Όσοι δεν παρακολουθούν επισταμένως τα συμβάντα στην διεθνή πολιτική σκηνή ίσως εκπλήσσονται με την παρατήρηση - διαπίστωση που έχω κάνει σ’ αυτή την στήλη, ότι τα δύο παρακλάδια του διεθνισμού -μαρξισμός και καπιταλισμός- χρησιμοποιούν τις ίδιες μεθόδους με τον ίδιο στόχο, την άλωση του κράτους.
Η διαφορά έγκειται ότι στην πρώτη περίπτωση ο έλεγχος και ο πλούτος βρίσκεται στα χέρια της ιντελιγκέντσιας του κόμματος, στην δεύτερη στα χέρια λίγων κεφαλαιοκρατών (μη γίνει σύγχυση με τους κεφαλαιούχους, τους οποίους παραπλανητικά ταυτίζει ο μαρξισμός).
Ο ισχυρός εχθρός και των δύο κλάδων του διεθνισμού είναι η αστική τάξη, η μεσαία τάξη. Πρόκειται για τους "νοικοκυραίους" όπως λέμε, κατά κανόνα αυτοδημιούργητους, είτε με υπαλληλική σχέση, είτε ως επιχειρηματίες ή επαγγελματίες, των οποίων τα έσοδα αρκούν για μια καλή ζωή. Ούτε πολύ πλούσια, αλλά ούτε και με ανέχεια. Και, βεβαίως, είναι η πολυπληθέστερη. Αυτή η τάξη πρέπει να εξαλειφθεί, επειδή είναι λιγότερο εξαρτώμενη από την εξουσία, από όσο οι άλλες.
Θα φανεί περίεργο ίσως, αλλά ο πρώτος που μίλησε για την επιδίωξη εξάλειψης του εμποδίου της μεσαίας τάξης, είναι ο Αριστοτέλης.
Τι σημαίνει η φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης, που αποφάσισαν οι δανειστές και εκτελούν οι κυβερνώντες, το είπε ο μεγάλος φιλόσοφος: Προϋπόθεση για την επιβίωση της δημοκρατίας θεωρεί ο Αριστοτέλης «την ύπαρξη μιας ισχυρής μεσαίας τάξης, αφού οι πλούσιοι επιδιώκουν την εγκαθίδρυση ολιγαρχίας, ενώ οι φτωχοί ρέπουν προς την οχλοκρατία και την κατάργηση του νόμου, που προστατεύει τους πλούσιους συμπολίτες τους».
Παρ’ όλο που οι συνθήκες είναι διαφορετικές από εκείνη την εποχή, εντούτοις κατ’ αναλογία, ο Αριστοτέλης περιγράφει ακριβώς αυτό που επιδιώκουν και υλοποιούν αφενός οι οι ολιγάρχες καπιταλιστές, αφετέρου η αριστερή ιντελιγκέντσια.
Ο Γιώργος Πετράκης, είχε προβεί σε ένα ενδιαφέρον σχόλιο στην ιστοσελίδα του Μιχ. Ιγνατίου (mignatiou.com) με αφορμή άρθρο του Χριστόφορου Βερναρδάκη στην "Αυγή", όπου ομολογεί, και το κάνει μάλιστα με έπαρση, ότι «οι μετρήσεις δείχνουν ότι στα φτωχά στρώματα έχουμε προβάδισμα» και της Ράνιας Σβίγκου στην ίδια εφημερίδα, η οποία δηλώνει ότι το «μέλημά μας είναι τα συμφέροντα των αποκλεισμένων».
Ο Γ. Πετράκης παρατηρεί: «Και οι δυο δηλώσεις, κυρίως αυτή του κ. Βερναρδάκη που είναι και καλός γνώστης των δημοσκοπήσεων και πρώτο βιολί στον στρατηγικό σχεδιασμό της κυβέρνησής, είναι αποκαλυπτικές για το πώς πορεύεται και πολιτεύεται η κυβέρνηση. Και δίνει συγχρόνως απάντηση στην εύλογη απορία όλων μας: Δεν καταλαβαίνουν ότι διαλύουν την μεσαία τάξη; Η απάντηση είναι απλή: Όχι μόνο το καταλαβαίνουν, αλλά αποτελεί ακριβώς τον στόχο τους. Η διάλυση της μεσαίας τάξης και η φτωχοποίηση της, εξελίσσεται σε βασικό μέσο για την επιβίωση τους».
Δεν είναι διαφορετική η διαπίστωση του Γ. Πετράκη, από όσα υποστηρίζω εδώ και καιρό, ότι στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, από όποια θέση κι αν βρίσκονται, σαμποτάρουν κάθε απόπειρα επενδυτικού ενδιαφέροντος, ακολουθώντας πιστά την ιδεολογία τους. Ο Μαρξ είχε περιγράψει τους προλετάριους, στους οποίους βασίζεται το κόμμα, ως αυτούς «που ως μόνη περιουσία έχουν τα χέρια τους», και επακολούθησαν ομηρικοί καυγάδες για τον αποκλεισμό των αγροτών, οι οποίοι όμως είχαν περιουσία (εκείνη την εποχή, μια καλύβα, ίσως και μια κατσίκα με λίγες κότες, άρα… δεν ήταν φτωχοί!).
Είναι πάγια αυτή η μέθοδος, ως εργαλείο αύξησης του αριθμού των οπαδών. Κυκλοφορεί ακόμη το προπαγανδιστικό τραγούδι του ΚΚΕ «Η δουλειά κάνει τους άντρες, το γιαπί το πιλοφόρι το μυστρί / Όσοι είναι παλικάρια την ζωή τους την περνούν στις σκαλωσιές», το οποίο τραγουδούν και οι αστοί μη αντιλαμβανόμενοι τι λένε. Όσοι δεν κρατούμε μυστρί και πιλοφόρι, δεν είμαστε ούτε άντρες ούτε παλικάρια. Να γιατί μισούν την αριστεία.
Οι "φτωχοί είναι μαζί μας", είπε η Σβίγκου. Και όσο περισσότεροι φτωχύνουν, τόσο καλύτερα για το κόμμα. Αφού, βεβαίως, οι φτωχοί δεν θα πάνε σε κεντροδεξιό κόμμα, "που υπηρετεί τον καπιταλισμό", ούτε σε κεντροαριστερό, "που είναι δεκανίκι της δεξιάς". Πρόκειται για συνθήματα που εμπεδώθηκαν σε μεγάλο μέρος του λαού, με την πλύση εγκεφάλου που υφίσταται, και με την απουσία απάντησης από τους ανίδεους ή αδιάφορους αστούς πολιτικούς.