Αυτό το πακέτο μέτρων είναι βέβαιο ότι μόνο μια κυβέρνηση της Αριστεράς θα μπορούσε να το περάσει. Με τη βοήθεια βέβαια όλου του κλασικού πολιτικού συστήματος. Τι καταφέρνουν οι "εταίροι"; Να έχουν βάλει όλο το πολιτικό μας σύστημα να έχει υπογράψει μνημόνια. Το υπολογίσιμο εννοείται...
Τελικά ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα θα έκανε τη ρήξη. Μετατρέπεται σε ακόμη ένα κόμμα του κλασικού πολιτικού συστήματος, που έφτασε στο pick του με την ψευδαίσθηση της ρήξης, για να συνεχίσει το έργο των προκατόχων του.
Στο εξής ο ΣΥΡΙΖΑ θα αρχίσει να μετράει τη φθορά του... ρεαλισμού. Χωρίς να τολμήσει την... επανάσταση στην οποία πίστεψαν πολλά στελέχη του, ορισμένα από τα οποία παραδοσιακά και πρόσωπα - σφραγίδες για την ελληνική Αριστερά.
Η κουβέντα αυτή ίσως να μοιάζει πολυτελείας στις στιγμές που βιώνουμε. Δεν είναι όμως. Σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια τριετία παθών για τους Έλληνες και θεωρώ (εύχομαι να βγω λάθος) ότι τα μέτρα που έρχονται δεν μπορούν να γίνουν ανεκτά από τους πολίτες.
Η κοινωνία ήταν εξαντλημένη οικονομικά, λίγο απέχει από το να είναι διαιρεμένη κοινωνικά και πλέον είναι και ηθικά καταβεβλημένη.
Δεν ξέρω αν η ρήξη ήταν λύση. Θέλω να πιστεύω ότι η ευρεία πολιτική επιλογή της παραμονής μας στην Ευρωζώνη και την ΕΕ είναι η πιο κατάλληλη επιλογή για το μέλλον της χώρας.
Έχω όμως και μια αμφιβολία. Μήπως την κρίση μου επηρεάζει ο φόβος.
Θα ήθελα πολύ κάποια στιγμή να ξεβολεύονταν οι βολεμένοι και να γκρεμιστεί με το χειρότερο τρόπο η στρεβλή νοοτροπία του ατομισμού και της αρπαχτής, που κατέστρεψε την κοινωνία μας. Η διαδικασία για να γίνει κάτι τέτοιο δεν είναι εύκολη και απαιτεί ένα σοκ. Τις επιπτώσεις του κανείς δεν μπορεί να υπολογίσει.
Μιλώντας με οικονομολόγους για το τι θα σήμαινε μια ακαριαία έξοδος από το ευρώ, μια χρεωκοπία, μια επανεκκίνηση, σαφείς απαντήσεις δεν πήρα. Μόνο αμφισβητήσιμες εκτιμήσεις. Μου περιέγραψαν όμως όλοι μια καταστροφή και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ είναι ότι και σήμερα ζούμε την καταστροφή και ετοιμαζόμαστε γι' ακόμη μια.
Την ώρα που γράφεται αυτό το κείμενο δεν έχει τελειώσει το Eurogroup και τα μηνύματα απληστίας από τους εταίρους μας επανακάμπτουν.
Εφόσον η πλειοψηφία των πολιτών και των εκπροσώπων μας επιθυμούν τη βάσανο του νέου μνημονίου ελπίζω να πετύχουν το στόχο τους. Θα ήθελα να ήλπιζα το ίδιο και για τα αποτελέσματα από την εφαρμογή του νέου πακέτου στην ανόρθωση της κοινωνίας και της χώρας.
Τώρα πια άπαντες έχουν "λερώσει" τα χέρια τους και άπαντες έχουν μπει στο ίδιο μίξερ. Ακόμη και εκείνοι που έσκιζαν τα ρούχα τους ότι δε θα το κάνουν... Οι μικρές "επαναστάσεις" δεν αποτελούν άλλοθι.
Και δυστυχώς η αισιοδοξία αργεί. Ο φόβος ήρθε για να μείνει. Και οι Έλληνες, λυπάμαι, αλλά μάλλον θα ζήσουμε με το κεφάλι σκυφτό για πολλά χρόνια ακόμη.
Κάθε λαός κάνει τις επιλογές του.
Η δε παραμονή στην Ευρωζώνη απαιτεί θυσίες. Το ξέραμε όλοι. Συμφωνήσαμε όλοι. Θα το λουστούμε όλοι μαζί.