Είναι προφανές ότι δεν υπάρχουν πολλά χρονικά περιθώρια για να κερδηθεί το στοίχημα της ανάπτυξης, με δεδομένο ότι δεν ξεκινούμε πλέον από το μηδέν αλλά από αρνητικό πρόσημο. Και αν οι προηγούμενες κυβερνήσεις αποδείχθηκαν ανίκανες να καταρτίσουν ένα εφαρμόσιμο αναπτυξιακό πρόγραμμα, η τωρινή και δεν μπορεί, αλλά φαίνεται και ότι δεν θέλει.
Δεν είναι ούτε περίεργο ούτε πρωτοφανέρωτο το φαινόμενο να επικρατούν αραχνιασμένες ιδεοληψίες καταδικασμένες από την πράξη, οι οποίες όμως στα μυαλά κάποιων φαντάζουν ιδανικές, αλλά και συμφέρουσες, αφού προσδοκούν ένταξη στην τάξη της νομενκλατούρας και όχι της πλέμπας. Και όσοι έχουν γνώση πώς ήταν η ζωή στα κομμουνιστικά καθεστώτα που ονειρεύονται οι αριστεριστές κυβερνητικοί, καταλαβαίνουν ποια είναι η διαφορά.
Οι παλαιότεροι θα θυμούνται την άκρως λαϊκίστικη και αντιαναπτυξακή στάση του Ανδρέα Παπανδρέου «δεν θα γίνουμε γκαρσόνια της Ευρώπης», ικανοποιώντας τους κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές, φράση την οποία επανέλαβε πέρσι και ο Νίκος Βούτσης, όπερ σημαίνει ότι δεν διδάχτηκαν από τα λάθη του παρελθόντος. Και το ερώτημα είναι, αυτοί που δεν θέλουν να γίνουμε «γκαρσόνια», να αναπτύξουμε και να αναβαθμίσουμε δηλαδή το τουριστικό προϊόν, τι ακριβώς θέλουν να γίνουμε στην Ευρώπη; Ήδη, γίναμε ζητιάνοι, αναξιόπιστοι, υπάρχουν και περιστατικά όπου Ευρωπαίοι επιχειρηματίες θέλουν να βεβαιωθούν ότι έχουν λεφτά οι Έλληνες για τις συναλλαγές τους. Τι άλλο να γίνουμε;
Τα τελευταία γεγονότα με τη Ειδομένη, όπου μετά από 2,5 μήνες πραγματοποιήθηκε το πρώτο δρομολόγιο σιδηροδρόμου, με πλήρη αδιαφορία της κυβέρνησης για τις δεκάδες εκατομμυρίων ευρώ που ζημιώθηκαν επιχειρήσεις -αλλά και απώλεια πελατών, που απαιτήθηκε χρόνος και κόπος να αποκτηθούν- δείχνουν ότι επικρατούν τα ουτοπικά σοβιετικά σύνδρομα εις βάρος της πραγματικότητας.
Μόνον το πώς εξελίσσεται η υπόθεση της Cosco (και της ανάλογης του Λιμανιού Θεσσαλονίκης) να λάβει κάποιος υπόψη, μπορεί να προβλέψει το μέλλον. Να θυμίσω ότι πριν από καιρό υπήρξαν δημοσιεύματα που έφεραν τους Κινέζους να «λοξοκοιτάζουν» προς την Κύπρο (ήδη, ιρανικές πετρελαϊκές εταιρίες που ελπιζόταν πως θα επενδύσουν στην Ελλάδα, βρίσκονται στην Λεμεσό - όπου εκεί δεν υπάρχει Δρίτσας ή Σκουρλέτης, αλλά πολιτικοί με συναίσθηση της υποχρέωσης που έχουν να υπηρετήσουν τον λαό).
Είναι γεγονός πως για τα κυπριακά λιμάνια έχουν ενδιαφερθεί όλοι οι μεγάλοι παίκτες διεθνώς με δεκάδες εταιρείες να έχουν παραλάβει τους φακέλους για τις ιδιωτικοποιήσεις που αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί κατ’ αυτάς. "Η Λεμεσός βοηθά να αντιληφθούμε στην Ελλάδα ότι ο Πειραιάς δεν είναι το κέντρο του κόσμου για την Κίνα" είχε σχολιάσει παράγοντας της ελληνικής λιμενικής βιομηχανίας.
"Η Κύπρος έχει τις πόρτες της ανοικτές σε κινεζικές εταιρείες που επιθυμούν να επενδύσουν και να προωθήσουν τις επιχειρήσεις τους", είχε δηλώσει ο Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης όταν επισκέφθηκε επίσημα το Πεκίνο.
Και πρόσθεσε ότι η Κύπρος, ως κράτος μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προσφέρει ελκυστικά οφέλη και ευκαιρίες για κινεζικές εταιρείες να επεκτείνουν τις δραστηριότητές τους και τις μονάδες παραγωγής τους στην Κύπρο.
Να θυμίσω επίσης, όσα θυμούνται οι ξένοι επενδυτές, την απειλή δηλαδή του κ. Τσίπρα, που ουσιαστικώς απωθούσε τις επενδύσεις: «Θα στείλουμε στη δικαιοσύνη υπουργούς και επιχειρηματίες. Τα ψωμιά τους είναι λίγα. Μπροστά μας έρχεται μεγάλη νίκη του λαού», είχε στους εργαζόμενους του Ανεξάρτητου Διαχειριστή Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας της ΔΕΗ και παράλληλα δεσμεύτηκε για ακύρωση της ιδιωτικοποίησης του ΑΔΜΗΕ.
Με τέτοια νοοτροπία και τέτοιες δηλώσεις, αντί για επενδύσεις έχουμε από-επένδυση, με πολλές επιχειρήσεις να εγκαταλείπουν την χώρα. Ως προς δε τον αναπτυξιακό νόμο, εδώ και 1,5 χρόνο ακούμε πως «θα κατατεθεί σε λίγες μέρες». Οι λίγες μέρες, κοντεύουν τις 500.