Πόσο έχει κοστίσει στη Θεσσαλονίκη η αναβλητικότητα στην υλοποίηση σχεδιασμών, στην εφαρμογή μελετών και στην ολοκλήρωση έργων; Μετρήσιμα μεγέθη υπάρχουν, όμως σίγουρα οι όποιοι αριθμοί δεν σημαίνουν τίποτα μπροστά στις μη μετρήσιμες επιπτώσεις, στην εικόνα της πόλης, στην εξέλιξή της, στην καθημερινότητα και στο βιοτικό επίπεδο των πολιτών.
Δεν νομίζω ότι είμαι ο μόνος που αισθάνομαι ότι η πόλη έχει δυσανάλογα πολλά προβλήματα, παρά τις προοπτικές της, σε σχέση με αντίστοιχες πόλεις του εξωτερικού, των αναπτυγμένων χωρών. Μου είναι πολύ δύσκολο να χωνέψω ότι αντιμετωπίζει η Θεσσαλονίκη όλα τα προβλήματα και έχει όλες τις παθογένειες των αντιστοίχου μεγέθους πόλεων του εξωτερικού και αδυνατεί να έχει ακόμη και τις βασικές υποδομές, που οι άλλες πόλεις διαθέτουν εδώ και δεκαετίες.
Θεωρώ δε ότι αυτή είναι και η κρίσιμη παράμετρος, που καθορίζει αυτή τη γενικότερη μιζέρια και ίσως ένα απρόσμενα διογκωμένο συναίσθημα γκρίνιας και κόμπλεξ, που βγάζουμε όσοι ζούμε στη Θεσσαλονίκη, μεταξύ μας.
Χωρίς τοπικισμούς και δεύτερες σκέψεις, θεωρώ ότι η πόλη είναι προνομιούχα σε επίπεδο χρηματοδοτήσεων στη χώρα, πλην όμως τα τεράστια ποσά που διοχετεύτηκαν, δεν μεταφράστηκαν σε βελτίωση των συνθηκών. Τουλάχιστον στο βαθμό που αυτό θα έπρεπε να έχει γίνει.
Επίσης, χωρίς καμιά διάθεση συνομωσιολογική, πιστεύω πως αυτό δεν είναι τυχαίο. Θεωρώ ότι οι τοπικοί φορείς πρέπει να προβληματιστούν για την αποτελεσματικότητα στη διαχείριση των κονδυλίων και στην υλοποίηση έργων. Δεν τα έχουν πάει ιδιαίτερα καλά, διαχρονικά. Δεν αναφέρομαι στις σημερινές τοπικές διοικήσεις, αλλά σε όλες τις διοικήσεις, που είχαν κατά καιρούς αποφασιστικές αρμοδιότητες και διαχειρίστηκαν πόρους ή ήταν φορείς υλοποίησης μικρών και μεγάλων έργων. Ακόμη χειρότερα σε εκείνους που κατά καιρούς ανέλαβαν να υλοποιήσουν έργα από το μηδέν, από την ιδέα, τη μελέτη, μέχρι και την κατασκευή και παράδοσή τους σε χρήση.
Θα δώσω ορισμένα παραδείγματα. Κατασκευάσαμε μια περιφερειακή οδό, χωρίς πάρκινγκ, με τις μίνιμουμ προδιαγραφές, με φανάρια, χωρίς ανισόπεδους κόμβους, χωρίς καν να περιβάλει το πολεοδομικό συγκρότημα. Ήρθαμε εκ των υστέρων να μπαλώσουμε κενά. Και το μπάλωμα μισό. Δημιουργήσαμε το πράσινο κύμα, δηλαδή κατασκευάσαμε ανισόπεδους κόμβους, μόνο στο ανατολικό κομμάτι και αφήσαμε ως είχε το δυτικό. Δεκαετίες μετά αποφασίσαμε να κλείσουμε το κενό των κόμβων, όμως κι αυτό το κάνουμε με εξωφρενικές καθυστερήσεις. Και πλέον σχεδιάζουμε ακόμη και υπέργειες αερογέφυρες, οι οποίες για μερικούς μπορεί να φαντάζουν πολυτέλειες, όμως για όσους γνωρίζουν αποτελούν μέρος της βασικής υποδομής. Μέχρι να τις κάνουμε κι αυτές θα τις έχουν ξεπεράσει οι εξελίξεις... Και βεβαίως, τα άλλα κενά παραμένουν τρύπες στο σχεδιασμό, στην υλοποίηση ή σε όποιο στάδιο θέλετε να σκεφτείτε.
Θυμηθείτε πόσα χρόνια μιλάμε για πολύ πιο απλές παρεμβάσεις, με πολύ λιγότερα ή και μηδαμινά κονδύλια. Για βελτίωση των βασικών κόμβων εντός του αστικού ιστού, για ρυθμίσεις, που θα δίνουν προτεραιότητα στην κίνηση των αστικών λεωφορείων, για ρύθμιση των φαναριών... Ούτε το θέμα με τις πιάτσες των ταξί δε λύσαμε.
Πού είναι οι ανισόπεδοι κόμβοι εντός πόλης; Φαραωνικό έργο; Δείτε τι γίνεται στις αντίστοιχες μεγαλουπόλεις του εξωτερικού...
Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, είναι αλήθεια πως πακτωλός χρημάτων δαπανήθηκε σε έργα βιτρίνας. Κάποτε οι ίδιοι εμείς επιλέγαμε για να μας διοικούν εκείνοι που έκαναν ωραίες πλατείες, πεζοδρόμια και γιορτές. Στην πορεία των ετών όμως διαπιστώνεται ένα γενικευμένο έλλειμμα ικανότητας, του οποίου οι επιπτώσεις είναι εμφανείς.
Πλέον με τα πενιχρά έως ανύπαρκτα κονδύλια οι τρύπες της Θεσσαλονίκης απαιτούν ακόμη περισσότερο χρόνο για να κλείσουν. Σε καμιά περίπτωση όμως αυτό δε σημαίνει ότι πρέπει να αποδεχτούμε την κατάσταση ως έχει. Αντιθέτως οφείλουμε να αναζητήσουμε εκείνες τις τοπικές δυνάμεις, που θα είναι πιο αποτελεσματικές και ικανές για να πετύχουν εκεί που με περισσότερα μέσα κάποιοι απέτυχαν. Εκτός πια κι αν το γεγονός ότι η κατάσταση που περιγράφω είναι γενικευμένη οφείλεται σε αίτια που αγγίζουν τα όρια της συνωμοσίας. Αν δηλαδή, τοπικοί φορείς αποφεύγουν να δώσουν λύσεις, για να έχουν εσαεί ατζέντα. Θα ήταν μια εξήγηση...