Τα τελευταία χρόνια σταθερός στόχος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος είναι η επαναφορά της μεταποίησης στο επίκεντρο της αναπτυξιακής διαδικασίας της ελληνικής οικονομίας, άρα και της πολιτικής που ασκούν οι κυβερνήσεις προς αυτή την κατεύθυνση.
Στην επίσημη παρουσίαση του προγράμματος του Thessaloniki Summit 2017, το οποίο ξεκινάει Πέμπτη πρωί και ολοκληρώνεται το βράδυ της Παρασκευής, ο πρόεδρος του ΣΒΒΕ Θάνος Σαββάκης υπογράμμισε και πάλι τη συγκεκριμένη προτεραιότητα.
Διευκρίνισε, μάλιστα, ότι ο Σύνδεσμος θα εξακολουθήσει να προσπαθεί να πείσει για την ορθότητα των θέσεων του και την αναγκαιότητα υιοθέτησης τους με κάθε πρόσφορο μέσο. Από τις κατ’ ιδίαν επαφές με τα πολιτικά πρόσωπα, μέχρι τις δημόσιες εκδηλώσεις και τα συνέδρια τύπου Thessaloniki Summit.
Η αλήθεια είναι ότι ο ΣΒΒΕ έχει ακόμη δρόμο μπροστά του. Ας μη ξεχνάμε ότι η υποτίμηση της μεταποίησης ως παράγοντα οικονομικής ανάπτυξης στην Ελλάδα «μετράει», πλέον, πάνω από τρεις δεκαετίες. Διάστημα αρκετά μεγάλο για να παγιωθούν πεποιθήσεις, ιδιαίτερα σε μια χώρα που είναι ταυτόχρονα δύστροπη στις αλλαγές αντιλήψεων και ελλειμματική σε απλή λογική. Όπου συχνά τα αυτονόητα γίνονται κατανοητά στα λόγια με μεγάλη δυσκολία, αλλά δεν εφαρμόζονται. Τα εύκολα αποδεικνύονται προβληματικά και τελικώς –για να θυμηθούμε τα μαθητικά χρόνια- τα ευκόλως εννοούμενα δεν παραλείπονται απλώς, παραμερίζονται και ξεχνιούνται. Είναι η ίδια χώρα –ή μάλλον η περίφημη ελληνική ιδιοτυπία-, στην οποία ως θέση εργασίας εκλαμβάνεται συνήθως μόνο το κάθισμα ενός γραφείου και ως επιχειρηματικότητα γίνεται αντιληπτή μόνο η μικρομεσαία εμπορική δραστηριότητα, που αποδίδει χάρη στη φοροδιαφυγή… του εμποράκου. Είναι η ίδια χώρα, που για καθαρά θεωρητικούς λόγους, οι οποίοι ανάγονται στην αδιαμφισβήτητη εξυπνάδα, ευστροφία, καπατσοσύνη και προσαρμοστικότητα (sic) των νέων της ανθρώπων, δίνει «προτεραιότητα» μέσω του αναπτυξιακού της νόμου στην υψηλή τεχνολογία, έναντι άλλων παραδοσιακών δραστηριοτήτων, που μπορεί να ασκούνται με απολύτως εκσυγχρονισμένο και αποδοτικό τρόπο, αλλά παραμένουν για τα υπουργεία… παραδοσιακές.
Αυτή τη νοοτροπία και τη δήθεν γνώση των πολύξερων παραγοντίσκων πρέπει πρωτίστως να ξεπεράσει ο ΣΒΒΕ για να πείσει για την αξία της ελληνικής μεταποίησης και βιομηχανίας.
Ακόμη και στη Β. Ελλάδα, όπου τα τελευταία δύσκολα και υφεσιακά χρόνια, πολλές καινοτόμες και εξωστρεφείς βιομηχανίες άντεξαν, στήριξαν τις τοπικές κοινωνίες και αναπτύχθηκαν σε βαθμό που πολλοί ξένοι να απορούν, σχεδόν τίποτε πέριξ της βιομηχανίας δεν θεωρείται καλό από χέρι. Για πολλούς ανάμεσα μας, μια ελληνική βιομηχανία δεν μπορεί να είναι ανταγωνιστική. Οι εγκαταστάσεις της δεν μπορεί παρά να είναι ρυπογόνες. Ο ίδιος ο βιομήχανος δεν μπορεί παρά να είναι άπληστος. Οι εργαζόμενοί της δεν μπορεί να είναι τίποτε περισσότερο από βιομηχανικοί εργάτες και οι χρηματοδοτήσεις της δεν μπορεί παρά να είναι θαλασσοδάνεια. Ο αστικός μύθος κρατάει γερά, αν και στο «σώμα» του υπάρχουν ρωγμές.
Η αλήθεια που πιστοποιεί η πραγματικότητα σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου –άρα και στην Ελλάδα- είναι ότι η οικονομική ανάπτυξη χρειάζεται πλήθος και ποικιλία δραστηριοτήτων. Διότι όλα είναι αλυσίδα, με απαραίτητους κρίκους. Όπως, επίσης, ότι στις δουλειές χρειάζεται συνεχής πρόοδος, εκσυγχρονισμός, επενδύσεις, καινοτομικότητα, εξωστρέφεια. Όσο κουραστικά κι αν ακούγονται όλα αυτά είναι απαραίτητα. Μόνο η διεθνής αγορά μπορεί επί της ουσίας να πιστοποιήσει επιχειρηματικές αξίες, αφού ο ανταγωνισμός είναι, πλέον, παγκόσμιος. Πάντα θα υπάρχουν οι επιχειρήσεις που λόγω αντικειμένου απευθύνονται κατά βάσιν ή αποκλειστικά στην εσωτερική αγορά, αλλά -εξίσου πάντα- τον τόνο στις εξελίξεις δίνουν εκείνες που ξεμυτίζουν από τα σύνορα και κονταροκτυπιούνται στα «μαρμαρένια αλώνια» με Άγγλους, Γάλλους, Πορτογάλους και όλες τις φυλές του επιχειρείν. Είτε πρόκειται για βιομηχανίες, τουριστικές επιχειρήσεις, εταιρίες πληροφορικής, εμπορικές δραστηριότητες και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Για τη Βόρεια Ελλάδα η στήριξη της μεταποίησης είναι στρατηγικής σημασίας, προκειμένου η περιοχή να προχωρήσει και να καλύψει το κενό ανάπτυξης που υπάρχει. Στη Μακεδονία, τη Θράκη και την Ήπειρο δεν υπάρχουν πολλοί δημόσιοι οργανισμού, που να απασχολούν άπειρους δημοσίους υπαλλήλους, οι οποίοι με τη σειρά τους είναι σε θέση να συντηρήσουν το οικονομικό σύστημα. Δεν υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις, που να στηρίζονται στις δημόσιες προμήθειες. Δεν υπάρχουν ούτε καν… μεσάζοντες και αεριτζήδες, ικανοί να δημιουργήσουν πλούτο – αφρό, έστω και με δανεικά κι αγύριστα. Κατά κανόνα υπάρχουν οι δουλειές του ιδιωτικού τομέα, στον οποίο η βιομηχανία πρωταγωνιστεί τόσο απευθείας, δηλαδή με την παραγωγή, τις πωλήσεις και τους εργαζομένους που έχει, είτε εμμέσως, μέσω των δορυφορικών επιχειρήσεων που τροφοδοτεί και συντηρεί, αλλά και των τοπικών πρώτων υλών που απορροφά – για παράδειγμα οι μονάδες παραγωγής τροφίμων την αγροτική και κτηνοτροφική παραγωγή. Όλα αυτά είναι δύσκολο να γίνουν αντιληπτά στην πλατεία Συντάγματος, αλλά και στις μισθωμένες αντένες της, που κυκλοφορούν στην πλατεία Αριστοτέλους.