Skip to main content

Μέχρι τις επόμενες εκλογές, ή αλλάζουμε ή ανάβουμε κερί...

Η συνταγή του νέου μνημονίου είναι αποτυχημένη. Μήπως όμως και η εκτέλεση έχει πρόβλημα; Πριν φτάσουμε στις νέες εκλογές ας σκεφτούμε καλά.

Είναι φανερό μετά και τον ανασχηματισμό πως η κυβέρνηση Τσίπρα μετράει μέρες μέχρι να αποταθεί εκ νέου στον ελληνικό λαό για να αποφασίσει μετά τη συμφωνία (όταν κλείσει) ποιος θέλει να την υλοποιήσει. Η πολιτική εξαφανίστηκε. Πλέον μιλάμε αποκλειστικά για διαχείριση, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά στους «ισχυρούς» του νέου πολιτικού συστήματος.

Τα κλασικά κόμματα, ακόμη κι εκείνα που δε λαμβάνουν διαχρονικά διψήφια ποσοστά, τελειώνουν το ένα μετά το άλλο. Μέχρι όμως να δημιουργηθεί το καινούργιο έχουμε ακόμη χρόνο μπροστά μας. Το παλιό θα αντισταθεί σθεναρά.

Το ζητούμενο σε αυτή την τελευταία για όλους μας ευκαιρία είναι αν θα μπορέσουμε να διατηρήσουμε αυτή την ιδιότυπη συναίνεση που εξ ανάγκης επιτεύχθηκε, για να μπορέσει έτσι το πολιτικό σύστημα να αποκτήσει σοβαρότητα, σταθερότητα και αποτελεσματικότητα. Και για να έχει κάποια ελπίδα να συνέλθει και η χώρα.

Οι όποιες επιλογές έγιναν. Μπήκαμε σε μια ρότα (επιθυμητή ή ανεπιθύμητη δεν έχει σημασία). Τώρα ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε μήπως και πετύχουμε να βγούμε από αυτή τη μέγγενη σε κάποιες δεκαετίες.

Εύκολη μέρα τουλάχιστον για τον οικονομικά ενεργό πληθυσμό πλέον δε θα υπάρξει. Τουλάχιστον να διασφαλιστεί ένα καλύτερο μέλλον για τη χώρα και για τους επόμενους.

Μπορούμε όμως να το επιτύχουμε. Πολύ αμφιβάλλω. Η νέα συμφωνία είναι ίδια στη συνταγή με τις προηγούμενες. Φόροι αντί για γενναίες μειώσεις των δαπανών, υπεραισιόδοξες ιδιωτικοποιήσεις και μεταρρυθμίσεις που θίγουν συμφέροντα. Α, να μην ξεχάσω και τις φανφάρες περί πάταξης της φοροδιαφυγής, της διαφθοράς, του λαθρεμπορίου κτλ.

Αν θέλει το πολιτικό σύστημα να φανεί λίγο χρήσιμο θα πρέπει να συμφωνήσει (και να επιδιώξει και κοινωνική συμφωνία) σε κάποιες πολύ συγκεκριμένες αλλαγές, τις οποίες μπορεί να κάνει αρκεί να το θέλει.

Οι νέοι φόροι θα επιβληθούν. Αν δε συνοδευτούν τάχιστα με μείωση των δαπανών του Δημοσίου θα δούμε και πάλι το αποκρουστικό πρόσωπο της αποτυχίας. Το Δημόσιο –κι αυτό πρέπει να το καταλάβουν όλοι- πρέπει να περιοριστεί δραστικά. Οι δαπάνες του εννοώ, όχι αναγκαστικά το προσωπικό. Αν μπορούν να περιορίσουν τις δαπάνες, τότε ας γίνουν και προσλήψεις. Όσο περισσότερες τόσο το καλύτερο μπας και μειωθεί λίγο η ανεργία.

Η προσβλητική για τη νοημοσύνη μας προσδοκία ιδιωτικοποιήσεων ύψους 50 δισεκατομμυρίων ευρώ πρέπει να γίνει μια σοβαρή πρόβλεψη για κάποια έσοδα ικανοποιητικά που θα καλύψουν κάποιες τρύπες και θα δώσουν περιθώριο για άσκηση δραστηριότητας. Πενήντα δισ. δεν πρόκειται να μπουν στα ταμεία ακόμη κι αν πουλήσουμε τα κορμιά μας. Το χειρότερο είναι όμως ότι ούτε ένα μίνιμουμ χρημάτων δε θα μπορέσουμε να επιτύχουμε μέσω των ιδιωτικοποιήσεων, διότι πολύ απλά η αξία των περιουσιακών στοιχείων έχει μειωθεί δραματικά. Και επιπλέον οι αντιδράσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις θα είναι οι ίδιες με πριν και χειρότερες, οπότε το περιβάλλον για οποιονδήποτε επενδυτή θα είναι από χέρι εχθρικό. Ούτε τα κάμπινγκ που ρημάζουν δεν μπορούμε να αξιοποιήσουμε...

Οι μεταρρυθμίσεις, πολλές από τις οποίες είναι εξαιρετικά λογικές, δεν είναι επιθυμητές από όσους αγγίζουν. Όλοι θέλουν να γίνουν μεταρρυθμίσεις, αλλά όταν η μεταρρύθμιση τους ακουμπήσει ψάχνουν για όπλο...

Όσο για την περιβόητη ανάπτυξη θα επικαλεστώ αυτό που μου είπε ένας μεγαλοεπενδυτής, που ήδη έχει βάλει τα λεφτά του στη χώρα μας: «Με τόσες αλλαγές στο φορολογικό καθεστώς η Ελλάδα μόνο χώρα με επενδυτικές ευκαιρίες δεν είναι».

Αν δε σταματήσει ο ιδιωτικός τομέας να εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το Δημόσιο ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας δε θα δούμε. Το μοντέλο εκτός από αντιπαραγωγικό και αντιδημιουργικό είναι πλέον και θανατηφόρο. Έλα όμως που ούτε οι επιχειρηματίες θέλουν να αλλάξει...

Θα ήθελα πολύ να πιστέψω στη διάθεση για πάταξη της φοροδιαφυγής, αλλά έξι μήνες τώρα δεν την είδα. Και ορισμένοι διακήρυσσαν πως είχαν και τη μαγική συνταγή... Όπως και για την πάταξη του λαθρεμπορίου πετρελαίου, τσιγάρων κτλ. Αν δεν μπορούν, που δεν μπορούν, ας ζητήσουν βοήθεια. Για άλλα κι άλλα ξέρουμε να ζητάμε βοήθεια από τους ξένους, για τέτοια ζητήματα μας πειράζει; Θίγουμε δικά μας παιδιά; Ή η διάθεσή μας για πάταξη ήταν ακόμη ένα ψέμα;

Όσο για τη διαφθορά, σε συνθήκες τέτοιας κρίσης μόνο απαισιόδοξες σκέψεις μπορώ να κάνω.

Όλα αυτά θα στοιχειώνουν την καθημερινότητά μας στο εξής. Το τρίτο μνημόνιο πράγματι έχει ελάχιστες πιθανότητες για να πετύχει. Ας αναλογιστούμε όμως μήπως πέρα από αποτυχημένη συνταγή δε θέλουν οι πολιτικοί μας και δε θέλουμε κι εμείς οι ίδιοι να πετύχει.

Αν είναι έτσι θα πρέπει να ξαναδούμε τις επιλογές μας και να επανατοποθετηθούμε στις επόμενες εκλογές. Δεν είναι ντροπή, δε θίγεται κανένας εγωισμός. Κι ο επιμένων δε νικά πάντα. Ειδικά όταν επιμένει στο ίδιο –αποδεδειγμένο- λάθος.

Ας αποφασίσουμε λοιπόν όλοι αν θέλουμε να αλλάξουμε και να προχωρήσουμε έστω και μέσα από τα αγκάθια ή αν δεν έχουμε καμιά διάθεση για αλλαγή οπότε να το γκρεμίσουμε το μαγαζί και να ελπίζουμε στη Θεία Πρόνοια.