Τα τελευταία χρόνια ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος εμφανίζει έντονη δραστηριότητα, αλλά και... εξωστρέφεια, καθώς εκπροσωπείται δια του προέδρου του Θάνου Σαββάκη σε πολλά σημαντικά κέντρα αποφάσεων στην Αθήνα. Στον Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών, στο Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών, την Τράπεζα της Ελλάδος και το Χρηματιστήριο Αθηνών.
Αν και η προσπάθεια των βιομηχάνων του Βορρά να στηρίξουν τη θέση τους, να αναπτύξουν τις επιχειρήσεις τους και να προωθήσουν τις κοινές τους θέσεις κρατάει πάνω από έναν αιώνα, σε ορισμένες περιπτώσεις ο χρόνος δείχνει να έχει «παγώσει». Από τους δασμούς προϊόντων εξωτερικού, που επέβαλε το κράτος των Αθηνών σε ότι παράγονταν στη Βόρεια Ελλάδα στη δεκαετία του 1910, τα πρώτα χρόνια μετά την ενσωμάτωση της Θεσσαλονίκης, της Μακεδονίας και της Θράκης στην Ελλάδα, μέχρι την σχεδόν πλήρη απορρόφηση του Σχεδίου Μάρσαλ από την Αττικοβοιωτία μετά την απελευθέρωση της χώρας από τους Γερμανούς, αλλά και τη σύγχρονη αντίδραση των παραγόντων του κέντρου στην απόφαση της κυβέρνησης να αναδείξει τον ΣΒΒΕ επισήμως σε κοινωνικό εταίρο η λογική στη χώρα μας παραμένει Αθηνοκεντρική. Πραγματική αποκέντρωση δεν υπάρχει –όπου λειτουργεί αφορά ήσσονος σημασίας ζητήματα- και οι επιχειρήσεις του Βορρά εξακολουθούν να πηγαινοέρχονται για το παραμικρό στην Αθήνα.
Ο σημερινός πρόεδρος ηγείται του ΣΒΒΕ από το 2013, ανέλαβε δηλαδή στην πιο σκληρή φάση της ύφεσης και των Μνημονίων. Όπως αναφέρεται στο βιβλίο για τα πρώτα 100 χρόνια του Συνδέσμου ο Θ. Σαββάκης και οι συνεργάτες του κλήθηκαν να δράσουν σε μια συγκυρία με τα ακόλουθα χαρακτηριστικά:
Υψηλή φορολογία.
Έλλειψη ρευστότητας στην αγορά.
Αδυναµία συµψηφισµού οφειλών κράτους και επιχειρήσεων.
Υψηλό κόστος ενέργειας, το οποίο διαµορφώνει υψηλό κόστος παραγωγής.
Υψηλό χρηµατοοικονοµικό κόστος.
Μη ουσιαστική άσκηση ελέγχου της αγοράς.
Καθυστερήσεις στο ΕΣΠΑ που λειτουργεί αποτρεπτικά για την υλοποίηση επενδύσεων.
Προβληματικές σχέσεις βιοµηχανίας και λιανεµπορίου.
Έξαρση των «κόκκινων» δανείων.
Ανολοκλήρωτες µεταφορικές και λοιπές υποδοµές, που σχετίζονται ευθέως µε την εύρυθµη λειτουργία των επιχειρήσεων.
Όλα αυτά ίσχυαν το 2013, αλλά ισχύουν εν πολλοίς και σήμερα, παρά τις προσπάθειες και τις μικροβελτιώσεις. Με τα συγκεκριμένα δεδομένα η στρατηγική της διοίκησης του ΣΒΒΕ είναι να επανέλθει η μεταποίηση στο επίκεντρο της αναπτυξιακής πολιτικής της χώρας, κάτι που σε σημαντικό βαθμό συμβαίνει σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Καθώς ο δευτερογενής τομέας της οικονομίας προσφέρει σήμερα στην οικονομία κάτω από το 10% του ΑΕΠ, στόχος είναι να φτάσει αυτό το ποσοστό στο 12% - 15% μέχρι το 2020. Ειδικότερα για το Βορειοελλαδικό Τόξο, ο ΣΒΒΕ επιµένει στα προγράµµατα ενίσχυσης περιοχών, κλάδων και ειδικών κατηγοριών.
Όπως σημειώνεται στην έκδοση για τα 100 χρόνια του ΣΒΒΕ στις αρχές του 1914 η Ελλάδα ζούσε την ευφορία µιας χώρας που είχε νικήσει σε δύο διαδοχικούς πολέµους. Εκατό και περισσότερα χρόνια μετά ζει την αγωνία µιας χώρας που είχε ηττηθεί πάνω από µία φορά από τον εαυτό της. Πέρασε ένας αιώνας και κάτι από την πρώτη «µάχη» που έδωσε ο Σύνδεσµος Βιοµηχανιών από τη Θεσσαλονίκη εναντίον της κρατικής γραφειοκρατίας, από τα γραφεία της παλαιάς οδού Τσιµισκή. Πόσες ακόµη «µάχες» έδωσε έκτοτε; Αναρίθµητες. Πόση φαιά ουσία ανθρώπων δηµιουργικών και πετυχηµένων αναλώθηκε στα γραφεία του Συνδέσµου παλεύοντας για την υπεράσπιση του αυτονόητου εναντίον της γραφειοκρατίας; Και πόσες µάχες θα δοθούν ακόµη; Πόση ακόµη φαιά ουσία θα απαιτήσει η κρατική γραφειοκρατία πριν ενηλικιωθεί; Πόσο ακόμη θα κρατήσει ο πόλεμος της λογικής απέναντι στον παραλογισµό, η µάχη της δηµιουργίας απέναντι στην αβελτηρία;
Υ.Γ. Ο Θάνος Σαββάκης διανύει ήδη την 3η θητεία του ως πρόεδρος του ΣΒΒΕ, κάτι που έγινε εφικτό μετά της τελευταία τροποποίηση του καταστατικού. Στο τέλος αυτής της διετίας –το Μάιο του 2019- είναι πιθανό ο ΣΒΒΕ εκτός από επίσημος θεσμικός κοινωνικός εταίρος να έχει αποκτήσει τη δική του στέγη. Ήδη ο δήμος Θεσσαλονίκης έχει παραχωρήσει ένα βιομηχανικό κτίριο στην περιοχή των Παλαιών Σφαγείων, το οποίο θα ανακαινιστεί με βασικό όχημα τις δωρεές εις είδος των μελών του, ώστε να αποκτήσει την αίγλη που ταιριάζει στον Σύνδεσμο.