Skip to main content

Μέσω Βρυξελλών η αναγνώριση για τη βιομηχανία του Βορρά

Η Κομισιόν τίμησε την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Βιομηχανίας», μια ημέρα που θα έπρεπε να εορτάζεται επισήμως στη Θεσσαλονίκη και ευρύτερα στη Β. Ελλάδα.

Στη Θεσσαλονίκη πέρα από τις εθνικές και θρησκευτικές γιορτές αναφερόμαστε κάθε λίγο και λιγάκι σε διάφορες επετείους με τοπικό ενδιαφέρον.

Πριν τόσα χρόνια πήρε ο ΠΑΟΚ το πρώτο του πρωτάθλημα και λίγο μετά ο Ηρακλής το πρώτο του κύπελλο. Μια μέρα σαν κι αυτή έπαιξε για πρώτη φορά ο Γκάλης στο Παλαί Ντε Σπορ και μια μέρα σαν την άλλη οι τότε παράγοντες του Ηρακλή υποδέχθηκαν στον σιδηροδρομικό σταθμό τον προερχόμενο από τη μακρινή Τασκένδη θρυλικό Βάσια. Η μεγάλη πυρκαγιά του 1917, η πρώτη Έκθεση το 1925, ο καταστροφικός σεισμός του 1978, τα 90 χρόνια του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, τα 100 χρόνια του Εμπορικού και Βιομηχανικού Επιμελητηρίου και τα άλλα τόσα του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος, ο πρώτος αιώνας του Εμπορικού Συλλόγου. Γεγονότα και περίοδοι με αυτονόητο ιστορικό και συναισθηματικό ενδιαφέρον, που από τη φύση και το χαρακτήρα τους έχουν ως βασική τους αναφορά το παρελθόν. Για να θυμούνται οι παλαιότεροι και να μαθαίνουν οι νεότεροι. Σωστά. Η μνήμη πρέπει να παραμένει ζώσα, όπως σε κάθε πολιτισμένη κοινωνία που σέβεται τον εαυτό της.

Την ίδια ώρα υπάρχει ένα παρόν, που αξίζει να επισημανθεί διότι, αφενός συνιστά τη μελλοντική μνήμη και αφετέρου αποτελεί τη φρέσκια σφραγίδα, το νεότερο κρίκο των εξελίξεων, που οδηγεί από το χθες στο αύριο. Στο κάτω κάτω είναι αυτό που και οι ίδιοι ζούμε από πρώτο χέρι, άρα μπορούμε να καταλάβουμε καλύτερη τη σημασία του. Ένα παράδειγμα για τη Θεσσαλονίκη και τη Βόρεια Ελλάδα είναι η βιομηχανία –γενικότερα η μεταποίηση- που σηματοδοτεί την παραγωγή του τόπου και υπογράφει ένα σημαντικό κομμάτι της δημιουργικότητας και της ευημερίας των ανθρώπων του.

Πριν από δύο ημέρες, στις 28 Φεβρουαρίου, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή τίμησε την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Βιομηχανίας» (European Industry Day). Μια ημέρα που θα έπρεπε επισήμως να γιορτάζει η Θεσσαλονίκη και ευρύτερα η Κεντρική Μακεδονία και συνολικά το Βορειοελλαδικό Τόξο. Όχι βέβαια στη λογική μιας ακόμη γενικής αργίας, αλλά για να συνειδητοποιήσουν όσο γίνεται περισσότεροι την αξία της μεταποιητικής δραστηριότητας, που παραμένει ενεργή στη Β. Ελλάδα. Δημιουργεί αξίες, πραγματοποιεί επενδύσεις, εξάγει το ελληνικό όνομα, συντηρεί και διευρύνει την απασχόληση, ενισχύει τον κοινωνικό πλούτο.

Το θέμα είναι εξαιρετικά επίκαιρο στη Β. Ελλάδα για δύο ακόμη λόγους:

Πρώτον, διότι την επόμενη εβδομάδα –την Τετάρτη 8 Μαρτίου- ο ΣΒΒΕ οργανώνει για 5η χρονιά την εκδήλωση «Βραβεία Αξίας Βορείου Ελλάδος 2017», στην οποία απονέμει διακρίσεις σε επιχειρήσεις που στην παρούσα φάση επιδεικνύουν εξαιρετικές επενδυτικές, παραγωγικές, εξαγωγικές και οικονομικές επιδόσεις.

Δεύτερον, διότι παρά την συστηματική προσπάθεια των τελευταίων 20 χρόνων να προσανατολιστεί η οικονομική δραστηριότητα της περιοχής στον τριτογενή τομέα της οικονομίας, δηλαδή στις υπηρεσίες, το εμπόριο και τις μεταφορές, η μεταποίηση αντέχει και έχει καλές προοπτικές. Κάτι που ισχύει και για την υπόλοιπη Ευρώπη, κόντρα στο «παγκόσμιο εργοστάσιο» της Κίνας και υπόλοιπης Νοτιοανατολικής Ασίας, όπου (υποτίθεται ότι) κατασκευάζονται τα πάντα και ακόμη περισσότερα.

Μόνο που σε αυτόν τον καινούριο παγκοσμιοποιημένο οικονομικό κόσμο η ευρωπαϊκή –επομένως και η ελληνική- βιομηχανία για να επιβιώσει και να αναπτυχθεί αλλάζει. Όπως σημειώνει στο μήνυμα του για την «Ευρωπαϊκή Ημέρα Βιομηχανίας» ο πρόεδρος της Κομισιόν Ζαν Κλοντ Γιούνγκερ η Ευρώπη οφείλει να στηρίξει τις βιομηχανίες της, ώστε να αξιοποιήσουν τεχνολογίες αιχμής για να καινοτομήσουν και να βελτιώσουν την ανταγωνιστικότητα τους, ώστε να ηγηθούν στους κλάδους που δραστηριοποιούνται. Επίσης ο κ. Γιούγκερ κάνει λόγο για την ανάγκη «πράσινης» λειτουργίας του βιομηχανικού συστήματος της Ευρώπης, με απεξάρτηση από τον άνθρακα και εφαρμογή της κυκλικής οικονομίας, που αποτελεί μέθοδο φιλική προς το περιβάλλον.

Αυτά τα μηνύματα των Βρυξελλών έχουν εξαιρετική και διαχρονική σημασία για την Ελλάδα. Πολύ περισσότερο τώρα, που η χώρα προσπαθεί (;) να οικοδομήσει ένα νέο παραγωγικό και οικονομικό μοντέλο, το οποίο (υποτίθεται ότι) δεν θα βασίζεται αποκλειστικά στην κατανάλωση, αλλά θα ενσωματώνει δραστηριότητες με υψηλή εγχώρια προστιθέμενη αξία. Θα βάλει και πάλι, δηλαδή, το «made in Greece» σε πρώτο πλάνο. Αυτή τη φορά με πραγματικούς όρους, όπου κριτήριο είναι η παραγωγικότητα και η ανταγωνιστικότητα και όχι οι επιδοτήσεις, όπως συνέβαινε επί εθνικού νομίσματος.