Πόσο βαρετός μπορεί να γίνει κανείς όταν αναφέρεται συχνά στο ίδιο θέμα; Πόσο κολλημένο θα τον θεωρήσουν πολλοί; Πόσο αντικοινωνικό θα τον χαρακτηρίσουν, όταν είναι σαφές ότι η άποψη στην οποία επιμένει πάει κόντρα στην λεγόμενη κοινή αίσθηση; Και πόσο «εχθρός του λαού» μπορεί να χαρακτηριστεί, όταν θέτει ζητήματα που για κάποιους συνδέονται με τη δημοκρατία;
Τις τελευταίες ημέρες και πάλι το κέντρο της Θεσσαλονίκης έχει διαλυθεί. Το Σάββατο ήταν ο νυχτερινός ημι-μαραθώνιος, που μαζί με την έντονη βροχόπτωση δημιούργησε συνθήκες απαγόρευσης εισόδου στο κέντρο κι ένα μποτιλιάρισμα που έφτασε μέχρι τα άκρα του πολεοδομικού συγκροτήματος.
Στα ανατολικά η αστυνομία είχε κλείσει τους δρόμους από την Μπότσαρη! Τέτοιος ζήλος! Ούτε ο πρόεδρος Ομπάμα να ήταν στην πόλη. Και χθες το απόγευμα, για πολλοστή φορά το τελευταίο διάστημα, υπήρξε διαδήλωση υπέρ των προσφύγων, που είχε ως αποτέλεσμα μεγάλη ταλαιπωρία, παρά το γεγονός ότι λόγω Δευτέρας σημαντικό κομμάτι της αγοράς ήταν κλειστό.
Και οι μαραθώνιοι και οι διαδηλώσεις είναι μέσα στο πρόγραμμα των πόλεων. Ακόμη και η Θεσσαλονίκη των δυόμισι δρόμων και του ασφυκτικού κέντρου δικαιούται και να τρέχει και να διαδηλώνει.
Μόνο που όταν δημιουργείται πρόβλημα –άλλη θα ήταν η συζήτηση εάν υπήρχε και λειτουργούσε το μετρό- υπάρχει απόλυτη ανάγκη οι προγραμματισμένες εκδηλώσεις να γίνονται οργανωμένα και να αξιοποιούνται οι δυνατότητες. Για παράδειγμα ο μαραθώνιος δεν μπορούσε να γίνει στην παραλία; Ίσως όχι. Οι διαδηλώσεις δεν γίνεται να περιορίζονται σε κάποιες λωρίδες, ώστε να μη κλείνουν οι δρόμοι; Μάλλον όχι. Είναι σαφές ότι η αστυνομία και ο δήμος κάνουν τη δουλειά τους. Για τις δουλειές των άλλων ποιος νοιάζεται; Είναι ιδιώτες, μεμονωμένα πρόσωπα, δεν έχουν και μεγάλη αξία μπροστά στο κοινωνικό σύνολο!
Το κακό είναι ότι κανείς δεν σκέφτεται την οικονομική λειτουργία της πόλης. Την αγορά, τα καφέ, τα εστιατόρια, ότι υπάρχει τέλος πάντων στο αμαρτωλό –όπως αποδεικνύεται- τετράγωνο Εγνατία – Εθνικής Αμύνης – Νίκης – Ίωνος Δραγούμη. Αλλά και τις υπόλοιπες περιοχές που μπλοκάρουν, όταν -για παράδειγμα χθες- λεωφορεία της Εγνατίας με κατεύθυνση ανατολικά χρησιμοποίησαν για κάποιο διάστημα τη Μητροπόλεως.
Διότι αν τη σκεφτόταν τουλάχιστον θα προσπαθούσε να αξιοποιήσει τις εκδηλώσεις για να φέρει κόσμο στην πόλη. Θα έκανε «πακέτο» τον νυχτερινό ημι-μαραθώνιο, την ποδηλασία, τη gay παρέλαση, το Χριστουγεννιάτικο χωριό και όλα τα άλλα συμμετοχικά που συμβαίνουν συχνά πυκνά στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και το μετατρέπουν σε τεράστια θεατρική σκηνή και θα τα πουλούσε προς τα έξω ως άποψη. Θα διαφήμιζε τη Θεσσαλονίκη του έξω και των πάρτι και θα υπήρχε –πέραν των άλλων- και τουριστικό και οικονομικό αντίκρισμα. Αλλά αυτό θέλει δουλειά, ιδέες, οργάνωση. Κυρίως, είναι μετρήσιμο, άρα κάποια θα είχαν άγχος για το αποτέλεσμα. Για το τι θα γράψει το κοντέρ.
Σε μια περίοδο κατά την οποία και το τελευταίο ευρώ μετράει για μια επιχείρηση, δεν είναι πολύ σοφό και ώριμο να συμπεριφερόμαστε στην αγορά όπως την εποχή που έδεναν τα σκυλιά με τα λουκάνικα. Και σε μια εποχή που το δημόσιο έχει χρεοκοπήσει και κρατιέται στη ζωή με συνεχείς ενέσεις οφείλουμε όλοι –Πολιτεία και κοινωνία- να διευκολύνουμε τον ιδιωτικό τομέα, σε όλες του τις μορφές. Να σεβαστούμε την προσπάθεια του και να στηρίξουμε την πιθανότητά του. Η Ελλάδα θα βγει από την κρίση και θα επιστρέψει κάποτε στην ανάπτυξη. Αυτό είναι νομοτελειακό. Το πόσο γρήγορα και δυναμικά θα συμβεί αυτό εξαρτάται –σύντροφοι!- αποκλειστικά από την αντίδραση των επιχειρήσεων, που τα τελευταία χρόνια μαστιγώνονται αλύπητα, αιμορραγούν, πεθαίνουν…