Skip to main content

Να μην πάει χαμένο το «αίμα» των εμπόρων της Θεσσαλονίκης

Η «θυσία» των εμπόρων και των μικρομεσαίων επιχειρηματιών για την κατασκευή του μετρό Θεσσαλονίκης πρέπει να πιάσει τόπο. Γράφει ο Γ.Μητράκης

Ο νόμος του Μέρφι λέει πως «ότι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει στραβά». Διατυπώθηκε για πρώτη φορά το 1947, όταν ο μηχανικός Έντουαρντ Μέρφι εργαζόταν στο σχεδιασμό πυραυλικής τεχνολογίας στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αμερικάνικης Αεριοπορίας και επαναλάμβανε αυτή τη φράση κάθε φορά που υπήρχε αστοχία υλικού ή αποτυχία στις δοκιμές.

Εβδομήντα περίπου χρόνια μετά, ο περίφημος νόμος ακόμη κι αν δεν υπήρχε θα έπρεπε να επινοηθεί με αφορμή το μετρό της Θεσσαλονίκης. Το άλλοτε πολυδιαφημιζόμενο μεγαλύτερο δημόσιο έργο στην Ευρώπη, έχει εξελιχθεί σε φάντασμα και ταυτόχρονα εφιάλτη για την αγορά του κέντρου της Θεσσαλονίκης. Η περιοχή που θα είναι η πιο ωφελημένη όταν το μετρό ολοκληρωθεί, εδώ και μια δεκαετία μαραζώνει εξαιτίας του. Ο αρχικός προγραμματισμός προέβλεπε την λειτουργική ολοκλήρωση της βασικής γραμμής το 2012. Τρία χρόνια μετά το έργο είναι –από τεχνικής απόψεως- λίγο μετά τη μέση. Στην ουσία όμως είναι σταματημένο και κινδυνεύει να ακυρωθεί, αφού ως συγχρηματοδοτούμενο η πρόοδος του ελέγχεται από την Ευρωπαϊκή Ένωση.

Χθες, για πολλοστή φορά, έμποροι, τεχνικοί και εργαζόμενοι με μια φωνή ζήτησαν να συνεχιστεί και να ολοκληρωθεί το έργο. Κάλεσαν, μάλιστα, τον Γιάννη Μπουτάρη να ηγηθεί της προσπάθειας της πόλης, ώστε να ασκηθούν πιέσεις στην πολιτική εξουσία. Μακάρι κάτι να γίνει, αλλά με βάση την ελληνική εμπειρία η ταλαιπωρία θα τραβήξει κι άλλο. Κατ’ αρχήν αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει αρμόδιος από την πολιτεία για να ασχοληθεί. Οι υπουργοί περιμένουν τη συμφωνία ή τη ρήξη με τους εταίρους, δύο σενάρια που πιθανόν να οδηγήσουν σε εκλογές. Η «Αττικό Μετρό» μετεκλογικά είναι επί της ουσίας ακυρωμένη, η «Εγνατία Οδός» το ίδιο. Τώρα, μάλιστα, που η υπόθεση έχει και δικαστική πτυχή «ζήσε Μάη μου –έστω Ιούνη μου- να φας τριφύλλι».

Στο μεταξύ οι μήνες και τα χρόνια περνάνε. Ο οργανισμός της αγοράς έχει συνηθίσει τη δυσλειτουργία, αλλά οι εμπορικές πιάτσες στην Μοναστηρίου, στην Εγνατία, στη Δελφών, στη Μακεδονίας και πλέον σε ορισμένους δρόμους της Καλαμαριάς, όπου στήθηκαν εργοτάξια για τη μελλοντική επέκταση, έχουν ισορροπήσει σε πολύ χαμηλά επίπεδα. Αυτό σημαίνει πως ακόμη και αν αύριο –ως εκ θαύματος- υπήρχε πλήρης αποκατάσταση η εμπορική ζημιά έχει συντελεστεί. Είναι μεγάλη, είναι βαθειά και θα απαιτηθεί πολύ χρόνος –για την ακρίβεια χρόνια- και συνθήκες απόλυτης ομαλότητας για να διορθωθεί η ζημιά. Κι επειδή στην Ελλάδα ζούμε και ξέρουμε από πρώτο χέρι πως ιδανικές συνθήκες θερμοκρασίας και πιέσεως σε αυτή τη χώρα δεν υπάρχουν αντιλαμβανόμαστε ότι περίπτωση αποκατάστασης μάλλον δεν υπάρχει.

Σε κάθε περίπτωση το μετρό πρέπει να ολοκληρωθεί. Να κυκλοφορήσει στις ράγες, νε μεταφέρει επιβάτες, να ανακουφίσει και να εκσυγχρονίσει τη Θεσσαλονίκη. Το «αίμα» των εμπόρων και των μικρομεσαίων της επιχειρηματικότητας που πλήρωσαν με τη δουλειά τους την κατασκευή του, αφού η Πολιτεία –σε όλες της τις μορφές και σε όλες της τις εκδοχές- τους άφησε ακάλυπτους, δεν πρέπει να πάει χαμένο. Η «θυσία» τους πρέπει να πιάσει τόπο.

Ενδεχομένως όλα αυτά ακούγονται πολύ ηρωικά και ταιριάζουν περισσότερο σε μάθημα πολεμικής ιστορίας. Αλλά μήπως το επιχειρείν σε αυτή τη χώρα –περίπου σε όλες τις εκδοχές του- δεν συνιστά εδώ και χρόνια στην Ελλάδα ηρωικό κατόρθωμα; Το ίδιο, λοιπόν, και ο θάνατός του…