έχουν αντίθετα μ’ αυτήν συμφέροντα.
Τι εκπροσωπεί λοιπόν η Κεντροδεξιά; Κατ’ αρχάς βεβαίως, πρέπει να εξηγηθεί τι είναι η Δεξιά και τι το Κέντρο. Ομολογώ, ότι δυσκολεύομαι να απαντήσω. Σε προηγούμενες δεκαετίες, η παράταξη της Δεξιάς στην Ελλάδα χαρακτηριζόταν από αντικομμουνισμό, φιλομοναρχισμό, φιλοαμερικανισμό και στον κοινωνικό-οικονομικό τομέα υπήρχε μια σύνθεση της ιδιωτικής οικονομίας με το κοινωνικό κράτος. Είχε λαϊκό χαρακτήρα ("Λαϊκός Συναγερμός") τον οποίο διατήρησαν σήμερα τα αντίστοιχα ευρωπαϊκά κόμματα, υπαγόμενα στην Ε.Ε. στο "Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα", στο οποίο ανήκει και η Ν.Δ.
Σήμερα, τα κομμουνιστικά κόμματα έπαψαν να είναι απειλή για το πολίτευμα [πλην της Ελλάδος], μοναρχία δεν υπάρχει, ο δε φιλοαμερικανισμός έδωσε τη θέση του σε "αντί-", ιδιαίτερα μετά την απροκάλυπτη βοήθεια των Η.Π.Α. στην Τουρκία, τόσο κατά τα γεγονότα του 1974, όσο και εν γένει στις διεκδικήσεις της κατά της χώρας μας.
Απέμεινε λοιπόν στη Δεξιά ο λαϊκός χαρακτήρας της και η πίστη της στην ιδιωτική οικονομία. Εξ ου και η προσπάθεια κατά την ίδρυση της Ν.Δ. να της προσδοθεί ο τίτλος του "ριζοσπαστικού φιλελευθερισμού", με ερμηνεία που εμπνεύστηκε ο ίδιος ο ιδρυτής του κόμματος, για να υποδηλώσει ίσως ότι απομακρύνεται από τον συντηρητισμό.
Πρέπει επομένως να διευκρινιστεί πλήρως η οικονομική θεωρία της ιδιωτικής πρωτοβουλίας που πρεσβεύει η Ν.Δ.; Του Κέυνς, με την οποία πορεύθηκαν ανοδικά οι λαοί επί μια 40ετία περίπου ώσπου -από τα μέσα της δεκαετίας του ’70- εισέβαλε ο φιλελευθερισμός του Φρίντμαν; Αλλά και αυτός δεν έμεινε ακέραιος, διότι απέκτησε το παρακλάδι του νέο-φιλελευθερισμού.
Για το Κέντρο, δεν συζητούμε. Δεν υπάρχει πολιτικός όρος που να χαρακτηρίζει ένα "κεντρώο κόμμα". Πρόκειται απλώς για ένα "στρογγύλεμα" του συντηρητισμού, με ψηφοφόρους μετακινούμενους μεταξύ φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων.
Θα έλεγε κάποιος, ότι άδικα ασχολούμαι προκειμένου να κατανοήσω το ιδεολογικό στίγμα της σημερινής Δεξιάς. Κάποιος φίλος πραγματιστής θα έλεγε ότι "Δεξιά, είναι αυτό το κόμμα που είναι πολέμιο της Αριστεράς". Είναι βέβαιο, πως αυτός ο ορισμός, είναι απλούστατος και πολύ κατανοητός.
Μόνο που, με κάτι τέτοια σοφίσματα, η Αριστερά επιτυγχάνει, αυτό που υποστήριξε ο Γκράμσι. Και αφού κυριαρχεί στο πολιτιστικό πεδίο, ήρθε η ώρα να κυριαρχήσει και στο πολιτικό. Εκτός και αν αποφασίσει ο αστικός κόσμος να δει την πολιτική και με άλλο πρίσμα. Το ιδεολογικό. Το οποίο θα δίνει και επιχειρήματα στα στελέχη, ώστε να μη βρίσκονται σε δύσκολη θέση συζητώντας με αριστερούς επί ιδεολογικών θεμάτων, επί των οποίων έχουν άγνοια.
Ποτέ, σε αστικό κομματικό φορέα, δεν έγιναν συζητήσεις ιδεολογικού περιεχομένου. Αυτό, πλην των άλλων, αποτρέπει αξιόλογες προσωπικότητες του αστικού κόσμου να ενταχθούν σε κόμματα, των οποίων αγνοούν την ιδεολογική κατεύθυνση, και η οποία αλλάζει κάθε φορά, με την αλλαγή προέδρου του κόμματος. Πώς θα υπάρξει έτσι, συνέχεια;