Η αυριανή εκδήλωση του Συνδέσμου Εξαγωγέων Βορείου Ελλάδος και των Ευρωσυμβούλων για το Ιράν και τις προοπτικές που ανοίγονται για δουλειές στη χώρα μετά την άρση του εμπάργκο της διεθνούς κοινότητας (Συνεδριακό Κέντρο της Τράπεζας Πειραιώς, οδός Κατούνη, Θεσσαλονίκη) έχει αυτονόητο ενδιαφέρον. Όχι μόνο γιατί το Ιράν είναι μια πλούσια και μεγάλη χώρα, που επιπροσθέτως βρίσκεται σε στρατηγικό σημείο στην περιοχή του Περσικού Κόλπου, και επομένως η Ελλάδα οφείλει να την παρακολουθεί. Αλλά διότι επαναφέρει στο προσκήνιο μια συζήτηση που αφορά την πραγματική οικονομία. Επιχειρήσεις, εισαγωγές, εξαγωγές, επενδύσεις, εμπόριο. Όλα αυτά που κινούν την οικονομία, τροφοδοτούν την κυκλοφορία του χρήματος και τελικά δημιουργούν πλούτο, αυξάνουν την απασχόληση, γεμίζουν τα δημόσια ταμεία, φέρνουν, δηλαδή, την πολυπόθητη ανάπτυξη.
Τους τελευταίους μήνες στην Ελλάδα –και τη Θεσσαλονίκη ειδικότερα- η οικονομία αντιμετωπίζεται σαν να είναι κάτι φανταστικό, μια εικονική πραγματικότητα. Όλες οι συζητήσεις κινούνται λίγο – πολύ πέριξ των δημοσιονομικών. Φόροι, χαράτσια, δημόσιο χρέος, κόκκινα δάνεια. Θέματα σοβαρά, που λειτουργούν, όμως, αμυντικά για μια οικονομία. Και ξεπερνούν κατά πολύ τους παράγοντες του ιδιωτικού τομέα, δηλαδή τους επιχειρηματίες, οι οποίοι έχουν μάθει να σχεδιάζουν δουλειές, να πουλάνε, να αγοράζουν, να μεταποιούν, να εμπορεύονται, να μεταφέρουν, να παρέχουν υπηρεσίες. Όλο αυτό το φάσμα δραστηριοτήτων, που δυστυχώς η ελληνική πολιτική τάξη περιφρονεί βαθύτατα, καθώς προσβλέπει μόνο στην υψηλή πολιτική από το δημόσιο ταμείο, που γεμίζει είτε από αφαίμαξη των πολιτών, είτε από δανεικά κι αγύριστα.
Ειδικά στη Θεσσαλονίκη που γεωγραφικά, ψυχικά και ουσιαστικά βρίσκεται αρκετά μακριά από τα πολιτικά κέντρα της χώρας, η υπεραξία προκύπτει από την επιχειρηματικότητα. Από το εμπόριο, τις μεταφορές, τις εξαγωγές, τη βιομηχανική παραγωγή. Ακόμη και στα δύσκολα χρόνια των Μνημονίων, στη διάρκεια των οποίων πολλές επιχειρήσεις κατέρρευσαν, το σκηνικό δεν αλλάζει. Μπορεί τα μεγέθη να είναι μικρότερα, οι δουλειές λιγότερες, το ταμείο φτωχότερο, τα σχέδια περιορισμένα, αλλά όσο ενδιαφέρον υπάρχει κινείται γύρω από τον ιδιωτικό τομέα. Από τις επιχειρήσεις και τις δουλειές. Από την παραγωγική μηχανή, που κινείται αυτή την περίοδο με χαμηλές στροφές. Από τα επενδυτικά σχέδια, που δεν υπάρχει ρευστό να χρηματοδοτηθούν. Από τις εξαγωγές και τις εισαγωγές, που επιμένουν παρά τα capitalcontrols.
Το Ιράν –για να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου ξεκινήσαμε- χαρακτηρίζεται από τους διεθνείς επενδυτικούς παράγοντες σύγχρονο Ελντοράντο. Εκτιμάται ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι ο πρώτος επενδυτικός προορισμός στον πλανήτη. Με πληθυσμό δεκάδων εκατομμυρίων, 50% νέους ανθρώπους, αστική τάξη και δημόσιο πλούτο, έμεινε πολύ καιρό εκτός συστήματος. Η συμφωνία με την Αμερική και τους υπόλοιπους δυτικούς αίρει την απομόνωση. Η Ελλάδα –τουλάχιστον ο ιδιωτικός της τομέας- οφείλει κάτι από το πάρτι που θα στηθεί. Μόνο που χωρίς τη στήριξη του κράτους λίγα μπορούν να γίνουν σε αυτό το επίπεδο. Αντιθέτως, αφενός η δυσφήμιση της χώρας λόγω των άθλιων δημοσίων οικονομικών που την έχουν καταντήσει παγκόσμιο επαίτη και αφετέρου το εσωτερικό αντιπαραγωγικό και μη ανταγωνιστικό οικονομικό μοντέλο, που κανείς δεν αποφασίζει να μεταρρυθμίσει στα σοβαρά, δυσχεραίνουν την προσπάθεια πολλών επιχειρήσεων να ανοιχτούν στην παγκοσμιοποίηση.