Παρά τις προειδοποιήσεις των αναλυτών, ότι αντί των απαγορεύσεων και διώξεων κατά ακραίων δεξιών και αριστερών κομμάτων, απαιτείται θεραπεία των καταστάσεων που οδηγούν στην ενδυνάμωσή τους, ο πολιτικός κόσμος στην Ευρώπη και ειδικότερα στην Ελλάδα, επιλέγει την λεγόμενη εύκολη λύση, επειδή αδυνατεί να εφαρμόσει την δύσκολη, αλλά ορθή.
Και η εύκολη λύση είναι η απαγόρευση αφενός δράσεων, αφετέρου έκφρασης ελεύθερου λόγου, που σχηματοποιείται με εκφοβιστικά επιχειρήματα και υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς προς όποιον εκφράσει αντίθετη γνώμη της επικρατούσας. Παραλλήλως, αποκρύπτονται γεγονότα και καταστάσεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε αύξηση του ρεύματος του κοινού προς ακραία κόμματα.
Προ τετραετίας είχε δημοσιοποιηθεί Έκθεση του Ιδρύματος Αντενάουερ, που επιχείρησε να απαντήσει στο ερώτημα "Γιατί ανεβαίνουν τα ακροδεξιά κόμματα σε όλη την Ευρώπη"; Το συμπέρασμα ήταν αυτονόητο, και όμοιο μ’ αυτό που εξάγει κάθε σκεπτόμενος πολίτης. Η οικονομική ανέχεια αλλά και οι "αδυναμίες" της Ε.Ε. φαίνεται πώς ωθούν τους πολίτες στην Ακροδεξιά. (Προσθέτω, και στην Ακροαριστερά).
Είναι εντυπωσιακό, ότι οι συντάκτες της Έκθεσης δεν κατάφεραν να "δουν" τις επιπτώσεις και από το προσφυγικό ρεύμα, ώστε να το προσθέσουν κι αυτό στις αιτίες, καίτοι είχε διαφανεί από τότε πώς θα διαμορφωθεί η κατάσταση.
Στην Έκθεση υπογραμμίζεται ότι οι ψηφοφόροι προέρχονται απ' όλα τα κοινωνικά στρώματα και κυρίως από την "πλατφόρμα" των πρώην σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Δεν αναλύεται περαιτέρω το γιατί, ενώ οι Γερμανοί που διενήργησαν την έρευνα, γνωρίζουν καλύτερα από όλους, ότι τα πρώτα, περισσότερα και δυναμικότερα μέλη των SA του Χίτλερ (Αστυνομία Κόμματος) προέρχονταν από το κομμουνιστικό κόμμα.
Ο Γκαίμπελς, στο Ημερολόγιό του, εξηγεί ότι το ναζιστικό κόμμα προτιμούσε να προσελκύσει τους νέους κομμουνιστές, επειδή ήταν εμποτισμένοι με επαναστατική διάθεση, σε αντίθεση με τους "αδιάφορους αστούς".
Την λύση, την προτείνει η έρευνα, αλλά όπως είπα ανωτέρω, ο πολιτικός κόσμος αποφεύγει τα δύσκολα, επειδή δυστυχώς προωθούνται στις κομματικές ηγεσίες -και μετέπειτα κυβερνητικές- πρόσωπα ήσσονος ικανότητας, ώστε να ελέγχονται μετ’ ευκολίας. Από αυτόν τον κανόνα, που ισχύει κατά τις τελευταίες δεκαετίες, δεν εξαιρούνται ούτε οι διατελέσαντες Πρόεδροι στις ΗΠΑ. Αν συμβεί να ξεφύγει κάποιος ισχυρός ηγέτης (βλ. Πούτιν στην θέση του Γέλτσιν) φροντίζουν να αποδυναμώσουν την ισχύ του με μύριους θεμιτούς ή αθέμιτους τρόπους.
Με δεδομένο επομένως, ότι ο πολιτικός κόσμος στην Ευρώπη, άμεσα συνδεδεμένος με μικροκομματικές τακτικές, και με την πρόθεση να κυβερνήσει με όσο το δυνατόν λιγότερες δυσμενείς καταστάσεις -"τα σοβαρά προβλήματα ας τα λύσει ο επόμενος"-, το συμπέρασμα της Έκθεσης ότι «Θα πρέπει να καταπολεμηθούν οι κοινωνικές αιτίες που ωθούν τους ανθρώπους στο να ρέπουν στον ριζοσπαστισμό, με άλλα λόγια, η εξαθλίωση και η εξάρτηση των πολιτών από το κοινωνικό σύνολο, που τους κάνουν ευεπίφορους στο κάλεσμα των λαϊκιστών», της άκρας Αριστεράς και Δεξιάς, δεν θα το λάβουν οι πολιτικοί υπόψη.
Σήμερα μάλιστα, κι αν ακόμη αποφασιστεί η ορθή αντιμετώπιση του προβλήματος, για μερικές χώρες -μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα- είναι ήδη πολύ αργά.
Διαμορφώθηκε ένα καθεστώς κατά την μεταπολιτευτική περίοδο, που κυριαρχούν στην κοινωνία τα Αριστερά συνθήματα, με αποτέλεσμα όταν βρίσκονται στην Αρχή αστικά κόμματα να μη μπορούν να εφαρμόσουν ένα δημοκρατικό -με την κυριολεξία του όρου- πρόγραμμα, το οποία σαμποτάρεται από την λαϊκίστικη Αριστερά, όταν πάλι βρεθεί στην Αρχή Αριστερό κόμμα, κυριαρχούμενο από αποτυχημένες ιδεολογικές αγκυλώσεις, είναι αδύνατο να προσαρμοστεί στην πραγματικότητα.
Οπότε, τα ακραία κόμματα έχουν μπροστά τους πεδίο λαμπρό, παρόλο ότι η δυναμική τους οφείλεται στην άρνηση και όχι σε θέσεις.