Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως υπάρχουν πολλές απειλές και άλλοι τόσοι εκβιασμοί. Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Της Μελίνας Καραπαναγιωτίδου
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως υπάρχουν πολλές απειλές και άλλοι τόσοι εκβιασμοί. Στη χώρα μας, η πρώτη κατηγορία, του…φόβου, κερδίζει τα σκήπτρα μονίμως. Είτε περιμένουμε πανδημία και πανάκριβα εμβόλια, είτε οικονομικό κραχ και κατάσχεση τραπεζικών καταθέσεων. Στη δεύτερη κατηγορία, αλλά από κοντά, ακολουθεί αυτή των…προειδοποιήσεων παντός είδους, για όσα πρόκειται να υποστούμε οι πολίτες και σκληρά φορολογούμενοι, σε περίπτωση που οι κυβερνήσεις μας, εμείς δηλαδή, δεν δεχθούμε όρους και απαιτήσεις συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων, όπως οδηγοί βυτιοφόρων, πρατηριούχοι καυσίμων, καθηγητές και βαθμολογητές πανελληνίων εξετάσεων κ.α.
Οι σκέψεις αυτές με συντρόφευαν στο δρόμο Χανιώτης-Θεσσαλονίκης, βράδυ Δευτέρας, όπου ασυναίσθητα έβγαζα ταχύτητα κάθε φορά που με έπαιρνε η κατηφόρα, σε μια προσπάθεια να μη ξοδέψω τη λιγοστή και πανάκριβη βενζίνη μου. Το θέαμα με τους άδειους δρόμους και τα κλειστά πρατήρια μού έπιανε τη ψυχή, σε μια εποχή που η Ελλάδα θα έπρεπε να ανασκουμπώνεται. Έβαλα ραδιόφωνο για να ξεφύγω από τον εαυτό μου κι άκουσα πάλι για άδεια ρεζερβουάρ και στεγνές κάνουλες. Το έκλεισα κι έβαλα cd με το ηχογραφημένο βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη «Ο δρόμος του φεγγαριού» και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Κρίμα που έφτασα στον προορισμό μου, πριν ο συγγραφέας ολοκληρώσει την ανάγνωση, κι εγώ έπρεπε να δω ΤV, μήπως και σταμάτησαν οι απεργίες.
Στον τηλεδιάλογο, οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπαθούσαν να βρουν την άκρη πολιτισμένα, χωρίς φωνές και απειλές. Χωρίς κουβέντες του…δρόμου. Μάταια. Δεν πειράζει, σκέφθηκα. Με τη νέα ευκαιρία…ταλαιπωρίας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι θέλει να πει στους Έλληνες τουρίστες το Υπουργείο Τουρισμού με τη διαφημιστική καμπάνια και κυρίως τι θέλει να πει ο ποιητής στα σλόγκαν του Γερουλάνου «Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος, με υπομονή και περηφάνια…».
Στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα, όμως υπάρχουν πολλές απειλές και άλλοι τόσοι εκβιασμοί. Στη χώρα μας, η πρώτη κατηγορία, του…φόβου, κερδίζει τα σκήπτρα μονίμως. Είτε περιμένουμε πανδημία και πανάκριβα εμβόλια, είτε οικονομικό κραχ και κατάσχεση τραπεζικών καταθέσεων. Στη δεύτερη κατηγορία, αλλά από κοντά, ακολουθεί αυτή των…προειδοποιήσεων παντός είδους, για όσα πρόκειται να υποστούμε οι πολίτες και σκληρά φορολογούμενοι, σε περίπτωση που οι κυβερνήσεις μας, εμείς δηλαδή, δεν δεχθούμε όρους και απαιτήσεις συγκεκριμένων επαγγελματικών ομάδων, όπως οδηγοί βυτιοφόρων, πρατηριούχοι καυσίμων, καθηγητές και βαθμολογητές πανελληνίων εξετάσεων κ.α.
Οι σκέψεις αυτές με συντρόφευαν στο δρόμο Χανιώτης-Θεσσαλονίκης, βράδυ Δευτέρας, όπου ασυναίσθητα έβγαζα ταχύτητα κάθε φορά που με έπαιρνε η κατηφόρα, σε μια προσπάθεια να μη ξοδέψω τη λιγοστή και πανάκριβη βενζίνη μου. Το θέαμα με τους άδειους δρόμους και τα κλειστά πρατήρια μού έπιανε τη ψυχή, σε μια εποχή που η Ελλάδα θα έπρεπε να ανασκουμπώνεται. Έβαλα ραδιόφωνο για να ξεφύγω από τον εαυτό μου κι άκουσα πάλι για άδεια ρεζερβουάρ και στεγνές κάνουλες. Το έκλεισα κι έβαλα cd με το ηχογραφημένο βιβλίο του Όμηρου Αβραμίδη «Ο δρόμος του φεγγαριού» και τα πράγματα βελτιώθηκαν. Κρίμα που έφτασα στον προορισμό μου, πριν ο συγγραφέας ολοκληρώσει την ανάγνωση, κι εγώ έπρεπε να δω ΤV, μήπως και σταμάτησαν οι απεργίες.
Στον τηλεδιάλογο, οι αντιμαχόμενες πλευρές προσπαθούσαν να βρουν την άκρη πολιτισμένα, χωρίς φωνές και απειλές. Χωρίς κουβέντες του…δρόμου. Μάταια. Δεν πειράζει, σκέφθηκα. Με τη νέα ευκαιρία…ταλαιπωρίας, θα μπορέσουμε να καταλάβουμε τι θέλει να πει στους Έλληνες τουρίστες το Υπουργείο Τουρισμού με τη διαφημιστική καμπάνια και κυρίως τι θέλει να πει ο ποιητής στα σλόγκαν του Γερουλάνου «Πολύ αγαπιέται αυτός ο τόπος, με υπομονή και περηφάνια…».