του Νίκου Κωνσταντινίδη*
Δεν ξέρω τι είναι πιο δύσκολο, να πείσεις τους πιστούς της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας του 16ου αιώνα ότι η Γη κινείται ή τον Έλληνα της εποχής μας ότι κινείται επιτέλους η οικονομία της χώρας.
Μετά την στρατηγική του "Σοκ και Δέους" των κλειστών Τραπεζών τον Ιούνιο του 2015, δυόμιση χρόνια μετά, η αισιοδοξία ενός λαού σε κατάθλιψη αρχίζει δειλά δειλά να επιστρέφει. Γιατί Στρατηγική; Γιατί σίγουρα, σε καμία χώρα του δυτικού κόσμου, από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω, δεν επιβλήθηκε το μέτρο των κλειστών τραπεζών γιατί η εκλεγμένη κυβέρνηση αποφάσισε να διεξάγει δημοψήφισμα προκειμένου ο λαός να αποφασίσει για την υποταγή του ή όχι στους διεθνείς δανειστές του, πότε από ιστορίας τραπεζών.
Άλλη μία απόδειξη ότι το κεφάλαιο δεν ελέγχεται, ούτε από κυβερνήσεις ούτε από τους πολίτες, είναι αυτεξούσιο, εξουσιάζει και δεν εξουσιάζεται, οπότε το σέβεσαι και το χρησιμοποιείς ή το μάχεσαι και το καταργείς, οποιαδήποτε ελπίδα χειραγώγησης του είναι ψευδαίσθηση. Των τραπεζών ο φυσικός ρόλος είναι να το υπηρετούν, είναι το ίδιο το κεφάλαιο οι τράπεζες, άρα ποιος μπορεί να τις κατηγορήσει για την στάση τους. Έτσι κι αλλιώς η οικονομία της Ελλάδας είχε τελματώσει, χρειάζονταν ένα γερό ταρακούνημα, είτε με κλειστές τράπεζες είτε με τα μέτρα που προτάθηκαν από τους διεθνείς δανειστές, το "Σοκ και Δέος" στην Ελληνική οικονομία θα ήταν το ίδιο και είχε αποφασιστεί από αυτούς που ήθελαν το αυτονόητο, να πάρουν κάποτε τα κεφάλαια που μας δάνεισαν πίσω με ένα "αποδεκτό" κέρδος φυσικά, λίγο περισσότερο Σοκ αντιμετωπίσαμε τελικά με αυτό που συνέβη.
Ένα ερώτημα είναι αν το επιθυμητό αποτέλεσμα, που δεν ήταν άλλο από το να διορθώσει τις στρεβλώσεις της ελληνικής πραγματικότητας, αν θα ερχόταν πιο γρήγορα με ένα ακόμα μεγαλύτερο Σοκ, όπως αυτό που πρότεινε ο τότε Έλληνας υπουργός οικονομίας, που όσο και να διαφωνούσε δεν διέφεραν ιδιαίτερα οι απόψεις του από τον τότε Γερμανό υπουργό οικονομίας, ο τρόπος άλλαζε, το ζητούμενο ήταν το ίδιο.
Σήμερα μοιάζουν μακρινό παρελθόν όλα αυτά, κάτι σαν "αλήθεια τα ζήσαμε όλα αυτά;", κι όμως η οικονομία δείχνει ότι συνέρχεται, το βλέπουμε στις επιχειρήσεις μας οι περισσότεροι, φυσικά για μία καλύτερη χρονιά από την προηγούμενη χρειάζονται κι άλλα στοιχεία, όχι μόνο η βελτίωση του αγοραστικού κλίματος, αλλά και σωστή διοίκηση, οπότε δεδομένου ότι δεν είμαστε όλοι δεινοί επιχειρηματίες, προφανώς υπάρχουν και επιχειρήσεις που δεν ακολουθούν τον δειλό κανόνα του "κάθε φέτος και καλύτερα" . Δείκτες όπως το ποσοστό ανεργίας έχουν σταθερή τροχιά μείωσης, άλλοι δείκτες όπως η αξία του χρηματιστηρίου έχουν σταθερή άνοδο.
Ίσως τώρα να είναι το σημείο καμπής, ίσως τελικά όλοι αυτοί οι άδικοι προς εμάς χειρισμοί για την οικονομία της χώρας μας, που κανένας μας δεν ήθελε αλλά μας επιβλήθηκαν, να φέρουν αποτέλεσμα, αφού ήμαστε εδώ λοιπόν γιατί να μην βοηθήσουμε, γιατί να μην προσφέρουμε, αφού έχουμε ήδη πληρώσει τα σπασμένα παλαιοτέρων και νέων φωστήρων, αφού χωρίς την θέληση μας αποφάσισαν για εμάς, τώρα όμως είμαστε εδώ, και τώρα τα πράγματα μπορούν να γίνουν καλύτερα, όσο και να διαφωνεί κάποιος, ακόμα και την ανατροπή να θέλει ή την αλλαγή πολιτικής κατεύθυνσης, μπορεί να συνεισφέρει στο καλύτερο αύριο για όλους, υπάρχουν τρόποι έκφρασης της αντίθεσης και οδός για την ανατροπή, αλλά δεν χρειάζεται να υπονομεύσουμε αυτή την δυναμική που υπάρχει αυτήν την στιγμή στην ελληνική πραγματικότητα.
Ας απαρνηθούμε την δογματική αντίληψη του τίποτα δεν αλλάζει κι ας κοιτάξουμε αμερόληπτα και χωρίς εκνευρισμό, για όλα αυτά τα άδικα που περάσαμε, έξω από το παράθυρο μας, και θα το δούμε, θα δούμε ότι, και όμως γυρίζει!
*Ο Νίκος Κωνσταντινίδης είναι CEO της Αναδομώ
