Skip to main content

Με το αφήγημα της μείωσης του χρέους δεν προχωρεί η οικονομία

Εδώ και μια 20ετία είχε γίνει αντιληπτό ότι έχουμε υπερβεί τα όρια αντοχής της οικονομίας μας. Και δανειστές, παρότι το γνώριζαν, μας δάνειζαν...

Η κυβέρνηση έχει στηρίξει την πολιτική της επιβίωση στη μείωση του χρέους, που θα εμφανιστεί ως μεγάλη επιτυχία και που θα σημάνει -κατά δήλωση του πρωθυπουργού- την έναρξη της ανάκαμψης της οικονομίας μας.

Αντιπαρέρχομαι το γεγονός ότι, όπως διαπιστώνεται πλέον, ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπολιτεύεται τον πρωθυπουργό, γι’ αυτό και υπάρχει απίστευτη δυσαρμονία των λόγων του -και πιστεύω ειλικρινά και των προθέσεών του, επειδή απέκτησε πλέον γνώση του τι συμβαίνει στην Ευρώπη και το ΔΝΤ- με αποτέλεσμα οι υπουργοί του να μη υπολογίζουν καν τι διακηρύσσει και τι προτίθεται να πράξει.

Μένω στην υπόθεση του χρέους. Εχθές, δημοσιεύθηκε στη Voria.gr η απόρριψη από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο της προσφυγής Έλληνα πολίτη και διοργανωτή της πρότασης της "ευρωπαϊκής πρωτοβουλίας πολιτών" για να καταστεί δυνατή η διαγραφή του δημοσίου χρέους των χωρών που βρίσκονται σε κατάσταση ανάγκης. Αλλά και οι ευρωπαϊκοί λαοί -όχι μόνον η Γερμανία- θα σταθούν απέναντι σε τέτοια προοπτική, εφ’ όσον πολλοί δανείζονται με μεγαλύτερο επιτόκιο για να δανείζουν εμάς σχεδόν με μηδαμινό.

Αυτό βεβαίως δεν συμβαίνει με τις χώρες εκείνες που μας δάνεισαν προ των Μνημονίων, επειδή όχι απλώς κερδοσκόπησαν, αλλά και αισχροκέρδισαν εις βάρος μας, αφού φτάσαμε στο σημείο να ξεπληρώνουμε χρέη για δάνεια που μας έδωσαν την εποχή που τα επιτόκια είχαν διψήφια νούμερα, και έχουν πάρει ήδη το πολλαπλάσιο του δανείου. Αυτό δεν επιχειρήσαμε να το καταστήσουμε γνωστό στους λαούς -τον γερμανικό ιδίως- ώστε να πληροφορηθούν ότι όχι μόνον δεν ζημίωσαν αλλά είναι και κερδισμένοι.

Εκείνο που μπορεί να συμβεί, είναι αυτό που όλοι σχεδόν οι αναλυτές υποθέτουν, μια επιμήκυνση της εξόφλησης με ελάττωση των δυσθεώρητων επιτοκίων, των προηγουμένων δεκαετιών. Μείωση όμως του χρέους, δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μπορεί να γίνει. Κι αυτό, επειδή δεν είναι ξεκάθαρο ποιες είναι οι προθέσεις των δανειστών, αλλά και ποιο το κίνητρο όταν μας δάνειζαν. Μόνον η κερδοσκοπία. Που σε ορισμένες περιπτώσεις ήταν μάλλον τοκογλυφία;

Έχω υποστηρίξει, ότι δεν δημιουργήθηκε τυχαία η σημερινή κατάσταση, και το συνάγω από τον εξής απλό συλλογισμό: Ποια Τράπεζα εξυπηρετεί επανειλημμένα έναν δανειολήπτη, όταν έχει διαπιστώσει με ατράνταχτα στοιχεία ότι το δάνειο έχει υπερβολικά μεγάλη επισφάλεια; Διότι, εδώ και μια 20ετία τουλάχιστον, είχε γίνει αντιληπτό ότι έχουμε υπερβεί τα όρια αντοχής της οικονομίας μας. Αυτό, ασφαλώς και το γνώριζαν οι δανειστές μας. Και όμως, συνέχιζαν να μας δανείζουν, γνωρίζοντας ότι έχουμε ελάχιστες πιθανότητες να αποπληρώσουμε τα χρέη μας.

Ειπώθηκε, ότι οι Ευρωπαίοι ηγέτες ανησυχούν περισσότερο από μας, διότι η δική μας πτώχευση θα παρασύρει και τις δικές τους οικονομίες. Προκειμένου, επομένως, να σώσουν τις χώρες τους, θα μας βοηθήσουν ακόμη κι αν δεν θέλουμε. Ο ισχυρισμός αυτός έχει βάση. Με την προϋπόθεση όμως, ότι οι δανειστές μας, ουσιαστικά οι πέντε-δέκα χρηματοπιστωτικοί οίκοι, ενδιαφέρονται πρωτίστως να πάρουν πίσω τα χρήματά τους και όχι να μας οδηγήσουν -αν όχι σε πτώχευση- σε σημείο τέτοιο ώστε να υποχρεωθούμε να ξεπουλήσουμε τα πάντα, και όχι μόνον στον τομέα της οικονομίας.

Ποιος θα απαντήσει σ’ αυτό το ερώτημα, ώστε με βάση την απάντηση να πορευθούμε; Ποιος μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο, ότι η πραγματική επιθυμία των χρηματοπιστωτικών οίκων που μας σπρώχνουν στο γκρεμνό, είναι η περαιτέρω κατάπτωση της οικονομίας μας, όπως έγινε και με το 1897, όπου ο Βίσμαρκ φρόντισε να βγούμε σε πόλεμο με τους Τούρκους και να παραδοθούμε στους Γερμανούς τραπεζίτες άνευ όρων; (Έχω δημοσιεύσει σ’ αυτήν την στήλη απόσπασμα σχετικό, από το βιβλίο του καθηγητή Ανδρεάδη, έκδοσης 1925).

Περιττό να πω, ότι ενοχλούμαι αφόρητα από τις λαϊκίστικες κορώνες, όσων ανέξοδα προτείνουν λύσεις που ικανοποιούν το λαϊκό αίσθημα. Μακάρι να ήσαν απλά τα πράγματα. Συζητώ με φίλους -πελαγωμένους- βουλευτές και αδυνατώ να αρθρώσω μια σωστή συμβουλή. Διότι δεν ξέρω ποια είναι αυτή. Ομολογώ πάντως, ότι είμαι ευτυχής που δεν βρίσκομαι στη θέση τους. Είναι μεγάλο το βάρος (για όσους δεν είναι πρόβατα).