Στη λύση της αναχρηματοδότησης του δανεισμού τους, προκειμένου να επιβιώσουν, καταφεύγουν πολλές ελληνικές επιχειρήσεις, αν και στην πορεία αποδεικνύεται ότι κι αυτή η προοπτική ίσως να μην είναι αρκετή.
Κι αυτό γιατί, όπως λένε τραπεζίτες που ασχολούνται με το θέμα, η απλή αναχρηματοδότηση, έστω και με δραστική μείωση του επιτοκίου, αν δεν συνδυάζεται με ισχυρή κεφαλαιακή ένεση, είναι «μισή λύση». Απλώς η αναχρηματοδότηση δίνει κάποιες ανάσες ρευστότητας, κι έτσι φεύγει, έστω προσωρινά ένας μεγάλος πονοκέφαλος από τους επιχειρηματίες, οι οποίοι μπορούν να αφιερώσουν τον χρόνο που κερδίζουν στη βελτίωση των αποτελεσμάτων.
Γεγονός αποτελεί πάντως ότι μετά το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης, έχουν επανέλθει σε κανονικό ρυθμό οι συζητήσεις των εισηγμένων με τις τράπεζες για την αναδιάρθρωση των δανείων τους. Στο επίκεντρο βρίσκεται, μεταξύ άλλων, η επιμήκυνση της διάρκειας αποπληρωμής και η μετατροπή των βραχυπρόθεσμων οφειλών σε μακροπρόθεσμες, ενώ στο τραπέζι υπάρχει πάντα και η παροχή επιπλέον χρηματοδότησης για να καλυφθούν τρέχουσες, ανάγκες.
Πάντως από τους ισολογισμούς του 2016 προκύπτει ότι αυξάνεται ο αριθμός των εισηγμένων στις οποίες η σχέση ιδίων προς ξένα κεφάλαια κεφάλαια επιδεινώνεται, με απρόβλεπτες συνέπειες για τη νέα οικονομική χρήση. Aρκετοί αναλυτές εκτιμούν ότι ένας ισολογισμός που έχει αρκετά δάνεια, δύσκολα τελικώς μπορεί να ανακάμψει, χωρίς όμως κάτι τέτοιο να είναι ακατόρθωτο.