Skip to main content

Η πολιτεία διώχνει τις επενδύσεις προς τις γειτονικές χώρες

Η κατάσταση που συντηρεί ένα διαρκές αίσθημα αβεβαιότητας, απαιτείται να αρθεί άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να έρθουν επενδύσεις τη χώρα.

του Αθανάσιου Σαββάκη*

Τα χρόνια των μνημονίων, όπως έχουμε συνηθίσει πλέον να ονομάζουμε τα χρόνια της οικονομικής κρίσης, χαρακτηρίζονται από τις δυο έννοιες –την υπερφορολόγηση και τις υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές.

Αυτοί, λοιπόν, οι δύο «εύκολοι» τρόποι, δημιουργούν και συντηρούν την αβεβαιότητα, προκαλούν άμεσα ή έμμεσα χρηματοδοτική ασφυξία, και, προφανώς, αποτελούν πολύ σημαντικά προσκόμματα για την ανάπτυξη.

Ουσιαστικά, όλη αυτή η διαρκής «διόρθωση» των πραγμάτων στην οποία καταφεύγει το Ελληνικό κράτος, δεν συνιστά τίποτε άλλο παρά βασικό εμπόδιο για την υλοποίηση επενδύσεων, ενώ κατ’ ουσίαν ενθαρρύνει τη φοροδιαφυγή. Διότι ένας επενδυτής, ειδικά αν είναι ξένος, λαμβάνει υπόψη του ως βασικό κριτήριο για να επενδύσει, τη φορολογική σταθερότητα στη χώρα υποδοχής της επένδυσής του. Τη στιγμή που η Ελλάδα ζητά εναγωνίως επενδύσεις, φροντίζουμε μέσω της αβεβαιότητας των διατάξεων στο φορολογικό μας σύστημα, να διώχνουμε όσες είναι υποψήφιες και μάλιστα με τον τρόπο μας να τις προωθούμε σε ανταγωνίστριες χώρες.

Επιπλέον, τα τελευταία χρόνια, οι συντελεστές φορολογίας αυξάνονται σταθερά. Θυμίζω ότι οι επιχειρήσεις  μας φορολογούνται, εννοώ τα κέρδη και τα διανεμόμενα μερίσματα, με φορολογικούς συντελεστές που ξεπερνούν το 50%, αν βεβαίως προσθέσουμε και την ειδική εισφορά.

Επιπρόσθετα ένα μεγάλο ζήτημα που απασχολεί τις επιχειρήσεις της Βορείου Ελλάδος οι συσσωρευμένες ζημίες. Στη χώρα μας η ισχύουσα νομοθεσία προβλέπει τον συμψηφισμό των ζημιών με μελλοντικά κέρδη σε διάστημα πέντε ετών. Ας λάβουμε υπόψη μας τη βαθιά οικονομική κρίση κι ας δούμε τι κάνουν άλλες χώρες. Σε χώρες όπως η Γερμανία, η Γαλλία, η Αυστρία, η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Μάλτα, δεν υπάρχει χρονικός περιορισμός για το συγκεκριμένο ζήτημα. Το ίδιο προτείνουμε να ισχύσει και στην Ελλάδα, για λόγους που έχουν προκύψει ακριβώς από την οικονομική κρίση. Αν βεβαίως η πολιτεία επιθυμεί να υπάρχει χρονικός περιορισμός, τότε τα πέντε χρόνια πρέπει να γίνουν δέκα, ώστε να υπάρξει ελάφρυνση για τις επιχειρήσεις.

Όταν για εισοδήματα ενός στελέχους ξεπερνούν τα 30.000 ευρώ καθαρά, η επιβάρυνση τους διαμορφώνεται άνω του 50%. Αυτό ισοδυναμεί κατά κάποιον τρόπο με τιμωρία. Τιμωρία για τις υγιείς και νόμιμα λειτουργούσες επιχειρήσεις, οι οποίες επιθυμούν και καταφέρνουν να καταβάλλουν καλύτερες αποδοχές στα στελέχη τους, με στόχο την αύξηση της αποδοτικότητάς τους και εν τέλει την αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της επιχείρησής τους. Ουσιαστικά, τους εργαζόμενους και τα στελέχη των επιχειρήσεων του ιδιωτικού τομέα τα φορολογούμε όπως στο Βέλγιο, στη Γαλλία και στην Ιταλία, χωρίς να υπάρχει η ανάλογη ανταποδοτικότητα.

Αυτή ακριβώς η κατάσταση, που συντηρεί ένα διαρκές αίσθημα αβεβαιότητας, απαιτείται να αρθεί άμεσα, εάν πραγματικά θέλουμε να υλοποιηθούν οι επενδύσεις που τόσο έχει ανάγκη η χώρα.

*Ο Αθανάσιος Σαββάκης είναι επιχειρηματίας και πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος