Υπάρχει η λαϊκή παροιμία "ο λύκος στην αναμπαμπούλα χαίρεται", επειδή μπορεί να δράσει όταν η προσοχή τω φυλάκων είναι στραμμένη αλλού. Υπό κάποια μορφή, μπορούμε να παραποιήσουμε την παροιμία ως προς τον "λύκο", και να πούμε ότι τώρα που η προσοχή όλων και ιδιαιτέρως της Τουρκίας είναι στραμμένη σε μια επιχείρηση που μέρα με την μέρα θα την εμπλέκει περισσότερο, είναι ευκαιρία να επισπεύσουμε την συμφωνία με την Αίγυπτο.
Πρέπει να γίνει αντιληπτό, ότι το εμπόδιο δεν είναι η Τουρκία αλλά οι σύμμαχοί μας. Φαίνεται καθαρά από το περιστατικό που συνέβη τον Ιούνιο, όπου ο ειδικός Απεσταλμένος για την Ενέργεια του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ κ. Άμος Χόλστάιν, μιλώντας στην Ουάσιγκτον, στο 32ο Συνέδριο της Ελληνοκυπριακής οργάνωσης ΠΣΕΚΑ, τόνισε:
«Μπορεί η Τουρκία να μην σέβεται την ΑΟΖ της Κύπρου, όμως την σέβονται οι ΗΠΑ. Η Κύπρος είναι μέλος της ΕΕ και δεν μπορούν να περάσουν οι αγωγοί προς την Τουρκία από άλλη χώρα, απλά γιατί περνούν μέσα από την ΑΟΖ της Κύπρου. Ο όρος για να μπορέσει η Τουρκία να πάρει το Ισραηλινό αέριο έχει ως προϋπόθεση λύση του Κυπριακού, γιατί το αέριο αυτό δεν μπορεί να περάσει μέσα από την ΑΟΖ της Κύπρου».
Πολύ σωστά οι ΗΠΑ σέβονται την ΑΟΖ της Κύπρου, αλλά όμως δεν πράττουν το ίδιο με την ΑΟΖ της Ελλάδας. Για πάνω από 30 χρόνια μάς επαναλαμβάνουν μονότονα «Δεν μπορείτε να κάνετε ανακήρυξη ΑΟΖ, εάν δεν τα βρείτε προηγουμένως με την Τουρκία».
Υπάρχει επ’ αυτού ένα ενδιαφέρον άρθρο του ελληνιστή συγγραφέα Κρεσέντσιο Σαντζίλιο, το οποίο δημοσίευσε ο Σάββας Καλεντερίδης με τίτλο "Λόγια, λόγια, λόγια! Φτάνει πια… Μόνο πράξεις χρειάζονται τώρα για την ελληνική ΑΟΖ".
Επιβάλλεται κατ’ αρχάς η εξής υπενθύμιση:
«Πέρσι τον Δεκέμβριο ένα άρθρο εφημερίδας (9.12.2015) μιλούσε θριαμβευτικά για μια «ισχυρή συμμαχία Ελλάδας-Κύπρου-Αιγύπτου για να αξιοποιήσουμε τα κοιτάσματα πετρελαίου» και, λίγες μέρες αργότερα (13.12.2015), έλεγε άλλο άρθρο πως οι «νέοι χάρτες της Μέσης Ανατολής», εννοώντας τις συνεργασίες Ελλάδας-Αιγύπτου-Κύπρου-Ισραήλ «εκνευρίζουν την Τουρκία», μάλλον επειδή βρίσκεται αποκομμένη από το βασικό ενεργειακό τετράγωνο «Ελ-Αι-Κυ-Ισ», όπως επίσης και την κ. Μέρκελ, μάλλον γιατί δεν «βγαίνουν» οι λογαριασμοί της υπέρ της Τουρκίας.
Πέρασε περίπου ένας χρόνος από τότε και τα πράγματα για την Ελλάδα είναι απολύτως τα ίδια με εκείνα του 2015 ή μάλλον χειροτέρεψαν. Δεν έγινε απολύτως τίποτα σε εκείνες τις κατευθύνσεις που δήθεν συμφωνήθηκαν μεταξύ Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και Αιγύπτου.
Από παχιές δηλώσεις όμως του Πρωθυπουργού για «εξαιρετικές προοπτικές σε τομείς όπως η ενέργεια, η οριοθέτηση των θαλάσσιων ζωνών» (οι υπογραμμίσεις του γράφοντος), άλλο τίποτα. Χορτάσαμε παχιές κουβέντες! Αποτελέσματα: ένα ολοστρόγγυλο μηδέν! Τότε, το 2015, ήταν η εξαιρετικά ευνοϊκή εποχή για μια γενναία, μεγάλη οικονομικο-στρατιωτική ανατροπή ή, αν προτιμάτε, αναδιάρθρωση των σχέσεων: η συμμαχία μεταξύ των τεσσάρων χωρών που είχαν την δυνατότητα να κυριαρχήσουν στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου για όσο αφορά το ενεργειακό (και όταν λέμε ενεργειακό, δεν είναι τόσο το πετρέλαιο, όσο το φυσικό αέριο η ύπαρξη του οποίου φαίνεται πως είναι ογκωδέστατη).
Με την συνεργασία της αμερικανικής Noble, της γαλλικής TOTAL και της ιταλικής ENI, συν κάποια άλλη αποδεκτή του σιναφιού, θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί μια μεγάλη σύμπραξη η οποία θα είχε την ευλογία των ΗΠΑ και της ΕΕ και με την οποία η ΕΕ θα είχε εξασφαλισμένα τα καύσιμα για τουλάχιστον 40 χρόνια σε συμφέρουσες τιμές. Με την ευκαιρία, και η Κύπρος θα είχε φυλαγμένη την ΑΟΖ της από τούρκικες παρεμβάσεις, μπορώντας έτσι να εκμεταλλευτεί απρόσκοπτα τον ορυκτό της πλούτο.
Δεν έγινε αυτό. Κι ούτε νομίζω πως υπάρχει κάποιος στην κυβέρνηση που ενδιαφέρεται σοβαρά. Όλες αυτές τις συνάξεις που οργανώνει ο κ. Ν. Κοτζιάς, διμερείς, τριμερείς ή πολυμερείς, τις έχω χαρακτηρίσει ως τουριστικές ατραξιόν, οι οποίες καλύπτουν την έλλειψη οιουδήποτε θετικού αποτελέσματος, που όφειλε να φέρει το ΥΠΕΞ και η ελληνική κυβέρνηση.
Επιμένω, ότι τώρα είναι ευκαιρία. Στην πολιτική υπάρχει η τακτική «τα γενόμενα ουκ απογίγνονται» (Πρόκειται για φράση που απηύθυνε ο Αλέξανδρος Κουμουνδούρος προς τον Τρικούπη και κατέστη ιστορική). Το έπραξε ο Τάσσος Παπαδόπουλος και η Τουρκία έμεινε με τις απειλές. Και όταν ρωτήθηκε, δεν φοβάσαι για τις επιπτώσεις από τον διεθνή παράγοντα, απάντησε: «Τι θα μού κάνουν; Ας μη δίνουν να φάω στις δεξιώσεις». Αλλά ο Παπαδόπουλος ήταν Ηγέτης. Δεν είχε την πολιτική για επάγγελμα.