Skip to main content

Κάποιος να πει στον Κοτζιά ότι χρειάζεται ανατροπή πολιτικής

Η εξωτερική πολιτική μας χρειάζεται επαναπροσανατολισμό. Να ξεφύγει από τις σταθερές που την έχουν εγκλωβίσει επί δεκαετίες.

Ο Ν. Κοτζιάς, κατά την παρουσίαση του βιβλίου του πρώην υπουργού Νίκου Σηφουνάκη για την Ίμβρο και την Τένεδο, αναφέρθηκε σε πολλά ενδιαφέροντα, τα περισσότερα όμως των οποίων ήσαν διαπιστώσεις -χρήσιμες, επειδή πληροφορηθήκαμε και συμβάντα που δεν είχαν δημοσιοποιηθεί- αλλά, προσωπικώς, περίμενα να ακούσω κάτι διαφορετικό, με δεδομένο ότι η μέχρι σήμερα -εδώ και δεκαετίες- ακολουθούμενη εξωτερική πολιτική μόνον απώλειες μας προσέδωσε.

Και δεν ήθελα καθόλου να ακούσω ευχολόγια, που λέγονται μόνον ότι ο ομιλητής δεν έχει -ή δεν θέλει- κάτι ουσιώδες να πει. Τι ουσιώδες εμπεριέχει, φερ’ ειπείν, η φράση, ότι ζούμε «σε μία εποχή που υπάρχει σταθερότητα και απαιτείται σταθερότητα στους διεθνείς κανόνες και στην εφαρμογή των διεθνών σχέσεων, αλλά απαιτείται πριν απ' όλα μεγάλος σεβασμός απέναντι στα σύνορα». Το ζήτημα δεν είναι τι απαιτείται, αλλά πώς επιτυγχάνεται.

Το εργαλείο δηλαδή, για τον Ν. Κοτζιά, για τον σεβασμό απέναντι στα σύνορα, είναι η εφαρμογή των διεθνών κανόνων. Και πώς θα επιτευχθεί αυτή; Με την καλή βούληση των εμπλεκομένων; Και όταν δεν υπάρχει καλή βούληση από όλους, τι γίνεται; Σ’ αυτό το ερώτημα οφείλει να απαντήσει ο κάθε αρμόδιος άσκησης εξωτερικής πολιτικής. Ό,τιδήποτε άλλο, είναι "να λέμε για να λέμε".

Εκείνο που με εντυπωσιάζει περισσότερο, είναι αυτό που ανέφερα στην αρχή του σημειώματος. Ότι, ενώ είναι πανθομολογούμενη η αποτυχία της εξωτερικής πολιτικής μας, δεν διαβλέπω κάποια προσαρμογή αυτής στα νέα δεδομένα, αλλά ακολουθείται η ίδια πορεία, με τα ίδια αρνητικά αποτελέσματα.

Η αλλαγή που παρατηρείται στο υπουργείο Άμυνας, το οποίο δεν αφήνει πλέον αναπάντητες τις τουρκικές προκλήσεις, δεν οφείλεται σε επανακαθορισμό της εξωτερικής μας πολιτικής, αλλά στις συμβουλές ικανότατων διπλωματών επί τιμή, που έχει δίπλα του ο Π. Καμμένος, και μάλιστα αμισθί. Έχω γνώση των ικανοτήτων τους, και ελπίζω να αναγνωρίσει η αριστερίστικη διεθνιστική πλευρά της κυβέρνησης -και η επόμενη φιλελεύθερη- την χρησιμότητά τους και να συνεχίσει να τους συμβουλεύεται.

Η εξωτερική πολιτική μας χρειάζεται επαναπροσανατολισμό. Να ξεφύγει από τις σταθερές που την έχουν εγκλωβίσει επί δεκαετίες, και ουδέν προσέφεραν. Μας αποκάλυψε ο Ν. Κοτζιάς ότι είχε πει στον Τούρκο ΥΠΕΞ, Τσαβούσογλου, στην Μάλτα: «Απαντήστε οι ίδιοι το δίλημμα του τι ακριβώς θέλετε: περιφερειακή αυτόνομη ηγετική δύναμη ή κομμάτι του ευρωπαϊκού γίγνεσθαι. Ας το επιλέξετε οι ίδιοι. Αν θελήσετε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό εμείς θα σας βοηθήσουμε». Ποιο είναι το επιχείρημα για παροχή βοήθειας στην Τουρκία; Ότι εντασσόμενη στην Ε.Ε. θα ακολουθήσει τους κανόνες της, και θα εγκαταλείψει την ιμπεριαλιστική εις βάρος μας πολιτική.

Στα σοβαρά, υπάρχει εχέφρων πολιτικός, που να πιστεύει ότι η Τουρκία θα σεβαστεί κανόνες, όταν δεν την ικανοποιούν; Πότε συνέβη αυτό, κατά την ιστορία της; Υπάρχει προηγούμενο; Καλό είναι να λέμε ότι έχει την υποστήριξή μας, όχι όμως για του; ανωτέρω λόγους -αλίμονο- αλλά λόγω του ότι ούτε η Ε.Ε. την θέλει ανάμεσα της, ούτε η ίδια η Τουρκίας το επιθυμεί, αφού με το υπάρχον προενταξιακό καθεστώς απολαμβάνει των πλεονεκτημάτων, αποφεύγουσα να συμμορφωθεί με τους ευρωπαϊκούς κανόνες -γι’ αυτό και επί δεκαετίες σημαντικοί Φάκελοι των υποχρεώσεών της παραμένουν κλειστοί- δεν υπάρχει λόγος να αυξάνουμε τις τριβές ανάμεσά μας. Όχι όμως και να πιστεύουμε, ότι θα εξημερωθεί.

Και ως προ το ζήτημα των Σκοπίων. Στα σοβαρά έχουμε παραμείνει στο 1991, και θεωρούμε ότι μας συμφέρει η ακεραιότητα των Σκοπίων; Θα κινδυνεύσουμε από Αλβανούς και Βουλγάρους, αν διαμοιραστούν τα ιμάτιά των Σκοπίων, και αυξήσουν την επικράτειά τους κατά λίγα χιλιόμετρα; Είναι πολιτική αξιοπρεπούς κράτους αυτή; Θα μπορούσα να πω για ποιο λόγο να απέχουμε εμείς της μοιρασιάς, και να μη διεκδικήσουμε την περιοχή Μοναστηρίου και Αχρίδας, την ελληνκότατη περιοχή της Πελαγονίας, από αρχαιοτάτων χρόνων; Ας το αφήσω όμως αυτό, και ας ρωτήσω τούτο:

Τι έπραξε και τι πράττει σήμερα το ΥΠΕΞ για την προστασία των Ελλήνων των Σκοπίων, που κατά παλαιότερες απογραφές ανέρχονταν από 100 έως 250 χιλιάδες; Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις για να αποφευχθεί ο εκρουμανισμός των Ελληνόβλαχων, μεγάλο μέρος των οποίων ανέλαβε υπό την προστασία της η Ρουμανία, και χάθηκαν για τον ελληνισμό;

Και δεν είναι μόνον αυτά. Αλλά από τα πολύ σοβαρά, του διωγμού των Ελλήνων από τις πατρογονικές εστίες στην Βόρεια Ήπειρο, έως τα λιγότερο, όπως η συμφωνία για τα ποταμίσια νερά με την Βουλγαρία, είναι ζητήματα, που για να αντιμετωπιστούν, θέλουν αλλαγή πολιτικής. Θαρσείν χρη.