Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κόπτεται μόνο για την πληρωμή μισθών και συντάξεων, αλλά και για την πραγματική Οικονομία. Γράφει ο Τάσος Τασιούλας.
του Τάσου Τασιούλα
Η κυβέρνηση δεν μπορεί να κόπτεται μόνο για την πληρωμή μισθών και συντάξεων. Εφόσον συνεχίσει να αδιαφορεί για την πραγματική οικονομία είναι δεδομένο ότι μια μέρα σύντομα θα χάσει και τον κεντρικό της στόχο.
Αν κάποιος μιλήσει με τους τεχνοκράτες, που έχουν εμπειρία στη διαχείριση των ευρωπαϊκών κονδυλίων, θα διαπιστώσει το μέγεθος του προβλήματος που βιώνει η πραγματική οικονομία. Η κυβέρνηση ορθώς επείγεται να βρει λύση στις υποχρεώσεις της για την καταβολή μισθών και συντάξεων, όμως όσο συνεχίζει με τον ίδιο τρόπο, πηγαίνει… καρφί στο παγόβουνο και υπονομεύει ακόμη και τον κεντρικό στόχο της.
Με τη διαπραγμάτευση σε εξέλιξη και τις δυσκολίες της να είναι γνωστές, το κύριο μέλημα της κυβέρνησης είναι η απρόσκοπτη καταβολή μισθών και συντάξεων.
Πολιτικά, ηθικά και κοινωνικά είναι σωστό. Και γι’ αυτό το λόγο έχει και τη συμπαράσταση της Αυτοδιοίκησης ακόμη και σε ένα μέτρο (μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων στην Τράπεζα της Ελλάδος), που σε άλλη περίπτωση θα ξεσήκωνε θύελλα διαμαρτυριών και θα αποτελούσε μείζον ζήτημα (θυμηθείτε τις μαύρες σημαίες σε άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν στα δημαρχεία).
Αυτή όμως είναι μόνο η μια πλευρά του προβλήματος της χώρας. Εξίσου σημαντικό με την πληρωμή μισθών και συντάξεων είναι και το θέμα της ανάπτυξης και της λειτουργίας της πραγματικής οικονομίας. Και σ’ αυτό η κυβέρνηση κλείνει προς το παρόν τα μάτια. Αποτέλεσμα είναι όλος ο κόσμος της ιδιωτικής οικονομίας να βυθίζεται ακόμη περισσότερο στην κρίση.
Σήμερα, με τους «αδέξιους» χειρισμούς της κυβέρνησης ή αν θέλετε λόγω της επικέντρωσης της προσπάθειάς της να μη… δυσαρεστηθούν δημόσιοι υπάλληλοι και εργαζόμενοι στην κρατική ή κρατικοδίαιτη μηχανή (και βεβαίως η μεγάλη πολιτική δύναμη των συνταξιούχων), η ιδιωτική οικονομία, που νομοτελειακά είναι η μόνη που παράγει ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας, στραγγαλίζεται.
Το τρέχον ΕΣΠΑ, που είναι σχεδόν η μόνη πηγή ρευστότητας στην αγορά, στην πραγματική οικονομία, έχει «παγώσει». Ήδη οι πληρωμές είτε πηγαίνουν πίσω, είτε δε γίνονται καν, με αποτέλεσμα αφενός οι εταιρίες να αντιμετωπίζουν σοβαρότατα προβλήματα (πολλές έχουν ήδη βάλει λουκέτο εξαιτίας των καθυστερήσεων επειδή οι υποχρεώσεις τους τρέχουν ανεξάρτητα από τις πληρωμές), αφετέρου το πρόγραμμα που κλείνει στο τέλος του έτους να απειλείται με παταγώδη αποτυχία.
Αυτό σημαίνει ότι η χώρα (και η πραγματική οικονομία) κινδυνεύει να χάσει κοινοτικούς πόρους. Μια λέξη αποτυπώνει την κατάσταση: Καταστροφή. Γιατί όμως δε γίνονται πληρωμές; Η κυριότερη αιτία είναι η αδυναμία της χώρας να καταβάλει το ποσοστό της εθνικής συμμετοχής. Αυτό το… ευτελές (για το σύνολο των χρημάτων) ποσό της εθνικής συμμετοχής (περίπου 5%) έχει «παγώσει» όλες τις πληρωμές. Η απορρόφηση όλων των επιμέρους προγραμμάτων έχει σταματήσει και η απειλή να επιστραφούν χρήματα από αυτά που δικαιούται η χώρα μας στην ΕΕ είναι ορατός. Για να κλείσουμε με επιτυχία το ΕΣΠΑ ως χώρα έχουμε περιθώριο επτά μηνών κι αν δεν κινηθεί κάτι γρήγορα το… πουλάκι πέταξε. Τα κοινοτικά κονδύλια δε θα μας περιμένουν δεσμευμένα στους κωδικούς…
Όσοι έχουν εγκλωβιστεί σ’ αυτή την κατάσταση βιώνουν μέρες δυστυχίας και μαζί τους όλοι οι «εξαρτώμενοι», δηλαδή χιλιάδες εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα και 1,5 εκατομμύρια άνεργοι που μένουν χωρίς ελπίδα.
Το άλλο μείζον ζήτημα είναι η έναρξη του νέου προγράμματος (ΣΕΣ 2014-2020). Ήδη μετράμε ως χώρα (οι ευθύνες αποδίδονται σε πολλούς, αλλά τη μείζονα πολιτική ευθύνη τη φορτώνεται η σημερινή κυβέρνηση) καθυστέρηση ενάμιση έτους, που νομοτελειακά θα φτάσει στα δύο.
Δυο χαμένα χρόνια από το νέο πρόγραμμα, με αλυσιδωτές επιπτώσεις και πάλι στην ιδιωτική οικονομία, στην ανάπτυξη, στις αναγκαίες υποδομές, στη λειτουργία δομών, στην καταπολέμηση της ανεργίας και της φτώχειας κτλ. Το νέο ΕΣΠΑ δεν πρόκειται να ανοίξει πριν από το φθινόπωρο. Αν κάποιος συζητήσει με τους ειδικούς θα τους βρει πολύ πιο απαισιόδοξους. «Πάμε για το 2016 και βλέπουμε», λένε.
Σε συνδυασμό με την ανυπαρξία Αναπτυξιακού Νόμου (κι εδώ επί διετία) και το περιορισμένο έως ανύπαρκτο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων ζεστό χρήμα στην αγορά, κατανάλωση, πληρωμές στον ιδιωτικό τομέα, νέες θέσεις εργασίας, επενδύσεις καθίστανται πλέον άγνωστες λέξεις.
Αν η κυβέρνηση δε φροντίσει να αντιμετωπίσει αυτά τα κρίσιμα ζητήματα, τότε ακόμη κι αν εξασφαλίσει την απρόσκοπτη πληρωμή μισθών και συντάξεων θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό σε ό,τι αφορά στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Η καταβολή μισθών και συντάξεων είναι απαραίτητη. Όμως η διάθεση του συνόλου των διαθεσίμων χρημάτων αποκλειστικά σ’ αυτή την κατεύθυνση είναι σαν να επενδύουμε σε ένα βαρέλι χωρίς πάτο.
Όσο επείγον είναι να πληρώνονται οι πάγιες υποχρεώσεις, άλλο τόσο είναι και να χρηματοδοτείται η πραγματική οικονομία για να λειτουργήσει, έπειτα από έξι χρόνια κρίσης. Είναι θέμα εθνικής επιβίωσης.
Δε θα μπω στον πειρασμό να υιοθετήσω απόψεις που εκφράζονται πλέον ανοιχτά περί καθυστερήσεων στην πληρωμή μισθών και συντάξεων, όπως γίνεται με τους μισθούς των ιδιωτικών υπαλλήλων. Το ελληνικό δημόσιο δεν είναι ιδιωτική εταιρία. Όμως εφόσον συνεχιστεί αυτή η αδιαφορία της κυβέρνησης για την πραγματική οικονομία μια μέρα σύντομα ακόμη κι αν η διαπραγμάτευση είναι επιτυχής δε θα χρειαστεί να το πει κάποιος, θα γίνει. Δε θα υπάρχει η δυνατότητα έγκαιρης καταβολής μισθών και συντάξεων.
Δεν είναι κινδυνολογία, αλλά φυσική συνέπεια μιας μονόπλευρης πολιτικής. Με την πραγματική οικονομία σε τέλμα η κοινωνία δε βγαίνει από την κρίση. Βυθίζεται σ’ αυτή περισσότερο.