Είναι περίπου δεδομένο ότι μέχρι σήμερα ελάχιστοι έχουν ακούσει τον όρο «ανάποδος κόφτης». Ωστόσο, το πιθανότερο είναι πως σε λίγο καιρό θα βρίσκεται στα χείλη όλων. Κι αυτό γιατί έτσι ονομάζεται η τελευταία, συμβιβαστική λύση, που προτάθηκε στην Αθήνα για να κλείσει η δεύτερη αξιολόγηση, από την πλευρά των θεσμών.
Τι προβλέπει; Κυρίως, τη θεσμοθέτηση των νέων (σκληρών) μέτρων που απαιτούν οι δανειστές, με ρητή πρόβλεψη ότι θα αναιρεθούν, αν η κυβέρνηση πιάσει τους στόχους του πρωτογενούς πλεονάσματος. Δηλαδή, αν από το 2018 και μετά ο στόχος του 3,7% του πρωτογενούς είναι πραγματικότητα. Επ' αυτού, το ΔΝΤ, ως γνωστόν, διατηρεί πολύ σοβαρές επιφυλάξεις, όμως τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι ευρωπαϊκοί θεσμοί το θεωρούν σχεδόν σίγουρο. Αφού λοιπόν είναι σχεδόν δεδομένη η επιτυχία του, εφευρέθηκε η θεωρία του «αντίστροφου κόφτη» για να υπηρετήσει και τον στόχο της ολοκλήρωσης της δεύτερης αξιολόγησης.
Οι πληροφορίες αναφέρουν ότι η Αθήνα το σκέφτεται, αλλά δεν έχει και πολλές εναλλακτικές. Το πιθανότερο είναι πως θα το δεχθεί, υπό έναν (δικό της αυτή τη φορά) όρο: να συγκεκριμενοποιηθούν τα μεσοπρόθεσμα μέτρα ελάφρυνσης του χρέους. Θα τον δεχθεί το Βερολίνο; Κι αυτό γιατί, ως γνωστόν, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν θέλει ούτε να γίνεται αναφορά στο ζήτημα του χρέους πριν από κρίσιμες ευρωπαϊκές εκλογικές διαδικασίες. Από την άλλη πλευρά, όμως, αν αρνηθεί θα αποδείξει και εμπράκτως ότι δεν θέλει, απλά, καμία λύση για την Ελλάδα.